του j4nus
O τίτλος ακούγεται λίγο σαν κάτι από σαμπουάν 2 σε 1, μπορεί και να είναι… για καλό και για κακό πάντως πριν το λουστείτε, έχετε δίπλα σας το κανονικό σας σαμπουάν, μπορεί να σας χρειαστεί.
Μετά το μνημόνιο της ντροπής το μόνο που μένει να γίνει είναι να συνταχθεί από τους πολίτες ένα μνημόνιο ανατροπής… επαναστατικής ανατροπής. Γιατί επαναστατικής ανατροπής κι όχι εκλογικής ανατροπής;
Γιατί πολύ απλά οποιαδήποτε επιλογή κι αν κάνει ο πολίτης στις επόμενες εκλογές, μια διεθνής σύμβαση όπως το μνημόνιο δεν μπορεί να ανατραπεί παρά μόνο αν διακοπεί η συνέχεια του ελληνικού κράτους. Οι διεθνείς συμβάσεις που υπογράφει το ελληνικό κράτος, δεσμεύουν και τις επόμενες κυβερνήσεις ως προς την τήρησή τους. Ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί λοιπόν ανατροπή του μνημονίου συνολικά είναι να διακοπεί η συνέχεια του ελληνικού κράτους.
Η διακοπή της συνέχειας του ελληνικού κράτους μπορεί να γίνει με 2 τρόπους μόναχα –ή τουλάχιστον αυτούς μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή-, ή με κάποια δικτατορία στρατιωτικού τύπου ή με κάποια επανάσταση.
Ένας δικαστικός αποφάσισε να ακολουθήσει τις θεσμοθετημένες διαδικασίες –τι άλλο θα μπορούσε να κάνει ένας δικαστικός- και να προσβάλει τη ρυθμιση που επέβαλε περικοπή επιδομάτων από το μισθό του. Η προσφυγή του αν υποπτέυομαι καλά θα στηριχθεί όχι μόνο στην αντισυνταγματικότητα των ρυθμίσεων αλλά και στην αντιθεσή τους στην ΕΣΔΑ (Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου). Σύμφωνα με το πρώτο άρθρο του πρόσθετου πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ αντικείμενο προστασίας αποτελεί και η ιδιοκτησία-περιουσία του ατόμου. Εδώ και μια δεκαετία περίπου το ΕΔΔΑ (Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου) στο πεδίο εφαρμογής της διάταξης της ΕΣΔΑ που προστατεύει την ιδιοκτησία περιέλαβε και τις ενοχικές αξιώσεις. Στην ουσία είπε ότι υπό την προστασία της ΕΣΔΑ δεν τίθεται μόνο η εμπράγματη περιουσία δλδ η κυριότητα επί αντικειμένων, ακίνητα, κινητα κτλ αλλά και ενοχικές αξιώσεις. Ενοχική αξίωση είναι παραδείγματος χάριν τα χρήματα που χρωστάει π.χ. ο εργοδότης στον εργαζόμενο για εργασία που έχει κάνει ο τελευταίος υπέρ του πρώτου. Τα χρήματα δεν είναι στην τσέπη σας ή στον τραπεζικό σας λογαριασμό, άρα δεν είστε κύριοι, δε σας ανήκουν κατά κυριότητα, αλλά έχετε μια νόμιμη απαίτηση, μια ενοχική αξίωση έναντι του εργοδότη, εφόσον έχει παρέλθει η προθεσμία στην οποία έπρεπε να τα καταβάλει και δεν το έκανε. Αυτή λοιπόν η αξίωση με βάση τη νομολογία του του ΕΔΔΑ αποτελεί περιουσιακό στοιχείο που χρήζει προστασίας. Έτσι λοιπόν οι συνταξιούχοι που είχαν θεμελιώσει ένα συνταξιοδοτικό δικαίωμα και έπαιρνα μια άλφα σύνταξη, έχουν λαμβάνειν από το κράτος ένα άλφα ποσό για το υπόλοιπο της ζωής τους. Όταν η κυβέρνηση έρχεται και αναπροσαρμόζει αυτό το ποσό στην ουσία πλήττει αυτό το περιουσιακό τους «δικαίωμα». Βέβαια το κράτος δεν έρχεται να πάρει αναδρομικά αλλά αναπροσαρμόζει το ποσό της ήδη συμφωνημένης σύνταξης, μισθού επιδόματος κτλ, είναι μια μορφή μη γνήσιας αναδρομικότητας. Με την ίδια λογική η περικοπή των επιδομάτων που προβλέπονται π.χ. για το δικαστικό όταν περικόπτονται πλήττεται η περιουσία του όσον αφορά στην απαίτησή του απέναντι στο κράτος να ζητήσει το συγκεκριμένο ποσό που έπαιρνε μέχρι τώρα για μισθό.
