Επειδή κάποιοι τα λένε και τα γράφουν καλύτερα από μένα…
[ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ] από athens.indymedia.org
“Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε,
Όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος”
NA MH ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ
ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
Τις 40 και πλέον μέρες που στήθηκε, υπάρχει και λειτουργεί η Λαϊκή Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος, για πρώτη φορά ίσως στα μεταπολιτευτικά χρονικά, ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, βγήκε από τη κατάσταση της ιδιώτευσης και της μικροαστικής αντίληψης του “κοιτάω τη δουλειά μου” και πέρασε στην αντίπερα όχθη, θέτοντας τις βάσεις για δημιουργία αυτόνομων-αντιθεσμικών δομών και ανάπτυξη δικτύων κοινωνικών σχέσεων από τα κάτω, χωρίς τη διαμεσολάβηση των ειδικών της εξουσίας, της επικοινωνίας, της πολιτικής.
Σε όλη αυτή τη διαδικασία πολιτικής μορφοποίησης και ζύμωσης ή ατσαλώματος που λένε και μερικοί – μερικοί, πολλά κομμάτια του εξωκοινοβουλευτικού κυρίως χώρου της Αριστεράς αλλά και της καθεστωτικής της έκφανσης, προσπάθησαν με αμήχανο τρόπο, να συνοψίσουν και να συμπιέσουν τη λαϊκή οργή στο γνωστό αγώνα ενάντια στο μνημόνιο, τη κυβέρνηση, το χρέος, τη τρόικα, το ΔΝΤ μπλα μπλα μπλα. Είναι εκείνοι που θέτουν τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού με διλήμματα στρατιωτικού τύπου (“ή εμείς ή αυτοί”, “δε φεύγουμε αν δε φύγουν” κλπ). Για άλλη μια φορά προσπάθησαν να οικειοποιηθούν το δημόσιο πολιτικό χώρο, επικαλούμενοι την ανάγκη συσπείρωσης ευρύτερων κομματιών του λαού, ώστε να αποκομίσουν κάθε είδους οφέλη (πολιτικά-ψηφοθηρικά) χωρίς πραγματικά να θέλουν την «εκτροπή» του κόσμου πέρα από τις όχθες ενός ποταμού που οι ίδιοι επανειλημμένα περιορίζουν….
Από την άλλη πλευρά, συναντήθηκαν άνθρωποι, συλλογικότητες οργανωμένες και μη, που έθεσαν όχι αιτήματα αλλά κοινωνικά προτάγματα (“Να πάρουμε τις ζωές στα χέρια μας”, λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών, αυτοδιαχείριση και αυτοοργάνωση των αγώνων, επανοικειοποίηση-απελευθέρωση δημόσιων κοινωνικών χώρων και ιστών, δημιουργία αυτόνομων ζωνών και αντιθεσμών λαϊκής βάσης), προσδοκώντας να λειτουργήσει η πλατεία Συντάγματος, ως ο σπόρος για τη δημιουργία νέων “xώρων” και δικτύων κοινωνικών σχέσεων, απελευθερωμένων από τη κυριαρχία και το πνεύμα του καπιταλισμού και της “θεαματικής” κοινωνίας.
Για μας, είναι ξεκάθαρο, πως και τώρα αλλά και πάντα, συμ-πορευόμαστε με όλους εκείνους που βρεθήκαμε στις συνελεύσεις των γειτονιών, ξανακερδίσαμε δημόσιους χώρους, φτιάξαμε ή προσπαθήσαμε να φτιάξουμε κοινότητες έξω από τη μπόχα και τον οχετό αυτής της ολοκληρωτικά καταναλωτικής, καταπιεστικής κοινωνίας, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις, με μικρά αλλά σταθερά “χτυπήματα”, να ραγίσουμε τη βιτρίνα αυτού του σάπιου κόσμου ώστε να αναδυθεί το απελευθερωτικό πρόταγμα των εστιών κοινωνικής αντίστασης, ως η βάση για τη καταστροφή του υπάρχοντος…
Γι αυτό η λαϊκή συνέλευση της πλατείας Συντάγματος, αλλά και κάθε συνέλευση, δε μπορεί παρά να αποτελεί τη μήτρα για τη δημιουργία δομών και κοινωνικών σχέσεων που αντιπαρατίθεται συνολικά απέναντι στο υπάρχον πλαίσιο αλλοτρίωσης και κανιβαλισμού, δε μπορεί παρά να ξεπεράσει τα “όρια” και τα δήθεν διλήμματα που θέτουν πολιτικά υποκείμενα με τη μορφή σχημάτων της Αριστεράς, καθεστωτικής, εξωκοινοβουλευτικής, συνιστωσών και όπως αλλιώς θέλουν να λέγονται, γιατί από τα φύση της μπορεί να προχωρήσει τα πράγματα πολλά βήματα παραπέρα στη κατεύθυνση της αληθινής κοινωνικής αντιεξουσίας, στη κατάκτηση της καθημερινότητας μας με όρους αλληλεγγύης, στη δημιουργία ενός κόσμου που αποτινάζει τη βαρβαρότητα της κατανάλωσης και φτιάχνει τις δικές του απελευθερωμένες νησίδες.
αργάτες της άβυσσος
ανεύθυνος αναδημοσίευσης: j4nus