Με αφορμή την αποχή των μεταναστών από εμπορικές συναλλαγές…
Εκεί που συναντιούνται δύο από τα μεγαλύτερα ποτάμια της Αμερικής, ο Μισισιπής και ο Οχάιο, βρίσκεται η βασίλισσα της Μικρής Αιγύπτου –η περιοχή λέγεται Μικρή Αίγυπτος (Little Egypt) γιατί λόγω των εύφορων εδαφών θυμίζει την κοιλάδα του Νείλου- η πόλη Cairo (Κάιρο).
To Κάιρο, απ’ όσο θυμάμαι, είναι ο αρχικός προορισμός του Huckleberry Fin μαζί με το φυγά Jim στο μυθιστόρημα του Mark Twain «Οι περιπέτειες του Χακλμπέρυ Φιν». Είναι η πρώτη πόλη που χωρίζει τον Αμερικανικό Νότο με τους αφροαμερικανούς σκλάβους από τον ελεύθερο Βορρά και για αυτό ήταν προορισμός όλων των αφροαμερικανών που ήθελαν να ξεφύγουν από τη σκλαβιά του Νότου.
Ωστόσο το κλίμα στο Κάιρο και η ατμόσφαιρα θυμίζει περισσότερο πολιτεία του Νότου παρά του Βορρά. Λόγω της γεωγραφικής θέσης της πόλης ήδη από τον 19ο αιώνα αναμενόταν να αποτελέσει έναν οικονομικό πόλο αντίστοιχου μεγέθους της πρωτεύουσας της πολιτείας του Illinois, του Σικάγο. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν έτσι.
Ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα που η πόλη είχε περίπου 20000 κατοίκους άρχισε η οικονομική πτώση. Ωστόσο το Κάιρο έμεινε γνωστό στην αμερικανική ιστορία γιατί έγινε θέατρο ρατσιστικών διακρίσεων και επιθέσεων μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ΄70, μένοντας πιστό σε μια κουλτούρα ρατσιστικού διαχωρισμού μεταξύ λευκών και αφροαμερικανών που υπήρχε από την εποχή του Εμφυλίου πολέμου τον 19ο αιώνα…
Στο βιβλίο του «Ιστορία του Κάιρο» (1910) ο John Lansdon γράφει για το Κάιρο ότι είναι περισσότερο πόλη του Νότου παρά του Βορρά. Οι δεκαετίες που ακολούθησαν φαίνεται να δικαιώνουν την εκτίμησή του.
Έγιναν πολλές προσπάθειες από οργανώσεις αλλά και την αφροαμερικανική κοινότητα να λάβει τέλος το ιδιότυπο άπαρτχάιντ ξεκινώντας από την κατάργηση των διαφορετικών σχολείων για λευκούς και αφροαμερικανούς. Η απάντηση της λευκής κοινότητας στις προσπάθειες αυτές ήταν βία απέναντι στους ηγέτες της αφροαμερικανικής κοινότητας…
Το 1962 λειτούργησε για 2 βδομάδες η μοναδική τοπική πισίνα για να κολυμπούν τα παιδιά στο Κάιρο… Παρεμπιπτόντως τη λειτουργία της πισίνας είχε αναλάβει το σωματείο Rotary που όπως και κάθε άλλο σωματείο είχε μόνο λευκά μέλη. Όταν οι αφροαμερικανοί απέκτησαν πρόσβαση στην πισίνα μετά από διαμαρτυρίες στις κρατικές αρχές της πόλης, η πισίνα έκλεισε… Στο Κάιρο επικρατούσε ένα ιδιότυπο και εν τοις πράγμασι απαρτχαιντ. Υπήρχε η συνοικία των λευκών και η συνοικία των αφροαμερικανών (Pyramids Court)…
Τη δεκαετία του 1960 ο 62χρονος Robert Landsden δικηγόρος δηλώνει ότι υπάρχουν αρκετοί λευκοί στο Κάιρο που θα προτιμούσαν να παρασύρει την πολη το ποτάμι παρά να δώσουν κάποια ευκαιρία σε κάποιον αφροαμερικανό…
Δεν είναι τυχαίο που σε καμία από τις δημοτικές-δημόσιες υπηρεσίες δεν υπήρχε κάποιος αφροαμερικανός σε κάποια ανώτερη ή μεσαία θέση. Υπήρξε ένας μόλις αφροαμερικανός πυροσβέστης κι ένας μόλις δημοτικός σύμβουλος. Ωστόσο στις υπηρεσίες καθαριότητας του δήμου εργάζονταν περίπου 14 αφροαμερικανοί.
