Πλατεία Συντάγματος, ξημερώματα Πέμπτης 30 Ιουνίου 2011…

[slideshow]

Για τα πριν και κατά τη διάρκεια θα υπάρξει-ουν άλλα ποστ…

http://wp.me/p1pa1c-aYA

Μετά τη μάχη… Πλατεία Συντάγματος και περίχωρα…

Αν πριν 10 χρόνια μια πορεία-απεργιακή κινητοποίηση κτλ οδηγούσε μια κυβέρνηση κι έναν πρωθυπουργό να παραπαίει, να καλεί για κυβέρνηση εθνικής ενότητας-συνεννόησης και να αποφασίζει για ψήφο εμπιστοσύνης θα μιλούσαμε για νίκη άνευ προηγουμένου.

 Σήμερα όμως δεν είμαστε ούτε 5 ούτε 10 χρόνια πριν… Είμαστε στο τώρα. Από την 5η Μάη και μετά αυτό που επιχειρείται καθημερινά είναι η μεταφορά του βάρους της κρίσης από τους λίγους -την ολιγαρχία πολιτική και οικονομική- στους πολλούς. Γίνεται όμως και κάτι άλλο… το ομολογιακό χρέος του ελληνικού κράτους προς τους ιδιώτες (τράπεζες, επενδυτές κτλ) μεταβιβάζεται σε κράτη της ΕΕ  το ΔΝΤ και την ΕΚΤ με διεθνείς συμβάσεις που δένουν χειροπόδαρα αυτή τη χώρα και αυτό το λαό.

Ήδη ετοιμάζεται νέο δάνειο. Κάθε μέρα που περνάει βουλιάζουμε όλο και περισσότερο. Όσο περισσότερο βουλιάζουμε και δεν αντιδράμε τόσο περισσότερο δουλικοί γινόμαστε.

 Την 15η Ιούνη η Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος είχε αποφασίσει την περικύκλωση της Βουλής με σκοπό, αν δεν κάνω λάθος, να αποκλειστεί το Κοινοβούλιο ώστε να μην είναι προσβάσιμο στους βουλευτές. Αυτό ακόμα και στον πιο αφελή ήταν δεδομένο ότι δε θα το επέτρεπε η κεντρική εξουσία. Άρα το ζητούμενο ήταν μέχρι ποιο σημείο θα έφταναν αυτοί που έλαβαν την απόφαση για περικύκλωση ώστε να εφαρμόσουν την αποφασή τους. Τελικά η περικύκλωση δεν ήταν πετυχημένη, ωστόσο αρκετοί βουλευτές ίσως από φόβο δεν προσήλθαν. Από την άλλη η κυβέρνηση με πολύ έξυπνους ελιγμούς, έναν ανασχηματισμό ανακύκλωση των ίδιων προσώπων με παραπάνω αρμοδιότητες και υπερεξουσίες σε κάποιους, με μια απατηλή πρόταση για ψήφο εμπιστοσύνης, με τις εκκλήσεις για εθνική ενότητα και συναίνεση, και τα επίσης απατηλά δημοψηφίσματα επιχειρεί να κερδίσει χρόνο και να κάνει αυτό που δεν πέτυχε την Τετάρτη με τη χρήση βίας, να διαλύσει με υπόγειο τρόπο τις Λαϊκές Συνελεύσεις και την προσέλευση του κόσμου στις πλατείες.

 Τα δημοψηφίσματα τα θεωρώ απατηλά, γιατί πέραν από αποπροσανατολιστικά σε επίπεδο περιεχόμενου είναι και απατηλά σε άλλο επίπεδο. Καμιά εξουσία δεν προκαλεί δημοψηφίσματα που μπορεί ή πιθανολογείται ότι θα χάσει. Από πλευράς ουσίας ούτε το μεσοπρόθεσμο, ούτε το μνημόνιο 2 ούτε τίποτα από αυτά που μας καίνε πρόκειται να μπουν σε διαδικασία ψήφισης από το λαό. Εκτός αυτού όμως ξέρουμε πόσο ισχυρά είναι τα προπαγανδιστικά μέσα ενός ολιγαρχικού συστήματος που πάει χέρι χέρι με τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Θα σπείρουν την παραπληροφόρηση και το φόβο…

 Η μοναδική νίκη την Τετάρτη ήταν ότι ο κόσμος δε διαλύθηκε, δεν πήγε σπίτι του αλλά επέστρεψε στην πλατεία.

