Στο νομοσχέδιο  «ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΖΩΝΗΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ» και συγκεκριμένα στο άρθρο Πρώτο παράγραφος 4 υπήρχε ρήτη πρόβλεψη σύμφωνα με την οποία “Παρέχεται στον Υπουργό Οικονομικών η εξουσιοδότηση να εκπροσωπεί το Ελληνικό Δημόσιο και να υπογράφει κάθε μνημόνιο συνεργασίας, συμφωνία ή σύμβαση δανεισμού, διμερή ή πολυμερή, με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τα κράτη – μέλη της Ζώνης του Ευρώ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, προκειμένου να εφαρμοστεί το πρόγραμμα της προηγούμενης παραγράφου. Τα μνημόνια, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις του προηγουμένου εδαφίου, εισάγονται στην Βουλή για κύρωση.

To άρθρο αυτό ψηφίστηκε ως είχε και πλέον αποτελούσε τμήμα του N.3845/2010 (ΦΕΚ 65/Α΄/6.5.2010)…

Την επόμενη μέρα με άλλο νομοσχέδιο η κυβέρνηση φέρνει στη Βουλή τροπολογία προκειμένου να αλλάξει τη διατύπωση της παραγράφου 4. Σύμφωνα με την τροπολογία η παράγραφος 4 αναδιατυπώνεται ως εξής: 9. Στο τέλος της παραγράφου 4 του άρθρου πρώτου του ν. 3845/2010 (ΦΕΚ 65 Α΄) αντί της λέξης «κύρωση» τίθενται οι λέξεις «συζήτηση και ενημέρωση. Ισχύουν και εκτελούνται από της υπογραφής τους.» Άρα λοιπόν τα μνημόνια, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις εισάγονται στην Βουλή για  κύρωση συζήτηση και ενημέρωση. Ισχύουν και εκτελούνται από της υπογραφής τους.

Κύρωση σημαίνει ότι χρειάζεται να ψηφιστούν από τη Βουλή, κοινώς να διεξαχθεί ξεχωριστή ψηφοφορία για κάθε σύμβαση κτλ. Συζήτηση και ενημέρωση δε σημαίνει ψηφοφορία. Ισχύουν και εκτελούνται από την υπογραφή τους σημαίνει ότι δε χρειάζεται πλέον να κυρωθούν.

Η συνήθης διαδικασία είναι κάποιος εκπρόσωπος της εκτελεστικής εξουσίας π.χ. Υπουργός να υπογράφει τη σύμβαση εκπροσωπώντας την Ελλάδα και μετά η σύμβαση να έρχεται στο Κοινοβούλιο προς ψήφιση. Βέβαια ούτως ή άλλως στην Ελλάδα με το πρωθυπουργικόκεντρικό σύστημα, τις κομματικές πειθαρχίες κτλ κάτα 99,9%  ό,τι φέρνει ο εκάστοτε υπουργός ψηφίζεται από την πλειοψηφία, ωστόσο αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για την κατάργηση της Βουλής ή τη μετατροπής της σε ένα κλαμπ συζήτησης και εσωτερικών αναζητήσεων.

Το Σύνταγμα στο άρθρο 36 ρητά ορίζει ότι Οι συνθήκες για εμπόριο, φορολογία, οικονομική συνεργασία και συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς ή ενώσεις, και όσες άλλες περιέχουν παραχωρήσεις για τις οποίες, σύμφωνα με άλλες διατάξεις του Συντάγματος, τίποτε δεν μπορεί να οριστεί χωρίς νόμο, ή οι οποίες επιβαρύνουν ατομικά τους Έλληνες,  ισχύουν χωρίς τυπικό νόμο που τις κυρώνει. Τυπικός νόμος είναι αυτός που προκύπτει μετά από ψηφοφορία στη Βουλή. Στην παράγραφο 4 του άρθρου 36 αναφέρεται ότι  Η κύρωση διεθνών συνθηκών δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο νομοθετικής εξουσιοδότησης κατά το άρθρο 43 παράγραφοι 2 και 4.

H τροπολογία μπήκε στο νομοσχέδιο για τις περικοπές στα δώρα των συνταξιούχων. Επίσης σύμφωνα με το άρθρο 73 του Συντάγματος Προσθήκη η τροπολογία άσχετη με το κύριο αντικείμενο του νομοσχεδίου ή της πρότασης νόμου δεν εισάγεται για συζήτηση…

Περισσότερα για το θέμα της τροπολογίας μπορείτε να διαβάσετε στο  άρθρο της Ελευθεροτυπίας με τίτλο Σε ρόλο… ακροατηρίου η Βουλή για την εφαρμογή της συμφωνίας, του φύλλου της 7ης Μαΐου 2010.

Ένα άλο θέμα που απασχόλησε ήταν κατά πόσο έπρεπε το νομοσχέδιο για τα μέτρα για το μηχανισμό στήριξης να λάβει 180 ψήφους (δλδ τα 3/5 της Ολομέλειας της Βουλής). Το ΚΚΕ έθεσε το θέμα αυτό κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας και ζήτησε αν δεν κάνω λάθος ονομαστική ψηφοφορία. Σύμφωνα με το άρθρο 28 §2 του Συντάγματος  Για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον και να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των Βουλευτών.  Η ρύθμιση αυτή προσιδιάζει στις περιπτώσεις όπου η χώρα γίνεται μέλος διεθνούς οργανισμού στον οποίο εκχωρούνται αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Άρα κατ’ αρχήν δε φαίνεται να γίνεται άμεσο κάτι τέτοιο στην περίπτωση της προσφυγής του ΔΝΤ.

