Την Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011, ο Λάζαρος Παπαδόπουλος (60 ετών) και η Φρειδερίκη Τόκα (40 ετών) ξεκίνησαν απεργία πείνας στην κεντρική πλατεία της Καβάλας με αίτημα την εύρεση εργασίας μιας και είναι χρόνια άνεργοι και αδυνατούν να ανταπεξέλθουν και να καλύψουν ακόμα και στοιχειώδεις ανάγκες.
Την πρώτη μέρα της απεργίας κιόλας προφανώς μετά από κάποια καταγγελία ή ενημέρωση ενεργοποιήθηκε ο κρατικός κατασταλτικός μηχανισμός (Εισαγγελία Καβάλας, Ελληνική Αστυνομία και Δημοτική Αστυνομία). Το αποτέλεσμα ήταν να συλληφθούν και οι 2 απεργοί πείνας, να οδηγηθούν στο αστυνομικό τμήμα όπου φωτογραφήθηκαν και λήφθηκαν δακτυλικά αποτυπώματα και σχηματίστηκε δικογραφία εναντίον τους με την κατηγορία ότι έστησαν σκηνή σε κοινόχρηστο χώρο -βλ. άρθρο 10 παράγραφος 2 του Ν. 392/1976. "Απαγορεύεται η εγκατάσταση σκηνών ή στάθμευση τροχόσπιτων σε αρχαιολογικούς χώρους, αιγιαλούς, παραλίες, παρυφές δημόσιων δασών, και εν γένει κοινόχρηστους χώρους, καθώς και η φιλοξενία πέραν του ενός τροχόσπιτου από καταστηματάρχες ή ιδιώτες. Οι παραβάτες τιμωρούνται με φυλάκιση μέχρι τρεις (3) μήνες ή με χρηματική ποινή ή και με τις δύο ποινές, εφόσον δεν προβλέπεται βαρύτερη ποινή από άλλη διάταξη, διατασσόμενης συγχρόντως υπό του δικαστηρίου της βίαιης αποβολής τους.
Η σκηνή κατασχέθηκε και οι απεργοί θα βρεθούν ενώπιον της Δικαιοσύνης σε τακτική δικάσιμο.
Λίγες μέρες αργότερα κάποιος τρίτος έφερε κάποια σκηνή την οποία έστησαν άγνωστα στο ζευγάρι άτομα. Δύο μέρες μετά ο Λάζαρος Παπαδόπουλος και ενώ η γυναίκα του είναι στο Νοσοκομείο της πόλης για εξετάσεις, συλλαμβάνεται άλλη μια φορά και αυτή τη φορά ενεργοποιείται και η αυτόφωρος διαδικασία. Η δίκη ήταν να διεξαχθεί εχτές Τετάρτη στο Μονομελές της Καβάλας, ωστόσο λόγω της αποχής των δικηγόρων πήρε αναβολή για τις 17 Νοεμβρίου. Το αδίκημα για το οποίο κατηγορείται είναι πάλι το στήσιμο σκηνής σε κοινόχρηστο χώρο. Μέσα στο κόλπο και η δημοτική αστυνομία και τις δύο φορές να μαζεύει το αντίσκηνο. Κατά πόσο αποτελεί αντίσκηνο κάτι που δεν είναι καρφωμένο στο έδαφος είναι άλλο θέμα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί εξαντλούν την αυστηρότητά τους στους αδύναμους και τους διαμαρτυρόμενους. Η εικόνα μιας απεργίας πείνας στο κέντρο μιας επαρχιακής πόλης είναι θέαμα που μπορεί να δώσει ιδέα σε πολλούς και αυτό πρέπει σε περιόδους κρίσης να αποφευχθεί. Μπορεί να γίνονται καταπατήσεις δημόσιων εκτάσεων τεραστίων διαστάσεων ωστόσο οι μηχανισμοί στην πόλη κινητοποιούνται άμεσα όταν πρόκειται για ένα αντίσκηνο που καλύπτει μια επιφάνει 3-4 τετραγωνικά μέτρα.
Ασχέτως το ποιοι και γιατί κάνουν την απεργία πείνας η αντιμετώπιση αυτών ως κοινών εγκληματιών δεν είναι τυχαία και λέει πολλά για τους καιρούς που διάγουμε. Καιρούς όχι μόνο οικονομικής και κοινωνικής κρίσης αλλά και μέγιστης υποκρισίας.
Τα υπόλοιπα θα τα πουν οι ίδιοι οι απεργοί.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=d0SgI45dZcc]