 Ένα κίνημα που στρέφεται ενάντια σε μια εξουσία, μόνο με ένα τρόπο μπορεί να νικήσει… να βρεθεί ένα βήμα μπροστά από τους εξουσιαστές. Η κεντρική εξουσία πάντα κερδίζει, γιατί καταφέρνει να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά. Αυτό γίνεται και με ευθύνη κάποιων κομμάτων, γιατί  τόσο αυτοί όσο και οι διαδηλωτές-διαμαρτυρόμενοι λειτουργούν αντανακλαστικά σε αυτά που επιχειρεί η κεντρική εξουσία, και για αυτό δεν μπορούν να την προσπεράσουν.

 Αυτή τη στιγμή 2 τρόποι υπάρχουν για να νικήσει το κίνημα, οργανωμένο ή μη, προερχόμενο από τις πλατείες ή μη. Ο πρώτος είναι να πραγματοποιηθεί απεργία διαρκείας όπου θα παραλύσουν τα πάντα, θα σταματήσουν να πληρώνονται λογαριασμοί, εισιτήρια, εφορίες κτλ. Θα περικυκλωθεί η Βουλή και οι διαμαρτυρόμενοι θα παραμείνουν εκεί για μέρες. Αυτός είναι ένας ειρηνικός τρόπος παράλυσης του κράτους. Για να γίνει αυτό πρέπει να συμμετέχουν όχι μερικές εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες αλλά μερικά εκατομμύρια. Θα είναι ένας τρόπος ειρηνικού εξαναγκασμού…

 Επειδή αυτό όμως δε γίνεται ποτέ, και επειδή οι πλειοψηφίες για χιλιους δυο λόγους που δεν είναι της παρούσης δεν ενεργούν, δε συμμετέχουν, δεν αντιστέκονται, εμφανίζονται πάντοτε μειοψηφίες που πολύ απλά δεν μπορούν να περιμένουν πότε οι πολλοί θα αποφασίσουν να “ξυπνήσουν”…

 Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι και στο Πολυτεχνείο ενεργή συμμετοχή δεν είχε η πλειοψηφία της κοινωνίας, άσχετα αν στήριζε τον αγώνα. Και ας μην ξεχνάμε επίσης ότι πολλοί κοινωνικοί, πολιτικοί, εθνικοί κτλ αγώνες δεν ήταν αναίμακτοι.

Κοινώς, για να κάνεις ομελέτα πρέπει να σπάσεις αβγά…

 Αν οι πλειοψηφίες των εκατομμυρίων δεν μπορούν να μπουν σε απεργιακή κινητοποίηση διαρκείας για να πλήξουν το κράτος, τότε η μόνη λύση είναι οι διαδηλωτές να επιχειρήσουν να εμποδίσουν την είσοδο στη Βουλή των βουλευτών ή αν δεν τα καταφέρουν, να εισβάλουν στο Κοινοβούλιο, στα Υπουργεία και σε κρατικές υπηρεσίες για να ασκήσουν ένα δικαίωμά τους, που τους το αναγνωρίζει και το ίδιο το δίκαιο… το δικαίωμα στην άμυνα… Σύμφωνα με το άρθρο 22 του Ποινικού Κώδικα δεν είναι άδικη η πράξη που τελείται σε περίπτωση άμυνας. Άμυνα είναι η αναγκαία προσβολή του επιτιθέμενου στην οποία προβαίνει το άτομο, για να υπερασπισθεί τον εαυτό του ή άλλον από άδικη και παρούσα επίθεση που στρέφεται εναντίον τους.

