Απόσπασμα από γράμμα Άρη Σειρηνίδη εν όψει της δίκης στις 9 Μάρτη 2011 (10 Φεβρουαρίου 2011)

Αν είναι, λοιπόν, κάτι που δίνει υπόσταση στο κατηγορητήριο, αυτό δεν είναι το γενετικό υλικό που ανιχνεύτηκε σε μια από τις διάσπαρτες μάσκες  που βρέθηκαν στην περιοχή των Εξαρχείων εξ αιτίας των επεισοδίων των προηγούμενων ημερών, αλλά η πολιτική γενετική μου ύλη, η παρουσία μου σε εκείνη την πλευρά του οδοφράγματος που ορίζει η ταξική μου θέση και συνείδηση, ενάντια στην καπιταλιστική κυριαρχία και την κρατική τρομοκρατία.

[ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ] από το http://www.kinimatorama.net/node/11444

Με αφορμή τη συμπλήρωση της 12μηνης προφυλάκισης του Άρη Σειρηνίδη, εξετάζεται από το συμβούλιο εφετών η άρση ή η παράτηση της κράτησης του.

Να είμαστε όλοι εκεί.

(Σήμερα, Τρίτη 3 Μαΐου, στις 9 έξω από το Εφετείο)

TO TAΞIKO DNA THΣ «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ»

Η δικαστική εξουσία αποτελούσε ανέκαθεν βασικό πυλώνα για την προώθηση και επιβολή της κυρίαρχης πολιτικής. Ιδιαίτερα στην παρούσα συγκυρία όπου η αυταρχική δημοκρατία του Μνημονίου προσπαθεί να συντρίψει κάθε ζωντανή κοινωνική αντίσταση, η «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» δείχνει το πιο σκληρό ταξικό πρόσωπό της.

Την ίδια στιγμή που ο Μαντέλης, ο Τσουκάτος, ο Τσοχατζόπουλος και τα άλλα πρωτοκλασάτα πολιτικά στελέχη ουσιαστικά επιβραβεύονται για τις υπηρεσίες που προσέφεραν σε αυτό το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης και της αδικίας, ο σύντροφος Άρης Σειρηνίδης, ο «επικίνδυνος» αναρχικός σύμφωνα με τα διαβιβαστικά της Αντιτρομοκρατικής, βιώνει στο πετσί του τη συνεχιζόμενη εκδικητικότητα των διωκτικών μηχανισμών.

Το δικαστήριο που μέχρι πρόσφατα εκδίκαζε την υπόθεση του πυροβολισμού εναντίον της κλούβας των ΜΑΤ στη Χαριλάου Τρικούπη τον Ιούλιο του 2009 και με αφορμή την ασθένεια ενός τακτικού μέλους του, με μια πρωτοφανή απόφαση αυτοκαταργείται και διατάσσει την επανάληψη της διαδικασίας στις 8 Ιουνίου. Εδώ έχει αξία να τονίσουμε ότι μέχρι τώρα είχε διεξαχθεί το μεγαλύτερο μέρος της δίκης χωρίς φυσικά να έχει προκύψει το παραμικρό στοιχείο εναντίον του συντρόφου.

Σαν να μην έφτανε αυτό, με πραξικοπηματικό τρόπο εξοβελίζουν τους ενόρκους και μόνοι τους οι τακτικοί δικαστές αποφασίζουν την παράταση της προφυλάκισης μέχρι να συγκληθεί αυτεπάγγελτα το Δικαστικό Συμβούλιο στις 3 Μαϊου λόγω συμπλήρωσης ενός χρόνου προφυλάκισης.

Είναι προφανές πως οι παραπάνω μεθοδεύσεις στοχεύουν τον αναρχικό Άρη Σειρηνίδη, που με την πολύχρονη παρουσία του στους κοινωνικούς αγώνες και την ακέραια στάση του απέναντι στους κατασταλτικούς μηχανισμούς αποτελεί υπόδειγμα κοινωνικού αγωνιστή. Οφείλονται όμως σε μεγάλο βαθμό και στον πιλοτικό χαρακτήρα της δίκης λόγω της χρήσης ως αποκλειστικού αποδεικτικού στοιχείου του DNA για πρώτη φορά στα ελληνικά δικαστικά χρονικά, αν και ουδεμία σχέση έχει το DNA που βρέθηκε σε μια μάσκα με τις κατηγορίες που αποδίδονται στον Άρη Σειρηνίδη. Το αποτέλεσμα αυτής της δίκης θα καθορίσει σημαντικά το δικονομικό μέλλον των επιστημονικών αναλύσεων των εργαστηρίων της ΓΑΔΑ.