Το μέσο εισόδημα για μια λευκή οικογένεια ανερχόταν στις 6400 δολάρια εκείνη την εποχή ενώ για μια αντίστοιχη οικογένεια αφροαμερικανών μόλις 2800 δολάρια.
Τον Ιούλιο του 1967 ένας 19χρονος αφροαμερικανός στρατιώτης βρέθηκε νεκρός μέσα στο κρατητήριο της αστυνομίας. Η επίσημη εκδοχή της αστυνομίας ήταν ότι κρεμάστηκε από το t-shirt του. Δεν έγινε ποτέ αυτοψία…
Ακολούθησαν τρεις μέρες συγκρούσεων και ταραχών μεταξύ λευκών και αφροαμερικανών, σπίτια και μαγαζιά παραδίδονταν στις φλόγες. Αφού η κεντρική εξουσία επέτρεψε με την ανοχή και την αδιαφορία της να βυθιστεί το Κάιρο σε ένα οικονομικό και ρατσιστικό τέλμα, τώρα έστελνε στην περιοχή απόσπασμα από την Εθνική Φρουρά για να επιβάλει την τάξη…
Μέσα στους επόμενους 11 μήνες έλαβαν χώρα πάνω από 80 περιστατικά βίας, πυροβολισμών και συγκρούσεων. Ο απολογισμός ήταν 2 δήμαρχοι να έχουν παραιτηθεί, 4 αρχηγοί αστυνομίας να έχουν υποβάλει παραίτηση ή να έχουν πυροβοληθεί και εκατοντάδες πολιτών στη συντριπτική πλειοψηφία τους αφροαμερικανοί να συλλαμβάνονται σε διαδηλώσεις και να οδηγούνται στη φυλακή. Επίσης επιδρομές σε σπίτια αφροαμερικανών και πολλά άλλα που συνέθεταν ένα εκρηκτικό κλίμα.
Ο τότε Δήμαρχος της πόλης τότε προσπαθώντας να κατευνάσει τις αντιτιθέμενες πλευρές προσπαθούσε να τονίσει προς όλες τις κατευθύνσεις ότι αν συμβεί κάτι ανάλογο με τις σφαγές και τις καταστροφές του Ανατολικού St.Lewis το 1917 θα επέλθει οικονομικός μαρασμός όπως και εκει και θα χαθούν οι όποιες ελπίδες για οικονομική ανάκαμψη για τα επόμενα 25 χρόνια. Η απάντηση ενός εκ των ηγετών της αφροαμερικανικής κοινότητας ήταν πως, αν δε λυθεί το ρατσιστικό πρόβλημα, δεν πρόκειται
να υπάρξει ούτε οικονομική άνθιση ούτε βιομηχανική ανάπτυξη στην περιοχή και νέες θέσεις εργασίας. Το πρόβλημα στο Κάιρο δεν είναι η έλλειψη βιομηχανικών μονάδων.
Τότε υπήρξαν 2 εκ διαμέτρου αντίθετες προσεγγίσεις στο πώς θα λυνόταν το όλο πρόβλημα στο Κάιρο. Η μία κινούνταν προς την κατεύθυνση να εξαλειφθεί η σύγκρουση μεταξύ των δύο κοινοτήτων με το να προσληφθούν αφροαμερικανοί στις διάφορες δημοτικές υπηρεσίες όπως στην αστυνομία και στην πυροσβεστική. Σύντομα το πυροσβεστικό σώμα στο Κάιρο θα είχε στις τάξεις του τον πρώτο αφροαμερικανό πυροσβέστη στην ιστορία του…
Η δεύτερη προσέγγιση για την επίλυση του προβλήματος οδήγησε στη συγκρότηση μιας ένοπλης ομάδας λευκών με την ονομασία “Committee for Ten Million” η οποία πήρε το παρατσούκλι White Hats από τα λευκά κράνη που φορούσαν τα μέλη της. Υποτίθεται ότι αυτή η οργάνωση είχε σκοπό να σταματήσει τις βιαιοπραγίες από όλες τις πλευρές. Για κάποιο «περίεργο» λόγο όμως μέλη της έγιναν μόνο οι λευκοί άνδρες της περιοχής.