 Πέραν του ότι οι ίδιοι οι Βουλευτές και οι κυβερνώντες έχουν παραβιάσει το Σύνταγμα, έχουν πλήξει και βασικά δικαιώματα, περιουσιακά και μη, των πολιτών χωρίς να έχουν εξουσιοδότηση από τους πολίτες. Δηλαδή οι πολίτες ακόμα και αυτοί που τους ψήφισαν, δεν τους ψήφισαν για να εκτελέσουν όλα αυτά τα παράνομα και αντισυνταγματικά μέτρα. Δε ρωτήθηκαν ποτέ οι πολίτες για την προσφυγή στο ΔΝΤ κτλ.

 Πάνω από όλα όμως οι πολίτες έχουν δικαίωμα να αμυνθούν για να προασπίσουν τη ζωή τους τα δικαιώματά τους και την αξιοπρέπειά τους που καθημερινά κλέβουν οι εξουσιαστές, πολιτικοί και οικονομικοί.

 Με κατσαρόλες, σφυρίχτρες, χορούς και πανηγύρια δεν πρόκειται να εμποδιστεί η ψηφοφορία κανενός μεσοπρόθεσμου και καμιάς αποκρατικοποίησης-ξεπουλήματος.

 Γιατί και εκλογές να γίνουν, θα έρθει κάποια κυβέρνηση εθνικής ενότητας που θα κάνει ακόμα χειρότερα πράγματα. Ήδη με τα δημοψηφίσματα για το Σεπτέμβριο, τις επικαλούμενες συνταγματικές αλλαγές αλλά και τις αναγκαίες εκλογές προκειμένου να αναθεωρηθεί το Σύνταγμα, προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο και να κάνουν τον κόσμο να φύγει από τις πλατείες, κοινώς να τσιμπήσει το δόλωμα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει μέσα από τις απατηλές θεσμικές τους διαδικασίες.

 Αυτή τη στιγμή συντελείται ένας ταξικός-κοινωνικός πόλεμος στον οποίο οι μόνοι που έχουν ταξική συνείδηση είναι οι έχοντες και κατέχοντες και οι εξουσιαστές.

Το ίδιο το κίνημα πρέπει να πάει ένα βήμα μπροστά από αυτούς, να καταστρέψει το πολιτικό και οικονομικό σύστημα και να χτίσει κάτι καινούριο.

Αν δεν μπορούν οι πλειοψηφίες με την απεργία διαρκείας και την παύση πληρωμών να το πετύχουν, ας το προσπαθήσουν όσοι διαδηλώσουν την ημέρα ψήφισης του μεσοπρόθεσμου.

 Μόνο αν έρθει ο λαός στην εξουσία, υπάρχει μια πιθανότητα να δούμε πραγματικές και ουσιαστικές αλλαγές…

Ή εμείς ή αυτοί…

Τι έγινε τελικά την 15η Ιούνη; Κρατική εξουσία – Διαδηλωτές 1-1

Είναι ένα αργοπορημένο κάλεσμα-ποστ… που έπρεπε να γίνει ώρες ίσως και μέρες πριν…

Αύριο στις πλατείες, πορείες και γενικές απεργίες καλό όλοι να είμαστε οπλισμένοι με μια φωτογραφική μηχανή ή βιντεοκάμερα η οποία θα είναι στραμμένη στις δυνάμεις καταστολής…

Πρέπει να νιώθουν ανα πάσα στιγμή ότι τους σκοπεύουν όλα αυτά τα εργαλεία της τεχνολογίας που μπορούν να αποκαλύψουν και να φανερώσουν τον εξουσιαστικό τους εαυτό…

Επειδή οι δυνάμεις καταστολής ασκούν δημόσια εξουσία σε δημόσιο χώρο που μπορεί να λειτουργήσει περιοριστικά για ανθρώπινα δικαιώματα κτλ δεν υπάρχουν προσωπικά δεδομένα. Προσωπικά δεδομένα υπάρχουν για τους διαδηλωτές που ασκούν το δικαίωμα του συνέρχεσθαι όχι για αυτούς που είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία.

