[ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ] από http://panospirin.blogspot.com/2011/10/blog-post_13.html
Δύο τάσεις υπάρχουν σε αυτόν , που τέτοιες εποχές, επιθυμεί να γράφει ή να σκέφτεται για όσα βλέπει γύρω του . Η μία τάση είναι ένα ξεχείλισμα αγανάκτισης, μια προτροπή αντίδρασης , μια κραυγή ξεσηκωμού για ριζικές αλλαγές. Ένα κάλεσμα σε αναδιάρθρωση των εαυτών μας, μια επίκληση στην αξιοπρέπεια που επιβάλλει – εξ ορισμού – να αντισταθούμε. Η άλλη τάση , ισχυρή εξίσου, είναι η παραίτηση. Η γλυκιά θέληση για έναν απολογισμό, που μη γελιόμαστε, θα είναι αβάσταχτα αρνητικός . Και στις δύο περιπτώσεις , όποια επιλογή κι αν γίνει, προκύπτουν εύλογες αγωνίες.
Η έννοια της αντίστασης τείνει να ευτελιστεί δια της υπερχρήσης της. Το κακό είναι ότι η υπερβολή είναι μόνο λεκτική και όχι στην πράξη, όπου η αντίδραση και η ανυπακοή είναι μάλλον νωθρές , όταν πρόκειται να εφαρμοστούν και ιδιαιτέρως ηχηρές και φαντασμαγορικές όταν πρόκειται να διατυπωθούν…
Με άλλα λόγια: είναι ίδιον των ανθρώπων να μιλούν πολύ για όσα σπάνια αποτολμούν να πράξουν. Για αυτό δεν ευθύνεται κάποια μεταφυσική αιτία, αλλά το γεγονός ότι υφίσταται μια προσπάθεια εξορθολογισμού, που δυστυχώς καταλήγει να κάνει την Επανάσταση να μοιάζει με μια ουτοπία, που όλο την αφηγούμαστε – σαν παραμυθάκι – κι όλο μετά πέφτουμε για ύπνο. Ό, τι γίνεται τόσο τετριμμένο , που ακόμα και τα δελτία των ΜΜΕ το σιγοντάρουν, χάνει κάτι από την πραγματική δυναμική του, από αυτή που θα μπορούσε πραγματικά να έχει.
Το πρόβλημα – με μεγαλύτερη ακρίβεια – δεν έγκειται στο ότι γίνεται λόγος και κουβέντα για αντίδραση και Επανάσταση (πως αλλιώς να γίνει; Με τα μάτια; ) , αλλά στην απίστευτη δυσαναλογία μεταξύ όσων λέγονται και όσων γίνονται. Η πλειοψηφία του κόσμου είναι δυσαρεστημένη, μεγάλο μέρος της κοινωνίας βρίσκεται στα όρια του κι όμως λίγοι είναι αυτοί που αντιστέκονται με πράξεις, με συμμετοχή σε κινητοποιήσεις , σε συνελεύσεις , σε δράσεις. Λίγοι είναι όσοι ξεκινούν την αλλαγή από τον ίδιο τους τον εαυτό. Αντίθετα, οι πολλοί – αν και δυσαρεστημένοι και καταπιεσμένοι – φαίνεται να φοβούνται πιο πολύ "την πολιτική αστάθεια του πολιτικού συστήματος", "τα χημικά της αστυνομίας" , " να είναι ειρηνικοί" κ.λπ. και λιγότερο την άθλια και αναξιοπρεπή κατάσταση που οδηγείται το σύνολο της κοινωνίας. Είναι αρκετά εύκαιροι στο να βρίζουν τους πολιτικούς που μας έφτασαν ως εδώ, να αναρωτιούνται γιατί δεν γίνεται κάτι , αλλά – για όνομα – μην υπάρξουν παρεκτροπές. Πάνω από όλα μην διαταραχθεί η ζωή μας. Για αυτό, καθόλου παράδοξα, είναι κάποιοι έτοιμοι να συγκρουστούν με αυτούς που αντιδρούν – απεργούν κι ας θίγονται εξίσου από την καθεστωτική πολιτική.
Έτσι , ενώ όλα τ' έχουμε λύσει και ξέρουμε σε ένα πρώτο επίπεδο ποιος φταίει ( κυρίως ποιος δεν φταίει) και μιλάμε για ανάγκη αλλαγών , αντιδράσεων, ανατροπών , λίγοι ξεκινούν και δέχονται τα πυρά των υπολοίπων, οι οποίοι αρνούνται πεισματικά να τα στρέψουν στην πηγή των προβλημάτων τους. Φταίει ο απεργός κι όχι αυτός που τον ανάγκασε να απεργήσει. Φταίει αυτός που αντιδρά και όχι αυτός που του βάζει το μαχαίρι στο λαιμό.
Και ερχόμαστε και στη δεύτερη τάση. Παραίτηση και απολογισμός. Μια σύντομη διαπίστωση που θα λέει ότι αποτύχαμε, ηττηθήκαμε και τέλος. Να μετρηθούμε , να δούμε ποιος έκανε τί, ποιος στάθηκε αξιοπρεπής και ποιος σύρθηκε στα χώματα, ποιοι φάνηκαν ατομιστές και ποιοι όχι. Μια κοινωνιολογική ημέρα της Κρίσης. Εξιλεωτικό , σίγουρα. Πρακτικά , όμως, παραμένει ήττα και μάλιστα του χειρίστου είδους : ήττα αμαχητί .
Ίσως αυτό είναι το μόνο έναυσμα που μπορούμε να δώσουμε στους εαυτούς για να ξεκουνήσουν. Ίσως μόνο αν δούμε την άλλη μας επιλογή , την αναξιοπρέπεια και τη θλιβερή παραίτηση που κρύβει. Τί προδοσία απέναντι στον εαυτό μας και όλους τους άλλους να πέφτεις αμαχητί.
Οι κουβέντες καιρό τώρα ξέφτισαν. Σε κρίσιμες εποχές οι λέξεις χάνουν το νόημα τους. Ας μιλήσουμε λιγότερο για Επανάσταση κι ας βγούμε στο δρόμο. Έτσι μόνο θα την νοηματοδοτήδουμε ξανά.
ανεύθυνος αναδημοσίευσης: ο γνωστός και μη εξαιρετέος αναδημοσιευτής j4nus