Σε κάθε περίπτωση το κίνημα αλληλεγγύης βρίσκεται στο πλευρό του συντρόφου και αγωνίζεται να σταματήσει την πολιτική ομηρεία του.

Απαιτούμε την ολοκληρωτική απαλλαγή του Άρη Σειρηνίδη από όλες τις κατηγορίες και φυσικά την άμεση και χωρίς όρους αποφυλάκισή του.

Καλούμε στη συγκέντρωση που θα πραγματοποιηθεί έξω από το Εφετείο Αθηνών στις 3 Μαίου στις 9.00 το πρωί κατά τη συνεδρίαση του Δικαστικού Συμβουλίου.

Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΑΡΗΣ ΣΕΙΡΗΝΙΔΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ

ανεύθυνος μεταφοράς: j4nus

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον Άρη Σειρηνίδη (3-5-2011)

[ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ] από το hungerstrike300

Σήμερα  το πρωί «επισκέφθηκε» την Υπατία 3 φορές ο εκπρόσωπος της διοίκησης των νοσοκομείων, κ. Μουσιώνης. Την πρώτη χωρίς κανένα έγγραφο, την δεύτερη με έγγραφο χωρίς υπογραφή και την τρίτη φορά κατάφερε να έχει φέρει το «σωστό» έγγραφο.

Ήρθε για να μεταφέρει το αίτημα της κυβέρνησης να μεταφερθούν όλοι οι απεργοί στα νοσοκομεία και να αφήσουν τον τόπο του αγώνα τους. Απεργοί εκπρόσωποί μας του απάντησαν ότι αν ήρθε να μας πει ότι η γενναιόδωρη κυβέρνηση μπορεί να μας παραχωρήσει κρεβάτι νοσοκομείου για να πεθάνουμε, να της πει ότι ο αγώνας είναι αγώνας, ακόμα κι όταν ο θάνατος παραφυλάει. Αυτό σημαίνει ότι στα νοσοκομεία πάμε μόνο και μόνο επειδή αυτοί που τον έστειλαν συνεχίζουν να μας κλέβουν την αξιοπρέπεια, με αποτέλεσμα να καταρρέουμε. Αν νοιάζονται για την υγεία μας, να ικανοποιήσουν τα αιτήματά μας, για να μπορέσουμε να ξαναγυρίσουμε στα σπίτια και στις δουλείες μας. Με άλλα λόγια: οι απεργοί πάμε στα νοσοκομείο μόνο όταν κρίνουν οι γιατροί μας ότι πρέπει να πάμε.

Οι απεργοί τονίζουμε για ακόμα μια φορά ότι όταν αποφασίζουμε κάτι, το κάνουμε μόνοι μας στις δικές μας συνελεύσεις.

Επιμένουμε να συνεχίζουμε τον αγώνα μας μέχρι να φτάσουμε τον στόχο μας. Ο στόχος αυτός συνίσταται στην εκπλήρωση συγκεκριμένων αιτημάτων, τα βασικότερα των οποίων, έχουν προσυπογράψει η ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, καθώς και πολλοί άλλοι φορείς που μας συμπαρίσταται από όλη την Ελλάδα -ανάμεσα στους οποίους και όλοι οι φορείς της Θεσσαλονίκης (Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης, ο πρύτανης του Α.Π.Θ, Δικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης, Ε.Ν.Ι.Θ, Ε.Σ.Η.Ε Μ-Θ, Ε.Δ.Ο.Θ ΝΤ/ΑΔΕΔΥ, Ε.Κ.Θ), με κοινή επιστολή τους της 4-3-2011 προς τον Πρωθυπουργό.