Μη μασάτε λοιπόν.

Οπλίσατε, σκοπεύσατε, πυρ!

Δε φταίνε τα τσίπουρα που η λέξη ισότητα βγήκε εις τριπλούν… Το τελευταίο διάστημα ακούγεται από τις πλατείες το σύνθημα Άμεση Δημοκρατία Τώρα αλλά και το Ισότητα-Δικαιοσύνη-Αξιοπρέπεια…

Καθώς τα ακουγα και τα έβλεπα γραμμένα, αναρωτιόμουν… Ποια Άμεση Δημοκρατία στα αλήθεια;

Αμεση Δημοκρατία είναι η διαδικασία κατά την οποία αποφασίζουμε όλοι μαζί, είτε συναινετικά, είτε ομόφωνα είτε κατά πλειοψηφία. Δηλαδή όταν κάποιοι από εμάς που θα συμμετέχουμε στις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες θα έχουμε περίσσια οικονομική εξουσία και δύναμη άραγε οι αποφάσεις που θα βγάζουμε θα είναι όντως αμεσοδημοκρατικές ή λόγω της επιρροής και της δυναμης μας κάποιοι θα αποφασίζουν υπέρ μας επειδή εξαρτώνται ή εξαναγκάζονται από εμάς;

Ποια Δικαιοσύνη μπορεί να υπάρξει όταν σε μια κοινωνία ή σε ένα δικαστήριο δικάζεται ένας οικονομικά ισχυρός με έναν οικονομικά ανίσχυρο; Έχουν τις ίδιες πιθανότητες άραγε; Μπορούν να βρουν εξίσου εύκολα μάρτυρες  ή καλό δικηγόρο; Μπορούν να επηρεάσουν εξίσου το δικαστήριο;

Όταν η επιβίωσή μας επίσης εξαρτάται από τον εκάστοτε εργοδότη πόσο αξιοπρεπείς και διεκδικητικοί μπορούμε να είμαστε ως προς τα δίκια μας όταν έχουμε να σκεφτούμε την οικογένειά μας και ότι ανά πάσα στιγμή ο εργοδότης μπορεί να μας απολύσει, γιατί μπορεί να μας αντικαταστήσει χωρίς δεύτερη σκέψη με κάποιον από την ανεξάντλητη δεξαμενή των ανέργων;

Χωρίς οικονομική ισότητα δεν μπορεί να υπάρχει καμιά πραγματική ισότητα, καμιά πραγματική άμεση δημοκρατία, καμιά δικαιοσύνη, καμιά αξιοπρέπεια..

Ακόμα κι αν ανατρέψουμε το παρόν πολιτικό σκηνικό, αν αφήσουμε ανέγγιχτο το οικονομικό σύστημα, δε θα πετύχουμε πολλά, γιατί θα είμαστε πάντοτε υποχείρια, εφόσον η επιβίωση μας εξαρτάται από τους λίγους… την οικονομική ελίτ-ολιγαρχία…

Το σύνθημα πρέπει  να είναι λοιπόν Ισότητα-Ισότητα-Ισότητα, και όταν λέμε ισότητα εννοούμε πραγματική και καθ' ολοκληριαν ισότητα, άρα και οικονομική…

ανεύθυνος ανάρτησης: j4nus

Ισότητα-Ισότητα-Ισότητα

Μερικές πρόχειρες κι ολίγον αργοπορημένες σκέψεις -αργοπορημένες ως προς το χρόνο διατύπωσης και έκφρασης…

