Οι περισσότεροι μέχρι τώρα, αν όχι όλοι, έχουν μιλήσει για την αποχή, τον πρωταγωνιστή των φετινών αυτοδιοικητικών εκλογών. Εγώ για να πρωτοτυπήσω δε θα μιλήσω για την αποχή αλλά για τη συμμετοχή, με την πείρα κάποιου που έχει ζήσει τις τελευταίες 6–7 εκλογικές αναμετρήσεις μέσα από τα εκλογικά τμήματα…

Σε μια μεγάλη τοπική κοινότητα που αριθμεί λίγο περισσότερο από 2000 ψηφοφόρους η συμμετοχή στις τελευταίες εκλογές άγγιξε το 55 με 60%. Πολύ μικρό νούμερο για ένα χωριό. Σημασία όμως δεν έχει μόνο πόσοι συμμετείχαν ή απείχαν αλλά και ποιοι…

Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που προσήλθαν στις κάλπες ήταν άνω των 60–65 χρονών. Φυσιολογικό θα σκεφτεί κανείς για ένα χωριό. Αυτό που επίσης είναι “φυσιολογικό” και σύνηθες είναι ότι μεγάλο μέρος αυτών των ηλικιωμένων προσήλθε στις κάλπες με έτοιμο ψηφοδέλτιο, φυτευτό στην τσέπη… Το πρόβλημα όπως διαπιστώθηκε από πάμπολλα περιστατικά είναι ότι οι ψηφίσαντες δε ήξεραν καν ποιον και τι ψηφίζουν… άλλοι επιχειρούσαν να βγουν από το παραβάν ή να ρωτήσουν το γιο ή την κόρη ποιο από τα δύο ψηφοδέλτια να βάλουν σε ποιο φάκελο… άλλοι προσπάθησαν ανεπιτυχώς να δώσουν το ψηφοδέλτιο στον παππού και τη γιαγιά μέσα στο εκλογικό τμήμα.

Οι περισσότεροι των ηλικιωμένων δεν καταλάβαιναν πού παν τα τέσσερα, δε γνώριζαν ποιοι είναι οι υποψήφιοι πόσο μάλλον γιατί πώς κτλ…

Εκατοντάδες χιλιάδες τέτοιοι ψηφοφόροι έσπευσαν να ψηφίσουν σε αυτές τις εκλογές, τη στιγμή που χιλιάδες νέοι απείχαν… Το φαινόμενο που περιγράφηκε ως άνω δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση που αφορά μόνο στους ψηφοφόρους του συγκεκριμένου χωριού αλλά το συναντά κανείς γενικότερα σε χωριά μικρά και μεγάλα και σε επαρχιακές πόλεις. Θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για αλλοίωση αποτελέσματος; Όχι, γιατί αλλοιωμένη είναι η ίδια η φύση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας καθώς ο πολίτης που εμφανίζεται μια φορά στα 4 χρόνια να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα είναι αποκομμένος από όλους αυτούς που ζητούν την ψήφο του και δύσκολο να έχει μια συνολική εικόνα της πραγματικής συνεισφοράς τους στα κοινά… Στην πραγματικότητα αυτό που αλλάζει είναι τα πρόσωπα και μαζί με αυτά ο τρόπος και τα πρόσωπα διαχείρισης της μίζας και της προμήθειας…

Έτσι οι περισσότεροι των ηλικιωμένων επιλέγουν τους υποψηφίους βασιζόμενοι στην κομματική γραμμή ή προέλευση στην καλύτερη των περιπτώσεων ή στη χειρότερη επιλέγουν άλλοι για αυτούς… υπάρχουν άραγε περιθώρια προόδου για μια κοινωνία μέσα από τις εκλογές υπ’ αυτές τις συνθήκες; ναι υπάρχουν μηδενικά περιθώρια…

Αυτοί που θα επιλέξουν το λευκό ή το άκυρο είναι σαν να απείχαν από τις εκλογές κατ’ ουσίαν. Διότι τα λευκά και τα άκυρα δε θεωρούνται έγκυρα ψηφοδέλτια και τέλος πάντων δεν συνυπολογίζονται στα τελικά ποσοστά που καθορίζουν την εκλογή συνδυασμών και υποψηφίων. Έτσι λοιπόν είτε επιλέγεις κάποιους από τους υφιστάμενους ή η ψήφος σου δεν έχει καμία αξία… ως προς τη διαμόρωση του τελικού αποτελέσματος.

Κατά τα άλλα η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος είναι υποχρεωτική. Κάποιος νομομαθής πρέπει να μας εξηγήσει πώς κάτι που είναι υποχρεωτικό μπορεί να είναι ταυτόχρονα δικαίωμα. Άρα αν η συμμετοχή στις εκλογές είναι υποχρεωτική για τους ψηφοφόρους αυτό σημαίνει ότι κρίνεται απαραίτητη και η αποχή υπονομεύει τη νομιμοποίηση και αναγνώριση του εκλογικού αποτελέσματος. Βέβαια απορίας άξιον είναι πώς είναι δυνατόν από τη μια να είναι υποχρεωτική η συμμετοχή και από την άλλη το λευκό να εξομοιώνεται με το άκυρο ψηφοδέλτιο; Γιατί πολύ απλά στη δημοκρατία την αντιπροσωπευτική ή φωνή του πολίτη μετράει μόνο όταν έχει σκοπό να επιλέξει κάποιον από τους εκλεκτούς.

Έτσι λοιπόν προσπαθούν στην ουσία να παγιδεύσουν τους ψηφοφόρους. Στη συνέχεια φυσικά έρχονται και τα εκβιαστικά πολιτικά διλήμματα για να σπρώξουν τους ψηφοφόρους προς τη μία ή την άλλη πλευρά.

Η αποχή λοιπόν μπορεί να αποτελέσει την απαρχή και το πρώτο στάδιο άρνησης και μη αναγνώρισης του εκλογικού αποτελέσματος η οποία είναι απαραίτητο να συνοδευτεί με θετικές ενέργειες αυτών που απέχουν… αλλιώς αποτελεί μια στάση μοιρολατρική.

Αυτός είναι ο μόνος τρόπος διαφυγής από την παγίδα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και των διαμεσολαβητών-εκπροσώπων της. Η αυτο-οργάνωση αποτελεί το μοναδικό όχημα διαφυγής από την απάτη που ονομάζεται αντιπροσωπευτική δημοκρατία.

ΥΓ: Πάρτε τις ζωές σας στα χέρια σας… με τις εκλογές και τους πολιτικούς αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ και η “απάτη” θα διαιωνίζεται…

σύντομο αντι-εκλογικό λινκ: http://wp.me/pPn6Y-3Ui