Ο τότε –λευκός πάντα- Δήμαρχος λόγω των μετριοπαθών προσπαθειών του να συμβιβάσει την κατάσταση εξωθήθηκε κατ ουσίαν σε παραίτηση από τη λευκή κοινότητα του Κάιρο η οποία έπαψε να τον στηρίζει πλέον.
Χαρακτηριστική είναι και η διαφορετική αντιμετώπιση της κατάστασης και από μέρος του κλήρου. Υπήρχαν κληρικοί που καταδίκαζαν τη ρατσιστική πολιτική των διακρίσεων και άλλοι που διατυμπάνιζαν πως ένοπλες ομάδες των λευκών ήταν κάτι καλό γιατί προασπίζονταν την ιδιοκτησία τους.
Τον Ιούλιο του 1968 ο αιδεσιμότατος Larry Potts σκοτώνει με ένα ρόπαλο του baseball έναν αφροαμερικανό. Αθωώνεται καθώς προβάλει σαν δικαιολογία ότι ο αφροαμερικανός προσπάθησε να βιάσει τη σύζυγό του. Η έκθεση του ιατροδικαστή τον αθωώνει. Ο Larry Potts ήταν αυτός που ξεκίνησε και τις ενέργειες για να ιδρυθεί ένα ιδιωτικό σχολειό πρωτοβάθμιας και μέσης εκπαίδευσης στο οποίο θα φοιτούν μόνο λευκοί. Ένα χρόνο πριν είχε ψηφιστεί νόμος που υποχρέωνε τα σχολεία στα οποία φοιτούσαν μόνο λευκοί ή μόνο αφροαμερικανοί να συγχωνευθούν και να δημιουργηθούν μικτά σχολεία ώστε να πάψει αυτό το ιδιότυπο απαρτχάιντ στην εκπαίδευση.
Το «ιδιωτικό» ωστόσο σχολείο –Camelot- που ίδρυσε ο Larry Potts λάμβανε κρατική βοήθεια και επιχορήγηση με τη μορφή έκπτωσης από την υποχρέωση καταβολής φόρων αλλά και όλες οι δωρεές που εισέπρατταν εξέπιπταν από το φορολογητέο εισόδημα των δωρητών ως αγαθοεργία.
Από την άλλη το δημόσιο σχολείο άρχισε να υποβαθμίζεται λόγω της διαρροής των λευκών μαθητών και αυτό γιατί η κρατική βοήθεια και ενίσχυση στα δημόσια σχολεία στην Πολιτεία του Illinois υπολογιζόταν ανάλογα με τον αριθμό των μαθητών κάθε σχολείου. Εκτός όμως από τη μείωση της κρατικής βοήθειας, το δημόσιο σχολείο έπαψε να λαμβάνει και ιδιωτικές χορηγίες πλέον…
Εδώ θα κάνω μια σύντομη παρέκβαση για να παραθέσω την ιστορία της Rachel Jones, η οποία αναφέρει ότι αν και ήξερε ότι δεν μπορούσε ως παιδί αφροαμερικανών να κυκλοφορεί π.χ. στο εμπορικό κέντρο της πόλης ή να περνάει από συγκεκριμένα σημεία της πόλης, ωστόσο χαιρόταν που θα πήγαινε σε ένα μικτό σχολείο. Γιατί θα είχε τη δυνατότητα να μοιράζεται το σετ με τις κηρομπογιές που ανήκε στη λευκή συμμαθήτριά της κατά τη διάρκεια του μαθήματος -πλέον το χρώμα του ουρανού –στις ζωγραφιές της φαντάζομαι- εκτός από μπλε μπορούσε να είναι και κιρκιρί –απόδοση του teal στα ελληνικά. Μία μέρα όμως ανακάλυψε ότι παρά την άρση του ιδιότυπου απαρτχάιντ που χώριζε τα σχολεία σε αφροαμερικανών και λευκών, η μικρή Rachel Jones δεν μπορούσε να κάθεται πια στο ίδιο θρανίο με τη λευκή συμμαθήτριά της γιατί πολύ απλά αυτό ήταν κάτι που δεν ήθελε η λευκή μητέρα της φίλης της…
Τον Απρίλιο του 1969 η αντιρατσιστική οργάνωση Ενιαίο Μέτωπο του Κάιρο (United Front of Cairo) ξεκινάει ένα μποϋκοτάζ στα προϊόντα και τις υπηρεσίες των λευκών επιχειρήσεων και καταστημάτων στο Κάιρο. Για να ακριβολογούμε επρόκειτο για μποϋκοτάζ στο σύνολο των επιχειρήσεων και των καταστημάτων μιας και όλα τα καταστήματα ανήκαν σε λευκούς μόνο… Δυο μήνες μετά το μποϋκοτάζ είχαν αρχίσει να φαίνονται τα πρώτα οικονομικά αποτελέσματα στην τοπική αγορά της πόλης και δεν ήταν τα μόνα. Τον πρώτο χρόνο υπήρχε πτώση του τζίρου της τάξης του 27%. Το μποϋκοτάζ συνεχίστηκε μέχρι το 1973.
Η ένοπλη οργάνωση White Hats διαλύεται ένα βήμα πριν αποκτήσει επίσημο ρόλο εθελοντή-βοηθού των τοπικών αρχών για την αποκατάσταση της τάξης. Ο κυβερνήτης του Illinois υπόσχεται οικονομική βοήθεια της τάξης των 250 εκατομμυρίων δολαρίων για την ανέγερση κατοικιών. Τέσσερα χρόνια μετά δεν είχε ξεκινήσει ακόμα η ανέγερση έστω μίας κατοικίας…
Η κεντρική εξουσία πέρα από κάποιες επιφανειακές επεμβάσεις δεν κατάφερε να πετύχει τίποτα ουσιαστικό. Την ίδια περίοδο ο Δήμαρχος της πόλης εκδίδει διαταγή-διάταξη που απαγορεύει τις συγκεντρώσεις άνω των 2 ατόμων και απαγορεύει τη συμμετοχή σε πορείες και διαδηλώσεις. Αποτέλεσμα αυτών των διαταγών, όταν η κρατική δύναμη καταστολής κατέφθασε στην πόλη για να επιβάλει την τάξη, ήταν να συλλαμβάνονται από την Αστυνομία αφροαμερικανοί που συμμετείχαν σε ειρηνικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Στη συνέχεια ωστόσο τα Δικαστήρια έκριναν παράνομες αυτές τις διατάξεις που είχε εκδώσει ο Δήμαρχος της πόλης που απαγόρευαν τις συναθροίσεις και τις ειρηνικές διαμαρτυρίες.
Από το 1969 άρχισε να δραστηριοποιείται στην περιοχή παράρτημα της μη κυβερνητικής οργάνωσης Επιτροπή Δικηγόρων για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, η οποία χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα νομικά εργαλεία κατάφερε να πετύχει μείωση των αυθαίρετων και παράνομων ενεργειών της αστυνομίας εις βάρος των αφροαμερικανών… Ο επικεφαλής του γραφείου της ΜΚΟ στο Κάιρο δηλώνει ότι οι λευκοί κάτοικοι της πόλης τον αντιμετωπίζουν ως το δικηγόρο των νέγρων και όλων αυτών που θέλουν να κάψουν την πόλη. Στα γραφεία της οργάνωσης βρίσκεται ίσως το μοναδικό φωτοτυπικό μηχάνημα στη χώρα με τρύπα από σφαίρα…
Το 1970 ο τότε Δήμαρχος της πόλης δηλώνει ότι αν πρέπει να σκοτώσουμε όλους τους μαύρους, τότε θα το κάνουμε και αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να λύσουμε το πρόβλημά μας…
Το 1972 στο Κάιρο καταφθάνει κλιμάκιο της Αμερικανικής Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα προκειμένου να διεξάγει έρευνες και να λάβει μαρτυρίες για το τι συμβαίνει στην περιοχή… Κατά τις ακροάσεις παρελαύνουν μπροστά από την τριμελή επιτροπή εκπρόσωποι της πόλης, εκπρόσωποι της αφροαμερικανικής κοινότητας, πολίτες και πολλοί άλλοι. Σκοπός της Επιτροπής είναι να συντάξει πόρισμα με προτάσεις προς το Κογκρέσο και τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών προς επίλυση των προβλημάτων που ανέκυψαν στην περιοχή μετά τα κρούσματα ρατσιστικών διακρίσεων και ταραχών. Η τοπική αστυνομία αρνείται να συνεργαστεί με την Επιτροπή ή να παράσχει οποιαδήποτε στοιχεία, υποστηρίζοντας ότι δεν υφίσταται θέμα ρατσιστικών διακρίσεων.
Μετά την ακρόαση όλων των μαρτύρων που κατέθεσαν ενώπιον του κλιμακίου της επιτροπής αποκαλύφθηκε πως όλος ο δημοτικός-κρατικός ιστός ανεχόταν, συντηρούσε και επέτεινε τις ρατσιστικές διακρίσεις και συμπεριφορές.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι μια αφροαμερικανή η οποία είχε κάνει αίτηση για το πρόγραμμα επιδοτούμενης κατοικίας όταν ήθελε να βρει ένα διαμέρισμα στην αφροαμερικανική συνοικία (Pyramid courts). Η υπεύθυνη της είπε ότι δυστυχώς δεν υπάρχει διαθέσιμο διαμέρισμα. Όταν τότε ζήτησε να κάνει αίτηση για κάποιο διαμέρισμα στη λευκή συνοικία, της τηλεφώνησαν μετά από 4 μέρες ότι τελικά υπάρχει διαθέσιμο διαμέρισμα στην αφροαμερικανική συνοικία.
Από τις έρευνες και τις μαρτυρίες των μαθητών προέκυψε ότι το ιδιωτικό σχολείο Camelot στο οποίο φοιτούσαν μόνο λευκοί μαθητές ήταν προπύργιο ρατσιστικής προπαγάνδας.
Προέκυψε επίσης ο σκοτεινός ρόλος της αστυνομίας, η οποία αδυνατούσε να προσφέρει προστασία στους μαύρους πολίτες της πόλης αλλά όταν επρόκειτο να κάνει συλλήψεις αφροαμερικανών κατά έναν περίεργο τρόπο υποβοηθούνταν από μέλη ένοπλων παραστρατιωτικών οργανώσεων λευκών κατοίκων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η δολοφονία αφροαμερικανού αστυνομικού που συνέλαβε λευκό πολίτη.
Δύο χρόνια αργότερα, το 1974, κλιμάκιο επισκέπτεται την πόλη για να καταγράψει την κατάσταση 2 χρόνια μετά την κατάθεση των προτάσεων από την Επιτροπή για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα υπόψην του Κογκρέσου.
Ήδη από την έρευνα του 1972 είχε προκύψει ότι λιγότερο από 5% των θέσεων στις δημοτικές-δημόσιες υπηρεσίες καλύπτονταν από αφροαμερικανούς της στιγμή που οι αφροαμερικανοί αποτελούσαν περίπου το 40% του πληθυσμού στο Κάιρο και το 28% σε ολόκληρη την κομητεία.
Η κατάσταση δύο χρόνια αργότερα δε βελτιώθηκε σημαντικά. Τόσο η Αμερικανική Επιτροπή για την εξασφάλιση ισότιμων ευκαιριών εργασίας όσο και αντίστοιχη Επιτροπή της Πολιτείας του Illinois κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αιτία της μεγάλης ανεργίας που πλήττει τους αφροαμερικανούς της περιοχής ήταν ρατσιστικές διακρίσεις που δεν επέτρεπαν στην πρόσληψή τους σε διάφορες δημόσιες ή δημοτικές υπηρεσίες. Παρόμοια ήταν η κατάσταση και στον ιδιωτικό τομέα. Η ανεργία των λευκών ανερχόταν στο 9% ενώ των αφροαμερικανών στο 17% περίπου ενώ 2 χρόνια αργότερα η ανεργία στις τάξεις των αφροαμερικανών έφτασε το 28%.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της νοοτροπίας των τοπικών αρχών είναι η άρνηση οικονομικής βοήθειας σε μια Εταιρία που συστήθηκε με σκοπό να εφαρμόσει ένα πλάνο οικονομικής ανάπτυξης στην περιοχή, παρότι έλαβε οικονομική στήριξη τόσο από την Πολιτεία του Illinois όσο και από την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση. Στο Διοικητικό Συμβούλιο της Εταιρίας ήταν λευκοί και αφροαμερικανοί. Ανάμεσα στους στόχους ήταν η προσπάθεια προσέλκυσης κεφαλαίων για να παραμείνει εν ζωή το μοναδικό νοσοκομείο της πόλης. Η εταιρία-σωματείο ήταν μια προσπάθεια να αναβιώσει ένα πνεύμα συνεργασίας μεταξύ λευκών και αφροαμερικανών, που η τελευταία φορά που συνεργάστηκαν ήταν το 1937 όταν κατασκεύαζαν αυτοσχέδια φράγματα με τσουβάλια άμμο προκειμένου να μην πλημμυρίσει η πόλη από την υπερχείλιση των ποταμών.
Στο πεδίο της στέγασης και της οικιστικής ανάπτυξης, παρότι υπήρχε σοβαρό στεγαστικό πρόβλημα και παρά την κακή κατάσταση πολλών κατοικιών –στην πλειοψηφία αφροαμερικανών- το Δημοτικό Συμβούλιο όχι απλά δεν είχε κάποιο σχέδιο να βελτιώσει την κατάσταση αλλά αρνούνταν να πουλήσει σε ιδιώτες αχρησιμοποίητες εκτάσεις που οι ιδιώτες ήθελαν για να χτίσουν φτηνές κατοικίες… Ένας από τους πρωτοστάτες κατά της όποιας οικιστικής ανάπτυξης ήταν ο πρόεδρος της United Citizen for Community Action που αποτελούσε οργάνωση μετεξέλιξη της ένοπλης ομάδας Whites Hats…
Ωστόσο η μη κερδοσκοπική εταιρία-σωματείο –στο οποίο συμμετείχαν λευκοί και αφροαμερικανοί κατάφερε να αγοράσει κάποιες εκτάσεις παρά τις αντιδράσεις της λευκής κοινότητας και των αρχών της πόλης.
Στο εκπαιδευτικό μέτωπο το ιδιωτικό σχολείο για λευκούς μαθητές μόνο εξακολουθούσε να λειτουργεί. Παρότι είχε ψηφιστεί νόμος ότι σχολεία στα οποία λαμβάνει χώρα ρατσιστική προπαγάνδα δε θα εκπίπτουν από την υποχρέωση καταβολής φόρων και οι δωρεές προς αυτά δε θα εκπίπτουν από το εισόδημα των δωρητών το Camelot εξακολούθησε να μην καταβάλει φόρους. Αντ αυτού το αμερικανικό σώμα δίωξης οικονομικού εγκλήματος (το αντίστοιχο με μας Σ.Δ.Ο.Ε) αντί να ελέγξει το εν λόγω σχολείο, έβαλε στο στόχαστρο την αντι-ρατσιστική οργάνωση United Front of Cairo (Ενιαίο Μέτωπο)…
Στον τομέα της υγείας, οι οδοντίατροι της πόλης αρνούνταν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε αφροαμετικανούς πολίτες. Το μοναδικό δημόσιο νοσοκομείο της πόλης σταμάτησε να χρηματοδοτείται από το κράτος. Από τις τοπικές αρχές της πόλης δεν έγινε καμία ενέργεια για να διασωθεί. Η μοναδική προσπάθεια έγινε από ιδιωτική πρωτοβουλία μη κερδοσκοπικής εταιρίας στην οποία συμμετείχαν αφροαμερικανοί με λευκούς προσελκύοντας οικονομική βοήθεια από την Πολιτεία του Illinois και μέσω δανεισμού προς το νοσοκομείο…
Καμία ενέργεια ή κύρωση εις βάρος των οδοντιάτρων που αρνούνταν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε αφροαμερικανούς ασθενείς.
To 90% των αφροαμερικανών που αποφοιτούσαν από το λύκειο ήθελε να φύγει από την πόλη, γιατί το μέλλον εκεί ήταν καταδικασμένο. Οι χλιαρές προσπάθειες της Πολιτείας του Illinois αλλά και η αδιαφορία της κεντρικής εξουσίας πόσω μάλλον τα όποια κατασταλτικά μέτρα ήταν αναμενόμενο να αποτύχουν να λύσουν το πρόβλημα. Η πόλη μέσα σε 2 δεκαετίες έχασε το 50% του πληθυσμού της και στην ουσία μαράζωσε. Η μόνη λύση για την αποφυγή αυτού μαρασμού ήταν η ισότιμη συμμετοχή των αφροαμερικανών στην κοινωνική ζωή της πόλης, η οποία για να επιτευχθεί θα έπρεπε να εκθρονιστούν πρώτα οι ρατσιστικές αντιλήψεις της πλειοψηφίας της λευκής κοινότητας της πόλης. Σήμερα το Κάιρο έχει περίπου 3500 κατοίκους βάσει της τελευταίας απογραφής.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι εκεί που υπάρχουν πολίτες β’ κατηγορίας αληθινή πρόοδος δεν μπορεί να υπάρξει…
ΥΓ: Υπάρχει ένα album με τίτλο Greetings from Cairo, Illinois που διηγείται την ιστορία του Cairο πολύ καλύτερα από ο,τι τα εκθέτω στο κείμενο εγώ…