Με την Δήλωση για την στήριξη της Ελλάδας από τα κράτη – μέλη της Ζώνης του Ευρώ που δημοσιοποιήθηκε στις Βρυξέλλες την 11η Απριλίου 2010 και προσαρτάται στον παρόντα νόμο ως Παράρτημα ΙΙ στην αγγλική γλώσσα, και σε μετάφρασή της στην ελληνική γλώσσα, αποφασίστηκε η ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης της παραγράφου 1 με την κατάρτιση κοινού προγράμματος από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τις Ελληνικές αρχές.

Για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης που συγκροτήθηκε σύμφωνα με τις Δηλώσεις των προηγουμένων παραγράφων, καταρτίστηκε από το Υπουργείο Οικονομικών με τη συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου σχέδιο προγράμματος (Μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής  Πολιτικής και Μνημόνιο Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής ).

Τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης είναι έτοιμα να συνεισφέρουν από την πλευρά τους 30 δις ευρώ για τον πρώτο χρόνο για να καλύψουν τις χρηματοδοτικές ανάγκες ενός κοινού προγράμματος το οποίο θα σχεδιασθεί από κοινού και θα συγχρηματοδοτηθεί από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Από τα παραπάνω προκύπτει εμμέσως πλην σαφώς ότι δημιουργήθηκε ενας μηχανισμός που αποτελείται από 3 μέρη ΕΕ και κράτη μέλη, ΔΝΤ και ελληνικό κράτος σύμφωνα με τον οποίο η ΕΕ και το ΔΝΤ επέβαλαν στην ελληνική κυβέρνηση να πάρει συγκεκριμένα μέτρα. Άσκησαν δλδ κυβερνητική πολιτική, σαν να ασκήθηκαν κατ’ ουσίαν αρμοδιότητες που πηγάζουν από το ίδιο το Σύνταγμα… Ακόμα και αν κριθεί αντισυνταγματική η διαδικασία αυτό δεν έχει μεγάλη πρακτική σημασία, καθότι πρόκειται για τυπική αντισυνταγματικότητα και όχι ουσιαστική. Τα δικαστήρια υποχρεούνται να μην εφαρμόζουν νόμο που το περιεχόμενό του είναι αντίθετο προς το Σύνταγμα και δεν παίζει ρόλο αν η διαδικασία ψήφισης ήταν μέσα ή όχι στα συνταγματικά πλαίσια. Για θέματα διαδικασιών αρμόδια να αποφασίσει είναι η Βουλή. Και Βουλή στο ελληνικό πολιτικό σύστημα σημαίνει Κυβέρνηση…

Στο Παράρτημα ΙΙΙ του Νόμου Εκτός από αυτά τα άμεσα δημοσιονομικά μέτρα για τον προϋπολογισμό, η κυβέρνηση έχει επίσης δρομολογήσει μια σειρά σημαντικών διαρθρωτικών δημοσιονομικών μεταρρυθμίσεων…Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση…Μεταρρύθμιση του τομέα της υγείας…Φορολογική μεταρρύθμιση…Φορολογική Διοίκηση…Διαχείριση των δημοσίων οικονομικών και δημοσιονομικό πλαίσιο…Πλαίσιο Διαχείρισης Χρέους…Παροχή πληροφοριών για τα μεγέθη του δημοσίου τομέα συμπεριλαμβανομένων και στατιστικών θεμάτων… Το πρόγραμμα θα παρακολουθείται στενά και εφόσον χρειαστεί, θα λαμβάνονται μέτρα.

Είναι ξεκάθαρο πως η συμφωνία δανεισμού δεν περιέχει απλώς όρους που έχουν να κάνουν με το πόσα παίρνουμε και πόσα δίνουμε αλλά με βαθιές πολιτικές τομές που δεν επηρεάζουν απλά την ζωή των Ελλήνων πολιτών αλλά στραγγαλίζουν το μέλλον τους…

Για τα θέματα αντισυνταγματικότητας ή μη αρμοδιότεροι να μιλήσουν είναι οι συνταγματολόγοι…

Το θέμα λοιπόν δεν είναι όχι μόνο γιατί δεν αναζητήθηκε ή απαιτήθηκε ευρεία πλειοψηφία για την ψήφιση όλων αυτών των μέτρων και την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης αλλά και γιατί δεν διεξήχθη δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο ίδιος ο λαός για ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα. Από αυτόν ζηταει η κυβέρνηση και ο μηχανισμός ΔΝΤ-ΕΕ να πληρώσει το μάρμαρο. Βέβαια ένα δημοψήφισμα από μόνο του δε λέει πολλά, γιατί δημοψήφισμα χωρίς ολοκληρωμένη και πλήρη ενημέρωση και πληροφόρηση είναι απλώς υφαρπαγή ψήφου. Και ο λόγος που δεν διεξήχθηκε είναι γιατί πολύ απλά στην Ελλάδα από το 1975 και μετά όλες οι κορυφαίες επιλογές των κυβερνώντων παρουσιάζονταν πάντοτε ως μονόδρομος. Πάντοτε υπήρχε ένα εκβιαστικό δίλημμα που οδηγουσε τα πράγματα σε μια δεδομένη κατεύθυνση. Και τώρα το δίλημμα που θα έθεταν οι κυβερνώντες θα ήταν ή προσφυγή στο ΔΝΤ ή χρεοκοπία-καταστροφή.