Όχι δεν υπογράφει το κείμενο ο Φοίβος… αυτός υπογράφει μόνο το βίντεο, το οποίο είναι απόσπασμα από τα Δεκεμβριανά του tvxs…
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=eIQ6gkb7Pzc]
Σε μια μεγάλη παρέα τις προάλλες μια συντοπίτισσα έμαθα ότι εργάστηκε για 4 χρόνια στην Αθήνα και τη ρωτούσα διάφορα πράγματα, μιας και επέστρεψε στα πάτρια εδάφη για να ανοίξει δική της δουλειά. Και μέσα σε όλα αυτά που έλεγε για την Αθήνα έκανε αναφορά και στη μιζέρια του να βλέπεις καμένο το κέντρο της Αθήνας και ταυτόχρονα να πρέπει να δουλεύεις εκεί.
Της είπα ότι εγώ όσες φορές κι αν έχω κυκλοφορήσει στο κέντρο –και μιλάμε για πολύ κουλές ώρες και ίσως και περιόδους- δεν έχω αισθανθεί ποτέ ανασφάλεια και το επιβεβαίωσε και η ίδια. Επειδή είχε πολύ κόσμο δε συνέχισα την κουβέντα, γιατί δεν υπήρχε συμμετοχή των υπολοίπων…
Θα τη συνεχίσω εδώ συνεχίζοντας και αυτό που έγραψα στο προηγούμενο μου ποστ για το πόσο αξίζει μια ανθρώπινη ζωή… κάτι που το επιβεβαίωσε περίπου ένα κείμενο που ανέβηκε στην κοινότητα του tvxs με τίτλο “Με αφορμή το θάνατο του Γκιόλια” αλλά και με αφορμή τη δήλωση του Φοίβου… ότι υπάρχει μια βία που είναι αφανής. Είναι μια βία που τη βιώνουμε και την ξέρουμε εμείς και ο μικρός μας περίγυρος ατομικά αλλά που όταν γίνεται λόγος για βία δεν την αναφέρουμε ποτέ.
Είναι η βία των τραγικών ελλείψεων του κράτους σε πολλούς τομείς, όχι μόνο στην περίθαλψη αλλά και σε πολλά άλλα, μιας ανοργανωσιάς που μπορεί να προκαλεί μέχρι και θανάτους, η βία του να καταναλώνεις όσο και οι υπόλοιποι για να μην μπεις στο περιθώριο από τον κοινωνικό αυτοματισμό, να παίρνεις δάνεια ή κάρτες για να μπορείς να είσαι up to date με τις εξελίξεις, καινούριο κινητό κάθε χρόνο και πολλά άλλα τηλεοράσεις πλάσμα και δε συμμαζεύεται, της βίας των τραπεζών που μαζί με το τηλεοπτικό lifestyle σε πιέζουν να παίρνεις δάνεια, γιατί αν δεν αγοράζεις όσο οι άλλοι είσαι ένα τίποτα, δάνεια που ξέρουν ότι παίζει να μην είσαι σε θέση να αποπληρώσεις αλλά δεν τους νοιάζει∙ ο έλληνας έχει σπιτάκι στο όνομά του, οπότε αν δεν μπορεί να πληρώσει τα δανειάκια του, θα του πάρουμε το σπιτάκι…
Είναι μια βία που είναι υπόγεια όπως είπε και ο Φοίβος, γιατί μπορεί να μη σου βάζουν το πιστόλι στο κεφάλι, όμως όλη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην οποία ζεις δε σου αφήνει άλλη επιλογή. Πόσες φορές οι γονείς δε θα αγοράσουν στο παιδί το ακριβό παιχνίδι, ρούχο κτλ για να μην αισθάνεται μειονεκτικά απέναντι στα άλλα παιδάκια. Υπάρχει μια ψυχολογική βία που μετά παίρνει σάρκα και οστά, όταν σου τηλεφωνούν από τις εταιρίες διευθέτησης χρέους τις οποίες μισθώνουν οι τράπεζες για να σε παρενοχλούν προκειμένου να γίνεις πιο συνεπής με τις δόσεις των δανείων σου.
Υπάρχει μια αδιάλειπτη κι ενδελεχής βία για την οποία κανείς δε μιλάει, όλοι μένουν στο εντυπωσιακό της φλόγας μιας μολότοφ… γιατί αυτό τους συμφέρει… η νόμιμη ψυχολογική και μη βία του κράτους και των τραπεζών, των μεγαλοεπιχειρήσεων μεγαλοκαταστημάτων που ξέρεις ότι αν απεργήσεις θα απολυθείς, των μεγαλοβιομηχανιών που ρυπαίνουν άφοβα το περιβάλλον και μολύνουν τη ζωή μας γιατί έχουν λαμβάνειν από τους πολιτικούς εξυπηρετήσεις, όλη αυτή η βία είναι νόμιμη βία, γιατί συντηρεί μια κατάσταση που κάποιους τους συμφέρει γιατί πολύ απλά κερδίζουν από αυτό.
Για αυτήν τη βία, που ωφελεί τους λίγους και δυνατούς, δε μιλάει κανείς. Αυτό λοιπόν εγώ ήθελα να της πω ότι είναι πολύ μεγαλύτερη μιζέρια από μια άσχημη εικόνα στο κέντρο της πόλης.
Και να υπενθυμίσω ότι δεν είναι το ίδιο να τσιμπάει ένα μυρμήγκι με τις δαγκάνες του έναν ελέφαντα με το να ποδοπατάει ένας ελέφαντας μια αποικία μυρμηγκιών. Βέβαια για κάποιους ο ελέφαντας είναι τόσο σημαντικός που ακόμα και ένα ελαφρύ τσίμπημα είναι καταδικαστέο και κάπου εκεί ξεχνάμε το ποδοπάτημα των μυρμηγκιών…
Όποιος σπέρνει ανέμους όμως, θερίζει θύελλες λέει το ρητό…