Δε θα μπω στη διαδικασία να κρίνω το debtocracy ως κριτικός ταινιών τεκμηρίωσης, αν έπρεπε να παρουσιάζει την αντίθετη και πολλαπλώς παρουσιασμένη από τα κυρίαρχα μέσα άποψη… Γιατί στην παρούσα συγκυρία που ζει η χώρα πιστεύω ότι αυτό δεν είναι και τόσο ουσιώδες…

Για να μην πολυλογώ θεωρώ ότι η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) θα έχει περισσότερα θετικά αποτελέσματα σε επίπεδο προπαγανδιστικό παρά ουσιαστικό και για αυτό θεωρώ ότι ακόμα κι έτσι μπορεί να αποβεί χρήσιμη.

Εννοώ ότι σε ουσιαστικό επίπεδο δε θα έχει αποτέλεσμα, γιατί δεν πιστεύω ότι η Εκτελεστική Εξουσία στην Ελλάδα θα επιτρέψει σε μια τέτοια Επιτροπή να δράσει, γιατί ακόμα κι αν δράσει αμφιβάλλω αν θα βγει κάποια άκρη σε σχέση με το απεχθές του χρέους και γιατί ακόμα κι αν προκύψει ένα μεγάλο μέρος του χρέους απεχθές π.χ. 60%, απομένει ένα μη απεχθές κομμάτι το οποίο ναι μεν μπορεί να είναι διαχειρίσιμο, ωστόσο μας ρίχνει στην ίδια παγίδα στην οποία βρισκόμαστε τώρα.

Το γιατί η Εκτελεστική Εξουσία δε θα επιτρέψει σε μια τέτοια Επιτροπή να δράσει είναι πασιφανές. Αν ήθελαν λογιστικό έλεγχο του χρέους θα το είχαν κάνει από την αρχή. Αλλά πώς να το έκαναν αφού μια πραγματικά ανεξάρτητη επιτροπή μπορεί να τους καταλόγιζε ευθύνες όχι με αερολογίες, αοριστολογίες και φήμες αλλά με απτά αποδεικτικά στοιχεία για τους παράνομους όρους σε συμβάσεις δανεισμού κτλ… Το παρόν πολιτικό σκηνικό ποτέ δε θα ανέθετε το Λογιστικό Έλεγχο σε μια πραγματικά ανεξάρτητη Επιτροπή. Το ερώτημα είναι αν η ίδια η κοινωνία πρέπει να το επιβάλει… Και δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, γιατί το πολιτικό σύστημα δε θα επιτρέψει ποτέ λύσεις οι οποίες δε θα συμπεριλαμβάνουν τους ίδιους τους πολιτικούς σε καίριες θέσεις…

Έστω και την επιβάλει η κοινωνία την ΕΛΕ… Ο όρος απεχθές χρέος είναι όρος του διεθνούς δικαίου και τελεί υπό 3 προϋποθέσεις. Με τη δικαιολογία ότι στην Ελλάδα υπήρχε “δημοκρατία” και ότι οι πολίτες ψήφιζαν κάθε 4 χρόνια αλλά και λόγω του ότι πίσω από το ελληνικό χρέος βρίσκονται μηχανισμοί και κράτη που δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψουν από ένα διεθνές δικαστήριο να κρίνει το χρέος απεχθές, πιστεύω ότι οι πιθανότητες να ευδοκιμήσει ένα τέτοιο αίτημα σε επίπεδο διεθνούς “δικαίου” είναι μηδαμινές -με τις παρούσες συνθήκες.

Το Debtocracy είναι πλήρως αποκαλυπτικό σε αυτό το επίπεδο. Μας πληροφόρησε πώς οι Αμερικανοί ξεφορτώθηκαν το χρέος του Ιρακ μετά την εισβολή το 2003, χωρίς να γίνεται αναφορά του όρου “απεχθές χρέος” για να μην τον χρησιμοποιήσουν και άλλα κράτη… Δηλαδή εν ολίγοις μας αφήνει να συμπεράνουμε ότι διεθνές δίκαιο είναι το δίκαιο του διεθνώς ισχυρού. Και για αυτό δεν τρέφω αυταπάτες ότι μπορεί ποτέ να γινόταν δεκτό (εκτός Ελλάδας) το χρέος ως απεχθές.