Επαναλαμβάνουμε τα συγκεκριμένα αιτήματα που αρνείται να ικανοποιήσει η κυβέρνηση (αναλαμβάνοντας το τίμημα νεκρών αγωνιζόμενων ανθρώπων), αλλά στηρίζουν οι φορείς της Ελλάδας, αλλά και χιλιάδες άλλοι φορείς, σωματεία, οργανώσεις και συλλογικότητες σε ολόκληρο τον πλανήτη:

–          Έκδοση άδειας παραμονής κατά το άρθρο 21 παρ.4 του Ν 3907/2011

–          Επανεξέταση και απόδοση άδειας διαμονής σε όσους εξέπεσαν από τη νομιμοποίηση του παρά την ύπαρξη ουσιαστικών όρων σε συνδυασμό με μείωση ή αποσύνδεση σε περίοδο οικονομικής κρίσης της άδειας παραμονής από ένσημα.

–          Μείωση του προαπαιτούμενου χρόνου παραμονής των χωρίς χαρτιά σε 5ετία (από 12ετία) για την έκδοση ειδικής άδειας διαμονής του νέου άρθρου 44 του Ν 3386/05

–          Χορήγηση άδειας παραμονής σε όσους απορρίφθηκαν οι αιτήσεις τους κατά την τελευταία νομιμοποίηση του 2005

Οι 300 Μετανάστες Απεργοί Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

7 Μάρτη 2011, 42η ημέρα απεργίας πείνας

 

Ανακοίνωση-απάντηση στις σημερινές εξελίξεις από τους “300”

[ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ] από athens.indymedia.org

Αλέκου Ρεπάντα: Του Μπελογιάννη

«Αγαπάμε τη Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατήγορούς μας. Το δείξαμε όταν κινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα». ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

Του Μπελογιάννη
Αλέκου Ρεπάντα

Ο Γράμμος εσυνέφιασεν τα μάτια του βουρκώσαν
του Γκόλιου οι ψηλές κορφές μοιρολογούν και κλαίνε
κι όσες βρυσούλες γάργαρες θολώνουν και στερεύουν
κι η νύχτα απόψε πήχτωσε κι η αυγή δε ροδοσκάει
μήτε του γήλιου οι χρυσές αχτίδες πια ζεσταίνουν
μήτε στου Αιγαίου τα νερά καράβια αρμενίζουν.