Για να καταφύγει κανείς στο ΕΔΔΑ πρέπει πρώτα να εξαντλήσει όλα τα εγχώρια ένδικα βοήθηματα και μέσα. Δεν ξέρω τι θα αποφανθούν τα ελληνικά δικαστήρια και τι θα αποφανθεί το ΕΔΔΑ σε περίπτωση που φτάσει η υπόθεση ενώπιόν του. Να σημειώσω ότι το ΕΔΔΑ δεν έχει σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το άρθρο 1 του πρόσθετου πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ αναφέρει ότι: Προστασία της ιδιοκτησίας.
Παν φυσικόν ή νομικόν πρόσωπον δικαιούται σεβασμού της περιουσίας του. Ουδείς δύναται να στερηθή της ιδιοκτησίας αυτού ειμή δια λόγους δημοσίας ωφελείας και υπο τους προβλεπομένους, υπο του νόμου και των γενικών αρχών του διεθνούς δικαίου όρους.
Αι προαναφερόμεναι διατάξεις δεν θίγουσι το δικαίωμα παντός κράτους όπως θέση εν ισχύϊ νόμους ους ήθελε κρίνει αναγκαίον προς ρύθμισιν της χρήσεως αγαθών συμφώνως προς το δημόσιον συμφέρον ή προς εξασφάλισιν της καταβολης φόρων ή άλλων εισφορών ή προστίμων.
Άσχετη επισήμανση… διαβάζοντας κανείς την ΕΣΔΑ παρατηρεί ότι για την προστασία κάθε δικαιώματος προβλέπονται 10 εξαιρέσεις… υπερβάλλω λίγο αλλά η προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών στηρίζεται περισσότερο στην ερμηνεία των δικαστών παρά στο ίδιο το κείμενο. Δε γινόταν ίσως να γίνει κι αλλιώς, γιατί η ΕΣΔΑ είναι ο μοναδικός μηχανισμός προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων που επιβάλει αποζημιώσεις εις βάρος κρατών –που είναι μέλη στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Συνεπώς συνεστήθη από κράτη και τα κράτη όταν παραχωρούν εξουσίες που μπορεί να στραφούν εναντίον τους είναι πάντοτε φειδωλά.
Σε κάθε περίπτωση αν οι περικοπές αυτές αντιτίθενται στην ΕΣΔΑ υπό το πρίσμα της προστασίας της ιδιοκτησίας είναι κάτι που θα κριθεί. Το θέμα της αντισυνταγματικότητας σχετικά με τον αριθμό των βουλευτών που ψήφισαν υπέρ του μνημόνιου –υπάρχει η άποψη ότι έπρεπε να ψηφιστεί από 180 τουλάχιστον βουλευτών αρ.28 Συντάγματος- είναι θέμα διαδικασίας και δεν μπορεί να επηρεάσει την έκβαση περι μη εφαρμογής των διατάξεων που περικόπτουν μισθούς, επιδόματα και συντάξεις.
Τώρα ίσως κάποιος αναρωτιέται όλα αυτά τι σχέση έχουν με το δεύτερο κομμάτι του τίτλου του κειμένου… πόση αξία έχει μια ανθρώπινη ζωή. Στη θεωρία απεριόριστη… στην πράξη όμως όχι… γιατί καθημερινά χάνονται άνθρωποι επειδή μπορεί να μην υπάρχουν αρκετές μονάδες εντατικής θεραπείας, επειδή δεν υπάρχουν αρκετές θέσεις στα προγράμματα απεξάρτησης με μεθαδόνη, επειδή κάποιοι δρόμοι δεν πληρούν τα στάνταρ ασφαλείας, επειδή κάποιοι είναι πολίτες β’ και γ’ κατηγορίας. Άρα η ζωή τελικά δεν έχει αξία ανεκτίμητη… έχει κι αυτή το τίμημά της… για να μην αναφερθώ στους θανάτους που προκαλούνται από τη μόλυνση, ρύπανση του περιβάλλοντος, τη μη τήρηση μέτρων ασφαλείας από τις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, από το σύγχρονο τρόπο ζωής. Ζω σε μια περιοχή που έχει από τα υψηλότερα ποσοστά σε καρκίνο αναλογικά με τον πληθυσμό στην Ελλάδα.
Η ζωή λοιπόν έχει κάποιο κόστος, ανάλογα με το ποιος είσαι, κοστίζει και διαφορετικά.
Έτσι λοιπόν δεν μπορώ να κατανοήσω πώς η ζωή του ενός ή των 10 που παίρνουν αποφάσεις που μπορεί να αποτελέσουν ταφόπλακα για τις επόμενες γενιές μπορεί να είναι πιο σημαντικές από τις ζωές των χιλιάδων. Αυτό που έκανε ο ΓΑΠ και η παρέα του ήταν να εξασφαλίσει την υποδούλωση της χώρας ώστε να εξασφαλιστεί η πλήρης αποπληρωμή του χρέους στις γερμανούς και γάλλους τοκογλύφους. Στο κάτω κάτω τα ομόλογα δεν αποτελούν κατ’ ακριβολογία δάνειο.Είναι ένα τραπεζικό προϊόν που αποτελεί επένδυση υψηλής απόδοσης και ρίσκου. Αυτό που έγινε λοιπόν και όλοι γνωρίζουμε είναι ότι τόσο ο ΓΑΠ και η παρέα του όσο και ο χοντρός πρώην πρωθυπουργός γνώριζαν και είχαν ενημερωθεί για την κατάσταση. Ο χοντρός ήθελε να πει την αλήθεια για να εξασφαλίσει την υστεροφημία του, ότι έδωσε τη μάχη και είπε την αλήθεια στο λαό. Ήξερε ότι δε θα εκλεγεί και αυτό επεδίωκε, γιατί ήξερε ότι ηκυβέρνηση του ήταν τελειωμένη και ότι δε θα μπορούσε να περάσει τα μέτρα αυτά. Ετσι ήρθε ο ΓΑΠ που γνώριζε ότι με τα ψέματα που θα πει προεκλογικά θα εξασφαλίσει σίγουρη νίκη. Δεν έκανε λανθασμένη εκτίμηση ο ΓΑΠ. Γνώριζε προεκλογικά την κατάσταση και γνώριζε ότι έπρεπε να πάρει αυτός το τιμόνι για να πειστεί ο λαός τελικά ότι αφού και το ΠΑΣΟΚ δε βρίσκει άλλη λύση τελικά ο χοντρός είχε δίκιο… ήταν σκατά η κατάσταση και πρέπει να πάμε κατευθείαν στο ΔΝΤ για να εξασφαλιστούν οι δανειστές μας… Ηξερε ότι το ρόλο του εθνικού μειοδότη θα τον παίξει πολύ πειστικότερα από το χοντρό… και γιατί εθνικός μειοδότης; Γιατί αντί να πει στους ξένους τοκογλύφους ότι τοκογλυφικό χρέος δεν πληρώνουμε, θα πάρετε ένα μικρό μέρος και το υπόλοιπο θα το διαγράψετε αλλιώς δεν παίρνετε τίποτα… γύρισε στο λαό του και είπε… ή δέχεστε τις περικοπές και τις μειώσεις ή χρεοκοπούμε και δεν παίρνετε τίποτα.
Με την πολιτική του όμως τους μόνους που εξασφάλισε ήταν τις ξένες τράπεζες στις οποίες έδωσε άφθονο χρόνο για να πειραματιστούν με τις εξομοιώσεις χρεοκοπίας της Ελλάδας να προετοιμαστούν κατάλληλα. Επίσης εξασφάλιζε ότι ένα μεγάλο κομμάτι του χρέους θα αποπληρωθεί. Αυτό που δεν εξασφαλίζει όμως είναι το αν θα πάρει η δικιά μου γενιά σύνταξη. Έτσι λοιπόν παίζει με την επιβίωση χιλιάδων ανθρώπων, μιας ολόκληρής γενιάς…
Αφού αυτός δε σέβεται τη δική μου ζωή, εγώ γιατί να σεβαστώ τη δική του; Όταν λοιπόν με τις δικές του αποφάσεις ασκεί μια βία εις βάρος χιλιάδων νέων, που όταν θα έρθει εκείνη η ώρα δε θα μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα, γιατί πρέπει η δική του ζωή να είναι πάνω από τη δική μου.
Έτσι όπως πάει το πράγμα το δίλημμα τίθεται ξεκάθαρα… ή αυτοί και οι τράπεζές τους ή εμείς…
Όπως λέει και μια γνωστή αφίσα, να πάρουμε τα μέτρα μας πριν μας πάρουν τα δικά μας…
Και έρχομαι τώρα στην πρόσφατη δολοφονία Γκιόλια… Ακόμα και αν δεχτούμε ότι η Σεχτα είναι πραγματική τρομοκρατική οργάνωση, αυτό που έκανε είναι να βρει έναν εύκολο και κυρίως πιασάρικο στόχο. Ό,τι και να ήταν ο Γκιόλιας, δεν είναι αυτός που υποθήκευσε με τις αποφάσεις του μελλοντικές γενιές προκειμένου να εξασφαλιστούν οι ξένοι δανειστές. Δε διάβαζα το μπλογκ του συχνά αλλά έστω και από το λίγο δε διαπίστωσα κάποια προπαγάνδα υπερ του μνημονίου σε κάποιο υποτιθέμενο δημοψήφισμα που λόγω της δημοφιλίας της ιστοσελίδας του θα επηρέαζε υπέρ των κυβερνητικών επιλογών και θα έκρινε το αποτέλεσμα.
Κοινώς ασχέτως των παιχνιδιών στα οποία ήταν μπλεγμένος ή του κιτρινισμού του μπλογκ του, το χτύπημα αυτό της Σέχτας δεν έχει καμία σχέση ή προσφορότητα με επαναστατική διαδικασία. Είναι ένα χτύπημα που ανταποκρίνεται πλήρως στο ύφος και στο στυλ του μπλογκ του αποθανόντος…
Τις επιλογές που υποθηκεύουν το μέλλον των αυριανών γενεών δεν τις έκανε ο Γκιόλιας, άλλοι τις έκαναν.
Αναρωτιέμαι τι σόι πολίτευμα είναι η δημοκρατία όταν ο εκάστοτε πρωθυπουργός ενώ ήταν εν γνώσει της κατάστασης, μπορεί με τόση άνεση να ανακαλεί τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, ενώ ο ψηφοφόρος να μην μπορεί να ανακαλέσει την ψήφο του. Αυτό λέγεται ξεκάθαρα υφαρπαγή που φτάνει στα όρια της νοθείας, όταν υπάρχει μια τέτοια συμπαιγνία μεταξύ των 2 μεγάλων κομμάτων.
Και υπενθυμίζω ότι ακόμα και αν ο πολίτης στις επόμενες εκλογές ανακαλέσει την ψήφο του –που τότε θα είναι αργά- το μνημόνιο δεν μπορεί να ανακληθεί παρά μόνο αν διακοπεί η συνέχεια του ελληνικού κράτους.
Το 1844 εκεί που είναι η σημερινή βουλή, είχε μαζευτεί ο λαός συνεπικουρούμενος από τα πολιτικά κόμματα και τις στρατιωτικές δυνάμεις εντός Αθήνας, περικύκλωσε το παλάτι του Όθωνα και απαίτησε Σύνταγμα από τον ηγεμόνα. Τότε δεν υπήρχαν δακρυγόνα, ομάδες ΔΙΑΣ κτλ υπήρχε όμως βασιλική φρουρά… αυτό το ρόλο παίζουν σήμερα τα ματ και οι λοιποί καταστολείς, αποτελούν τη βασιλική φρουρά. Μόνο που ο λαός αυτός μάλλον έχει πλέον εκφυλιστεί…
shortlink: https://asylo.squat.gr/?p=1234