Η πρόθεση των Ευρωπαίων, Τροικάνων κτλ είναι πρώτον η Ελλάδα ως πειραματικό εργαστήριο να χρησιμεύσει ως μοντέλο που θα τρομάξει όσα κράτη θέλουν να έχουν αυξημένες κοινωνικές δαπάνες. Το σύνθημα είναι “Πάρτε μέτρα για να μην πάθετε ό,τι η Ελλάδα”… δεύτερον στον παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο οι ισχυροί της Ευρώπης πρέπει κάπως να εξασφαλιστούν, πρέπει να εξασφαλίσουν την χρηματοπιστωτική σταθερότητα του συστηματός τους… και αυτό γίνεται μέσα από τη μεταφορά πλούτου από τους πολλούς στους λίγους με τοκογλυφικούς όρους… Άραγε πόσα δις έχουν φύγει από τις ελληνικές τράπεζες, σε τράπεζες του εξωτερικού; Η ΕΚΤ δανείζει με επιτόκιο 1% και  οι μηχανιμοί την Ελλάδα με 6%… και μετά πηγαίνουν στη δευτερογενή αγορά και αγοράζουν ομόλογα Χ αξίας σε πολύ κατώτερη τιμή… Είναι ένα κερδοσκοπικό φαύλο σύστημα από το οποίο επωφελούνται και έλληνες κερδοσκόποι…

Το σχέδιο θα ολοκληρωθεί ως εξής: Αφού έρθουν και αγοράσουν για μια χούφτα ευρώ παραγωγικές υποδομές και δίκτυα, ιδιωτικοποιήσουν ΔΕΗ, Ύδρευση και άλλες ΔΕΚΟ, αυξήσουν τις τιμές και το κόστος ζωής, ρίξουν κι άλλο τους μισθούς –γιατι ο εξαθλιωμένος άνεργος θα δεχτεί να εργαστεί για ακόμα πιο εξαθλιωμένο μισθό- τότε μπορεί να μας αφήσουν ήσυχους… αφού πρώτα μας οδηγήσουν στην εξαθλίωση…

 Έστω λοιπόν ότι 60% του εξωτερικού χρέους κριθεί επαχθές…θα απομείνει ένα υπόλοιπο το οποίο ναι μεν είναι διαχειρίσιμο αλλά μας αφήνει να βαδίζουμε στον ίδιο δρόμο…

Αυτό που θα έτρεμαν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ήταν το ενδεχόμενο να μην πληρώσει η Ελλάδα τα χρέη της. Αν η Ελλάδα έφευγε από το Ευρώ και την ΕΕ τότε το οικοδόμημά τους θα αποδεικνυόταν σαθρό, θα ερχόταν η σειρά της Πορτογαλίας, μετά της Ισπανίας, και το σύστημα θα κατέρρεε, γιατί όχι μόνο το Ευρώ αλλά και πολλά κράτη θα δέχονταν επιθέσεις τύπου Ελλάδας.

 Το σημαντικότερο που κατά τη γνώμη μου ακούγεται στο Debtocracy είναι ότι ακόμα και αν το χρέος δεν αποδειχτεί ή κηρυχθεί απεχθές, η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να το πληρώσει.