Κι ένα πουλί γλυκόλαλο ρωτάει έναν διαβάτη:
-Τι τάχα βάρος έπεσε στη γη την καρποδότρα
κι όλα θρηνούν κι όλα βογγούν με μαύρα μοιρολόγια;
Μήνα φωτιά την έκαψε, μήνα κι αστροπελέκι;
– Μηδέ φωτιά την έκαψε, μηδέ κι αστροπελέκι
ένα λεβέντη πιάσανε φασίστες και κοπέλια
με προδοσια μπαμπέσικη καρτέρι τού 'χαν στήσει.
Λεβέντης είν' στ' ανάστημα, της γης αντρειωμένος,
πόχει λαφιού περπατησιά και μάτια αετήσια
στη σάγητια 'ναι μάστορας λέοντα τόνε κράζουν.
Χίλιοι μπροστά τον πήγαιναν και δυο χιλιάδες πίσω
κι από ζερβά κι από δεξιά με πάλες και με σπάθες
γεμάτοι μίσος και χολή και παν να τον δικάσουν.
Τη δίκη του τοιμάσανε ξένοι και ντόπιοι λύκοι.
Για ν' αρνηθεί τ' αδέλφια του χρυσά φλωριά του τάζουν.
Κι όλοι τριγύρω κάθησαν και τον τηρούν και τρέμουν
σα φύλλα χινοπωρινά πουν' έτοιμα να πέσουν.
Κιτάπια φέρουνε πολλά τόνα κατόπι στ' άλλο.
Κι αφού τα καλοδιάβασαν και κατηγόρησάν τον
πως τάχα κακοφέρθηκε σε νόμους αφεντάδων
ένας απ' τους τρανήτερους σηκώθη και του κρένει:
– Πούθε μωρέ κατάγεσαι και ποιο 'ναι το ονόμα σου;
– Απ' το Μωριά κατάγομαι τον πολυδοξασμένο
πούναι γιατάκι των κλεφτών, κάθε κορφή και δόξα,
κάθε βρυσούλα φλάμπουρο και τ' όνομά μου Νίκος.
– Και ρίζα ποια σ' ανάθρεψε, και ποια 'ναι η συντροφιά σου;
– Η ρίζα μ' είν' ελληνική στον κόσμο ξάκουσμενη
καλόκαρπη 'ν από παλιά – το δίκιο συντροφιά μου.
– Και ποιο 'ναι βρε το γένος σου π' αφέντη δεν ακούει;
– Το γένος μ' είν' περίφανο των Κολοκοτρωναίων
που δεν προσκύνησαν ποτέ διάτα προσκυνημένων,
μήτε σπαθιά φοβήθηκαν βεζύρηδων κι αγάδων.
– Αρνιέσαι βρε το γένος σου μη σ' αφανίσει βόλι
να προσκυνήσεις άρχοντα, στη δούλεψή του νάμπεις;
– Το γένος μου το αγαπώ κι αν χρειαστεί πεθαίνω
να το δοξάσω ως είν' πρεπό, παρά να προσκυνήσω
κοτσαμπασίδικο φλουρί, ζαΐμικο χρυσάφι.
Κι αν τύχει βόλι και με βρει και τη ζωή μου κόψει
ένας εγώ κι αν χαθώ, χιλιάδες θα φυτρώσουν
το γένος να δοξάσουνε κι ότι είν' πρεπό να κάνουν!
Τα πουλημένα τα σκυλιά σαν άκουσαν το Νίκο
λυσσάξανε 'πο το κακό και τον αλυσοδένουν.
Κι αυτός τους βλέπει και γελά πως τρέμουν τη γενιά του
οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες κι οι ξένοι αφεντάδες.
Κι η πόρτα ευτύς γοργάνοιξε, μπουλούκμπασης προβάλλει
και κοντοστέκει δίπλα κει σ' έναν ξενομερίτη
κι αφού κρυφομιλήσανε φετφάν άλλο διαβάζει
και θάνατο σαν πρόσταξε χαμόγελα ο Νίκος
κρατώντας το γαρούφαλο το μοσκομυρισμένο
άλικο σαν το αίμα του, φλογάτ' ως η ψυχή του.
Τα αφέντικα θεριέψανε, αίμα ζητούν να πιούνε
προστάζουν τα μπουλούκια τους κι όλα τα τσαγκαλάκια
το θάνατο γυρεύουνε, οχροί, τ' αντρειωμένου.

Και στο Γουδί τον στήσανε πριν ήλιος να φωτίσει
τρισκόταδο μια Κυριακή -του Μάρτ' ήταν τριάντα
Μ' όλα σύνεργα μαζί κι όλα φαρμάκι στάζαν.
Και στη γλυκιά την ξαστεριά τ' αστέρια π' αραιώναν
πριν να του κόψουν την πνοή, εφώναξε ο λεβέντης:
«Πατρίδα ακριβομάνα μου και σεις αδέρφια σκλάβοι
πετάξτε τούτο το βραχνά, τη λάμια, τη φοβέρα
που μας πατάνε ζωντανούς κι αίμα δικό μας πίνουν
και λυτρωμό στον τόπο μας αδέρφια να γευτούμε.
Παγκόσμια να 'ν' η Χρυσαυγή κι ευτυχισμένη η πλάση
και δίκαια ν' αχτιβολεί στην οικουμένη ο γήλιος».
Τ' άκουσε η γη και τρόμαξε και άρχισε να σιέται
κι ο ουρανός βροντάστραψε κι αστροπελέκια ρίχνει
κι ο κάτω κόσμος χαλασμός, το γίγαντα φοβάται.
Κι από ψηλά ένα σύννεφο μαύρο, ανεμοδαρμένο,
πέφτει στη γη σαν αστραπή, βογγώντας μανιασμένο
και παίρνει την φωνή ψηλά, μαζί του τηνε σέρνει
κι απλώνει την ο άνεμος σ' όλη την οικουμένη.
Τ' άκουσε ο σκλάβος ο λαός και σφίγγει τη γροθιά του
και το κορμί του στήλωσε, το μίσος του θεριεύει
και δίνει όρκο φοβερό και γδικιωμό του τάζει.
Μάρτης 1953

Το ποίημα μας το έστειλε ο σ. Γιώργος Φωτόπουλος, πρώην πολιτικός πρόσφυγας στη Ρουμανία.

Κώστας Βάρναλης: Στους Μπελογιάννηδες

«Ο Μπελογιάννης πέθανε. Δε θυσίασε τίποτε από την τιμή μας. Ούτε από την ελπίδα που έχουμε στο Αύριο που στραφτοβολά»

ΠΟΛ ΕΛΥΑΡ

Στους Μπελογιάννηδες

Κώστας Βάρναλης

Χαραβγή κατεπάνω του θανάτου
βάδιζεν η καρδιά σου, Παληκάρι,
λες κ’ είταν άλλος: άγουρος που ορθρίζει
ν’ ανταμώσει κρυφά την πρώτη αγάπη.

Σε κάθε βήμα ψήλωνε η κορφή σου,
το ηλιοστεφάνι τ’ ουρανού να φτάσει.
Κι αν χάραζε για σένα αιώνια Νύχτα,
η προδοσιά χορέβοντας σε φτυούσε.

Με χέρι’ αλυσωμένα, που αγαπούσαν
να κρατάνε για τον οχτρό ντουφέκι
και γαρούφαλο για το μάβρο Νόμο
σε βάλανε σημάδ’ οι πλερωμένοι

οι αρματολόγοι το χεροδεμένο,
τον Έναν οι πολλοί, τον άντρα οι φούστες,
οι τρίδουλοι το λέφτερο κ’ η λάσπη
τον πρωτανθό της Αρετής, Εσένα!

Δεν έχεις τάφο, άλλ’ όπου ηλιοβολιέται
γαρούφαλο στητό κι όπου βροντάει
καριοφίλι της λεφτεριάς, ολόρθον
η Μούσα σε φιλεί κι ο Μακρυγιάννης.
Δεν έχεις κι όνομα. Οι μάβροι το μαβρίσαν.
Μα το λένε στη ρεματιά τα’ αηδόνια,
οι ανέμοι στα πλατάνια και στα ελάτια
και τα νερά σε θάλασσα και βρύσες.
Μην κλαίτε, μάνες μαβρομαντηλούσες
και συ, Μεγάλη Μάνα των μανάδων!
Όπου να ναι, Θα τον νεκραναστήσει
μέγας λαός κι αφτός αναστημένος

Γ. Ρίτσος: Νίκος Μπελογιάννης

ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

58 χρόνια  από την εκτέλεση-δολοφονία του

Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά

πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.

Μ’  ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη  την αθανασία.

Μ’  ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο  για να μη νυχτώνει.

Καλημέρα  σύντροφοι

Καλημέρα  ήλιε

Καλημέρα  Μπελογιάννη.

Γιάννης Ρίτσος 1952

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ

Έχω απάνω στο τραπέζι μου τη φωτογραφία του ανθρώπου με το άσπρο γαρούφαλο — που τον ντουφέκισαν στο μισοσκόταδο πριν απ' την αυγή, κάτω απ' το φως των προβολέων.  Στο δεξί του χέρι κρατάει ένα γαρύφαλο πούναι σα μια φούχτα φως απ' την ελληνική θάλασσα. Τα μάτια του τα τολμηρά, τα παιδικά, κοιτάζουν, άδολα, κάτω από τα βαριά μαύρα τους φρύδια.

Έτσι άδολα — όπως ανεβαίνει το τραγούδι σα δίνουν τον όρκο τους οι κομμουνιστές. Τα δόντια του είναι κάτασπρα — ο Μπελογιάννης γελά. Και το γαρύφαλο στο χέρι του είναι σαν το λόγο πούπε στους ανθρώπους τη μέρα της λεβεντιάς — τη μέρα της ντροπής.  Αυτή η φωτογραφία βγήκε στο δικαστήριο ύστερ' απ' την καταδίκη σε θάνατο.(Περιοδικό "Σοβιετική Γυναίκα" Απρίλη 1952) Ναζίμ Χικμέτ

την μεταφορά ποιητική αδεία έκανε ο: j4nus
σύντομο ποιητικό λινκ:https://asylo.squat.gr/?p=1282