 Και καταλήγουμε στον ίδιο παρονομαστή, γιατί ακόμα και αν κηρύξουμε εμείς μέρος τους χρέους απεχθές, τον πόλεμο από τις Αγορές δε θα το γλυτώσουμε. Άρα η απάντησή μας, ανεξαρτήτως ποιο μέρος είναι απεχθές ή όχι, είναι το Δε Χρωστάμε, Δεν πληρώνουμε…

Γιατί άραγε ακόμα και αν κάποια από τα χρήματα πήγαν π.χ. για την κατασκευή δρόμων, ποιων τα αυτοκίνητα αγοράζαμε κατά προτίμηση τόσα χρόνια; Ό,τι μας έδωσαν, το πήραν πίσω πάνω κάτω με διαφορετικούς τρόπους…

 Αυτό όμως που θα πετύχει η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου είναι να καταρρίψει στη συνείδηση αυτών που ακόμα έχουν αυταπάτες ότι απλά οι Έλληνες ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους…

Γιατί τα λεφτά από τις υπερκοστολογήσεις των δημοσίων έργων δεν πήγαιναν στους υπαλλήλους των τεχνικών υπηρεσιών, πήγαιναν στις τσέπες των μεγαλοεργολάβων…

Γιατί στην Ελλάδα το Δημόσιο ήταν πάντοτε ένας συνεταιρισμός ανάμεσα σε Πολιτικούς-Κράτος και Μεγαλοεργολάβους, Βιομήχανους, Εφοπλιστές, Καναλάρχες κτλ…

 Θα καταδείξει λοιπόν η ΕΛΕ πώς λειτουργούσε ένα φαύλο οικονομικό σύστημα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ή και παγκόσμιο επίπεδο. Γιατί μερικοί ζουν στην πλάνη ότι απλά έτυχε στην Ελλάδα τα τελευταία 60 χρόνια να βγάζουμε απλά απατεώνες πολιτικούς… δεν είναι όμως έτσι… είναι ένα ολόκληρο οικονομικόπολιτικό σύστημα -δυο συγκοινωνούντα δοχεία… Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι αν είχαμε τους αδιάφθορους, αδέκαστους και έντιμους πολιτικούς δε θα φτάναμε ως εδώ… Μα αυτοί οι αδέκαστοι, αδιάφθοροι κτλ δεν μπορούν να υπάρξουν γιατί ποτέ δε θα χρηματοδοτηθούν ούτε από Εταίρους, ούτε Αγορές, ντόπιες ή ξένες…

 Για αυτό πιστεύω ότι μια ΕΛΕ που θα αποδείξει με συγκεκριμένα στοιχεία και θα μας περιγράψει το τοκογλυφικό όργιο που έγινε εις βάρος του ελληνικού λαού έχει περισσότερο προπαγανδιστική αξία, ίσως μπορέσει να ξυπνήσει όλους αυτούς που ακόμα φαντασιώνονται ότι υπάρχει διέξοδος μέσα από τους μηχανισμούς της ΕΕ, των Αγορών που ιδιωτικοποιούν τα κέρδη και κοινωνικοποιούν τις απώλειες και του ΔΝΤ…

 Υπάρχει και ένα ερώτημα που είναι ευρύτερο ίσως από αυτά που θα ψάξει μια οποιαδήποτε ΕΛΕ… η κρίση είναι αποτέλεσμα του χρέους ή το χρέος είναι αποτέλεσμα της κρίσης;

Πολλές φορές ξεχνάμε ότι μαίνεται ένας παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος κι ότι εκτός από την Ελλάδα υπάρχουν και πολλοί άλλοι που χρωστάνε αλλά και μια παγκόσμια καπιταλιστική κρίση…

 Αυτά τα λίγα κάπως άναρχα ριγμένα… και πώς αλλιώς θα γινόταν…

ανεύθυνος ανάρτησης: j4nus

ΥΓ: Πρέπει να φτιαχτεί μια "Επιτροπή" που να εξηγεί απλά και κατανοητά ότι η επικλήσεις της εθνικής ενότητας και της εθνικής συνεννόησης είναι μια παγίδα που σκοπό έχει να αποκρύψει ότι αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα διεξάγεται ένας κοινωνικός πόλεμος βαθιά ταξικός… Και όπως σε κάθε πόλεμο, υπάρχουν τουλάχιστον 2 στρατόπεδα…

 

Για το Debtocracy και την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου…