Category Archives: Διεθνή/Κόσμος

Καβάλα… η μικρή Νορβηγία;

[ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ] από το www.takethesquarekavala.squat.gr

Το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης (28/7/2011) οργανώθηκε μικροφωνική μαζί με χορευτικά νούμερα breakdance στα “σκαλάκια” του λιμανιού (αφετηρία κτελ) και μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο ενάντια σε κάθε μορφή ρατσισμού και φασισμού και σε αλληλεγγύη των απανταχού θυμάτων απο φασιστικές και ρατσιστικές ενέργειες :->

Καβάλα… η μικρή Νορβηγία;

Όλη η ανθρωπότητα παρακολουθεί σοκαρισμένη τις εξελίξεις σχετικά με το αποτρόπαιο φονικό 94 ανθρώπων από έναν ακροδεξιό εθνικιστή – «πατριώτη». Πέρα από τις μακάβριες σκηνές έχει σημασία να εξετάσουμε ποια είναι η ιδεολογία που όπλισε το χέρι αυτού του μακελάρη και πώς συνδέεται με την ελληνική πραγματικότητα αλλά και την τοπική κοινωνία.

Στο μανιφέστο που δημοσίευσε αυτοχαρακτηρίζεται συντηρητικός και σταυροφόρος και επιτίθεται σε φιλοσόφους (Βίλχεμ Ράιχ, Έριχ Φρομ, Μαρκούζε κ.α.) που πρέσβευαν την ανεκτικότητα προς το διαφορετικό, τα δικαιώματα των μειοψηφιών και των κοινωνικά ασθενών (γυναίκες), τη σεξουαλική έρευνα και απελευθέρωση και έκαναν κριτική στον αυταρχισμό (και σε αυτόν της αριστεράς). Μάλιστα τους καταλογίζει ως υπεύθυνους για την μετανάστευση μουσουλμάνων στην Ευρώπη. Οι σύγχρονοι «σταυροφόροι» προφανώς δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι η μετανάστευση είναι αποτέλεσμα της πολύχρονης αποικιοκρατίας των Ευρωπαίων, των πολέμων που έχουν προκαλέσει (Αφγανιστάν, Ιράκ) και της εκμετάλλευσης του τρίτου κόσμου. Οποιοσδήποτε κάνει κριτική στις πολιτικές της Δύσης, χαρακτηρίζεται «προδότης», «θολοκουλτουριάρης», «προοδευτικάριος»… φρασεολόγιο και απόψεις που συναντά κανείς και στις ντόπιες νέο-φασιστικές οργανώσεις (π.χ. Στόχος, Ανένταχτοι Πατριώτες, Πατριωτική Κίνηση Καβάλας). Σε τοπικό επίπεδο μάλιστα έχουν κάνει και βήματα παραπάνω. Αρχικά με την φασιστο-σύναξη στον Δημοτικό Κήπο για τα Ίμια, για ένα γεγονός που ούτε καν οι Τούρκοι έδωσαν σημασία, καθώς κατάλαβαν ότι το είχε σκηνοθετήσει η Τ. Τσιλέρ για να κρύψει τα σοβαρά σκάνδαλα που είχαν αποκαλυφθεί. Έπειτα αυτές οι αντιλήψεις οδήγησαν στην σφαγή ενός άτυχου γουρουνιού στην Παλιά Μουσική, σε έναν χώρο, πρώην ισλαμικό (τζαμί) και τώρα πολιτιστικών εκδηλώσεων – μνημείο, μια εικόνα που ντρόπιασε την πόλη, με το αίμα απλωμένο στο προαύλιο και την γουρουνοκεφαλή καρφωμένη με μαχαίρι στην πόρτα…

Στην Ελλάδα του μνημονίου οι νέο-φασιστικές συμμορίες έχουν και ένα συμπληρωματικό ρόλο, αυτόν της ενίσχυσης της αστυνομίας στην καταστολή των κινημάτων. Θυμίζουμε την σκανδαλώδη εικόνα με τους 2 παρακρατικούς – εθνικιστές τραμπούκους που βοήθησαν τα ΜΑΤ στο πρωτοφανές όργιο βίας κατά της πλατείας Συντάγματος. Στην πόλη μας η νέο-φασιστική «Πατριωτική Κίνηση» οργάνωσε αντι-συγκέντρωση ενάντια στην πορεία διαμαρτυρίας για τον παραλίγο θανάσιμο τραυματισμό του ΕΛΛΗΝΑ απεργού – αντι-μνημονιακού διαδηλωτή Γιάννη Καυκά από τα ΜΑΤ, στις 11/5/11. Τότε υπήρξαν υποψίες ότι συνεργάστηκε με την αστυνομία, άποψη που ενισχύεται από την τελευταία “αγαθοεργία” του πρόεδρου της Π.Κ. και γνωστού μπράβου, να ξυλοκοπήσουν 2 νεαρούς γκραφιτάδες (18 και 19 ετών). Μάλιστα παρότι οι Πατριώτες έβγαλαν μαχαίρι και πτυσσόμενο γκλοπ, η αστυνομία πέρασε χειροπέδες στους αιμόφυρτους πιτσιρικάδες… το θέατρο του παραλόγου συνεχίστηκε στο τμήμα με τους παρακρατικούς τραμπούκους να κάνουν κήρυγμα με τις πλάτες των αστυνομικών… Συνεπείς στην αντιδραστική στάση τους, μέσα από το ιστολόγιο τους, ταύτισαν το κίνημα των πλατειών με τους «Ιλουμινάτι» και χαρακτήρισαν την δίκαιη αγανάκτηση του ελληνικού λαού καθοδηγούμενη από σκοτεινά κέντρα….

Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός ότι όταν επισκέφθηκε την Καβάλα ο μεγαλύτερος «εχθρός» τους, ο υπουργός εξωτερικών της Τουρκίας Α. Νταβούτογλου, οι δήθεν «πατριώτες» δεν έκαναν κάποια κίνηση. Οι εθνικιστές ως αντίπαλο βλέπουν χώρους πολιτισμού (Παλιά Μουσική) και το ελληνικό κίνημα αμφισβήτησης. Συμπέρασμα ότι η «πατριωτική» δράση τους στρέφεται ενάντια στον ντόπιο πληθυσμό, όπως και η «πατριωτική» δράση του νορβηγού μακελάρη, στράφηκε ενάντια στην κοινωνία της Νορβηγίας. Η κοινωνία οφείλει να απομονώσει τέτοιες οργανώσεις και νοοτροπίες αν δεν θέλει να οδηγηθεί σε γεγονότα όπως αυτά της Νορβηγίας. Το κίνημα των πλατειών έχει να αντιμετωπίσει τόσο το μνημόνιο και το ΔΝΤ όπως και τα φαινόμενα εκφασισμού και κοινωνικού κανιβαλισμού που προκύπτουν από αυτές τις πολιτικές. Απέναντι στην απαξίωση της κοινωνίας προτάσσουμε την άμεση δημοκρατία παντού (πολιτική – οικονομία – κοινωνία). Θέλουμε ένα κόσμο όπου εμείς οι κοινωνίες θα αποφασίζουμε μακριά από τους επαγγελματίες της πολιτικής, όπου ο πλούτος και η εργασία θα είναι ορθολογιστικά και θα μοιράζονται ισότιμα, όπου όλοι ανεξαρτήτως καταγωγής και φύλου θα ζούμε αρμονικά, ισότιμα και ελεύθερα.

Άμεση Δημοκρατία Παντού

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΙΣΟΤΗΤΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Το κείμενο αλίευσε από το inbox του Παραλληλογράφου o j4nus

Σύντομο λινκ: https://asylo.squat.gr/?p=1370

Ανιχνεύοντας τον δρόμο της αναγκαίας εξόδου από την ζώνη του ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση

Κατευθείαν από το inbox του Παραλληλογράφου στο πιάτο σας…

Το τροπικό μαύρισμα δικό μου…

Ανιχνεύοντας τον δρόμο της αναγκαίας εξόδου από την ζώνη του ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση

Του Βασίλη Μηνακάκη*

Τριάντα χρόνια μετά την κύρωση της συνθήκης εισόδου της Ελλάδας στην ΕΕ και δέκα χρόνια μετά την είσοδό μας στην ευρωζώνη, μια σειρά μύθοι κλονίζονται.

Μύθος πρώτος: ‘' Η ΕΕ έδωσε απλόχερα- εμείς ξοδέψαμε αλόγιστα’’
Η αλήθεια είναι αρκετά διαφορετική: Το σύνολο της εισροής χρημάτων από την ΕΕ μέσω των περίφημων «πακέτων», των ΜΟΠ της περιόδου 1986-93 (471 εκατ. ευρώ), του Β΄ ΚΠΣ της περιόδου 1994-99 (12,3 δις), του Γ΄ ΚΠΣ της περιόδου 2000-2006 (26,1 δις) και του ΕΣΠΑ της περιόδου 2007-2013 (26,2 δις), αθροίζουν ένα ποσό περίπου 65 δις ευρώ. Από αυτά τα 65 δις, μέχρι τα τέλη του 2009 είχαν εκταμιευτεί τα 43 δις. Tο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της Ελλάδας έναντι της ΕΕ από το 1980 μέχρι το 2009 είναι 254 δις ευρώ!
Δηλαδή: Δώσαμε 254 δις (για εισαγωγές από τις πολυεθνικές των χωρών της ΕΕ) και πήραμε 43 δις (από τα «πακέτα»).
Ακόμη και η Ελευθεροτυπία, που ανέβαζε τα ποσά που «πήραμε» ως χώρα μέχρι σήμερα από ΜΟΠ, ΚΠΣ και ΕΣΠΑ στα 120 δις ευρώ -στο μισό δηλαδή του εμπορικού ελλείμματος- σημείωνε ότι τα 51,3 δις επιστράφηκαν σε πολυεθνικές της δυτικής Ευρώπης για προμήθεια μηχανημάτων, εξοπλισμού κ.λπ.

Μύθος δεύτερος: Όλοι αράξαμε τσιμπολογώντας επιδοτήσεις
από τους κουτόφραγκους…
Στην πραγματικότητα, το 80% των επιδοτήσεων εισπράχθηκε από το μόλις το 20% των αγροτών αλλά και μη αγροτών, με τη μερίδα του λέοντος να την παίρνουν μεγάλοι οινοπαραγωγοί ή κτηνοτρόφοι τύπου Βιβάρτια.
Το 50% του Γ΄ ΚΠΣ πήγε σε συγκοινωνιακούς άξονες με βάση τα συμφέροντα των τεχνικών εταιριών και των πολυεθνικών για εμπορικούς δρόμους ή σε προγράμματα… «κατάρτισης» που στόχευαν σε αναδιάρθρωση παραγωγής και στη μείωση του «εργατικού κόστους».

Μύθος τρίτος: Η κοινοτική βοήθεια έδωσε ώθηση στην εκσυγχρονισμό
της ελληνικής οικονομίας.
Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι τα χρηματοδοτικά εργαλεία, δεν ήταν καθόλου ουδέτερα, ούτε τυφλά: αποζημίωσαν κατά μερικό τρόπο το ξεκλήρισμα της παραδοσιακής αγροτικής παραγωγής. Πριμοδότησαν τις αναδιαρθρώσεις και την καπιταλιστικοποίηση της γεωργικής και της βιομηχανικής παραγωγής. Ετεροχρόνισαν την εξαθλίωση των εργαζόμενων και των αγροτών κι αποτέλεσαν μοχλό για την επιβολή νέων εργασιακών σχέσεων. Αποτελούσαν, δηλαδή, λιπαντικό μιας αντεργατικής, αντι-αγροτικής και ευρύτερα αντι-κοινωνικής πολιτικής.
Η ΕΕ πράγματι άλλαξε την όψη της Ελλάδας: για παράδειγμα από εξαγωγική χώρα αγροτικών προϊόντων πριν την ένταξη στην ΕΟΚ μετατράπηκε σε χώρα εισαγωγική. Μάλιστα, οι εισαγωγές αγροτικών προϊόντων που θα μπορούσαν να παραχθούν στην Ελλάδα, φτάνουν κάθε χρόνο τα 5-6 δις ευρώ.

Μύθος τέταρτος: με την ενσωμάτωση στην ΕΕ
η Ελλάδα έπαψε να είναι …τριτοκοσμική χώρα
Στην πραγματικότητα, η τριαντάχρονη πορεία της Ελλάδας στην ΕΕ και η δεκάχρονη στο ευρώ είχε καταστροφικές συνέπειες.
Στους μισθούς: Η Ελλάδα είναι -μαζί με το Βέλγιο- οι μόνες κοινοτικές χώρες στις οποίες οι πραγματικοί κατώτατοι μισθοί μειώθηκαν την περίοδο 2000-8. Κατά -0,5% ετησίως στην Ελλάδα και κατά -0,2% στο Βέλγιο (Εurostat). Γενικότερα, το σκληρό ευρώ και οι κανόνες της ΟΝΕ ευνοούσαν τις μεγάλες πολυεθνικές, με αποτέλεσμα οι μικρότερες εταιρείες να έχουν μόνο ένα όπλο για να είναι ανταγωνιστικές: τη μείωση του εργατικού κόστους.
Στο ασφαλιστικό: Η ΕΕ πίεζε διαρκώς για αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, τζογάρισμα των ασφαλιστικών στο χρηματιστήριο. Αυτό ακριβώς υλοποιούσαν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι Ρέππα, Πετραλιά και Λοβέρδου. Κι έτσι προέκυψαν τα «δομημένα ομόλογα» του ΤΕΑΔΥ, που ως προς τον τρόπο υλοποίησης ήταν σκάνδαλα, αλλά ως προς την ουσία ήταν ό,τι ακριβώς απαιτούσαν η ΕΕ και οι χρηματαγορές για τα αποθεματικά των ταμείων.
Στις εργασιακές σχέσεις: Ήδη από τη «Λευκή Βίβλο» του 1994 η ΕΕ πίεζε για ελαστικές σχέσεις εργασίας και μερική απασχόληση. Ακολούθησαν η λεγόμενη «ελαστασφάλεια», η οδηγία Μπολκενστάιν και τόσα άλλα, στα οποία πρωτοστάτησε ο σοσιαλδημοκράτης Γκ. Σρέντερ και η διαβόητη «Ατζέντα 2010» που προώθησε και κατεδάφισε κάθε έννοια κοινωνικού κράτους. Σε αυτή την Ατζέντα και στα 7,5 εκατομμύρια Γερμανών που εργάζονται με ελαστικές μορφές απασχόλησης και αποδοχές κάτω από 400 ευρώ στηρίχτηκε η άνοδος της ανταγωνιστικότητας των γερμανικών πολυεθνικών.
Στην ανεργία: Το περιβάλλον ανταγωνισμού που δημιουργήθηκε με την ένταξη στην ΕΕ και το ευρώ οδήγησε πολλές ελληνικές παραγωγικές μονάδες να μετατραπούν σε προβληματικές ή να κλείσουν. Και μπορεί οι ιδιοκτήτες τους να σώθηκαν, γιατί εντάχθηκαν σε διάφορους νόμους ή μετανάστευσαν στα Βαλκάνια, χιλιάδες εργαζόμενοι όμως έμειναν χωρίς δουλειά. Θα πει κάποιος: δεν φταίει και γι' αυτό η ΕΕ. Φταίει ότι οι ελληνικές εταιρείες δεν ήταν ανταγωνιστικές. Πώς όμως θα γίνουν ανταγωνιστικές; Με μισθούς Βουλγαρίας, ασφάλιση Αλβανίας, συνθήκες εργασίας Ταϊλάνδης και ωράρια Κίνας. Με τον τρόπο, δηλαδή, που περιγράφει το Σύμφωνο για το ευρώ.
Στην παιδεία: Ποιος δεν θυμάται ότι τη στιγμή που οι φοιτητές ξεσηκώνονταν ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16, η ΕΕ προωθούσε οδηγία που νομιμοποιούσε από την «πίσω πόρτα» τα ιδιωτικά ΑΕΙ και τα κολέγια; Κι ότι με τη λεγόμενη στρατηγική της Λισαβόνας η ανώτατη εκπαίδευση παραδίδεται στην αγορά;
Στην αγροτική παραγωγή: Ενώ -για παράδειγμα- η Ελλάδα ήταν αυτάρκης κι είχε υψηλή παραγωγικότητα στην τευτλοκαλλιέργεια, μείωσε κατά εννιά φορές (από 320.000 τόνους σε 35.000) τις ποσότητες που παράγει και τώρα εισάγει από τη Γερμανία και τη Γαλλία το 50% των αναγκών της. Παράλληλα, έκλεισαν τα 2 από τα 5 υπερσύγχρονα εργοστάσια ζάχαρης, ενώ τώρα ιδιωτικοποιούν και τα υπόλοιπα. Με άλλες κοινοτικές αποφάσεις, μειώθηκε η εγχώρια παραγωγή καπνού κατά 82% (παρότι η ΕΕ εισάγει το 75% των αναγκών της), βαμβακιού, βιομηχανικής ντομάτας, σταφίδας, χοιρινού κρέατος κ.ά. με ποσοστώσεις και πρόστιμα. Παράλληλα, χιλιάδες αγρότες ξεκληρίστηκαν: Το 1981 υπήρχαν 997.000 αγροτικά νοικοκυριά ενώ το 2007 είχαν μείνει 614.000 – δηλαδή σε 28 χρόνια περίπου 800.000 αγρότες εγκατέλειψαν την αγροτική δραστηριότητα. Την τελευταία 10ετία, οι αγρότες μειώθηκαν κατά 35% (από το 17% το 2000 πήγαν στο 11% το 2009 του ενεργού πληθυσμού) και το αγροτικό εισόδημα μειώθηκε δραστικά, περίπου κατά 19%.

Μύθος πέμπτος: χωρίς το ευρώ θα ήμασταν περισσότερο εκτεθειμένοι
στον κίνδυνο χρεωκοπίας
Η αλήθεια είναι ότι με ελλειμματικό ισοζύγιο εμπορικών συναλλαγών, είναι μοιραίο να αυξάνεται το χρέος. Τα ελλείμματα των PIGS αποτελούν προϋπόθεση για τα πλεονάσματα των γερμανικών πολυεθνικών που εκμεταλλεύτηκαν το οικονομικό περιβάλλον του ευρώ και της ΟΝΕ για να κυριαρχήσουν.
Το ελληνικό δημόσιο χρέος επταπλασιάστηκε από το 1981 μέχρι την ένταξη στο Μνημόνιο. Το ευρώ -όπως άλλωστε και το «αόρατο χέρι» της θεάς αγοράς, κατά πως θέλουν οι νεοφιλελεύθεροι- δεν μας προστάτεψε από τις επιθέσεις των κερδοσκόπων και την κρίση, αντίθετα τη γενίκευσε και τη μετακύλησε στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας και, πάνω από όλα, στους εργαζόμενους.

Μύθος έκτος: η ΕΕ μας προσφέρει βοήθεια για έξοδο από την κρίση
Με μια πρώτη ματιά, η ΕΕ βοηθά την Ελλάδα να ξεπεράσει την «κρίση χρέους» προσφέροντάς της, μαζί με το ΔΝΤ, με το πρώτο πακέτο 110 δις και με το δεύτερο περίπου 120 δις.
Γιατί, όμως, η ΕΕ προσφέρει τόσο απλόχερα μια τέτοια βοήθεια, που ισοδυναμεί με τα 2/3 του ελληνικού χρέους;
Πρώτον, γιατί οι γαλλικές και οι γερμανικές κυρίως τράπεζες, που κατέχουν μεγάλο μέρος των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, φοβούνται ότι μια ανοιχτή χρεοκοπία της Ελλάδας θα οδηγούσε και τις ίδιες στην κατάρρευση. Έτσι, διασώζοντας την Ελλάδα σώζουν και τον εαυτό τους. Παράλληλα, χορηγώντας τα δάνεια του Μνημονίου και του δεύτερου πακέτου, κερδίζουν χρόνο, ώστε να απαλλαγούν από τα ελληνικά ομόλογα και να περιορίσουν τους κινδύνους τους.
Δεύτερον, γιατί οι ευρωπαϊκές πολυεθνικές -με αιχμή τις γερμανικές- φοβούνται ότι μια ανοιχτή χρεοκοπία της Ελλάδας θα οδηγήσει σε συνολική κατάρρευση το ευρώ, οπότε θα καταβαραθρωθούν οι εξαγωγές τους. Άρα, διασώζοντας την Ελλάδα σώζουν το νομισματικό πλαίσιο που τους επιτρέπει να έχουν κέρδη, να πλεονεκτούν απέναντι στους ανταγωνιστές τους.
Τρίτον, γιατί το αντίτιμο της «σωτηρίας» μας -οι όροι, δηλαδή, με τους οποίους παρέχεται η «βοήθεια»- τους ωφελεί πολλαπλά: Μειώνει δραματικά το εργατικό κόστος και συντρίβει την εργασία, γεγονός που πολλαπλασιάζει τα κέρδη των εργοδοτών. Επιτρέπει στις μεγαλύτερες πολυεθνικές και τράπεζες να καταβροχθίσουν τις μικρότερες και τα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας που ιδιωτικοποιούνται. Και τέλος, μέσω της αποπληρωμής των δανείων αυτών -που προφανώς δεν δίνονται άτοκα ούτε χαριστικά- τους επιτρέπει να ιδιοποιούνται ένα διαρκώς αυξανόμενο μέρος του κοινωνικού πλούτου που παράγεται στην Ελλάδα. Βεβαίως, κάποιοι -και μιλώ για τους κατόχους των λεγόμενων CDS- κερδίζουν και από τις φημολογίες ή το ενδεχόμενο χρεοκοπίας ή αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.
Άρα λοιπόν, στηρίζοντας την Ελλάδα στηρίζουν πρώτα από όλα τον εαυτό τους και τα κέρδη τους. Γι’ αυτό και 50 μεγάλες γαλλικές και γερμανικές πολυεθνικές κάνουν τις τελευταίες ημέρες μια τεράστια διαφημιστική καμπάνια υπέρ της Ελλάδας.

Ποιος απ’ τους προστάτες, θα μας προστατέψει ποιος;
Τι μας νοιάζει εμάς, θα αντέτεινε κάποιος. Αφού έτσι «σωζόμαστε» από τη χρεοκοπία, όλα τα άλλα έχουν δευτερεύουσα σημασία. «Σωζόμαστε», όμως; Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι το δημόσιο χρέος από 144% του ΑΕΠ όταν εγκρίθηκε το Μνημόνιο θα φτάσει φέτος στο 167%. Με άλλα λόγια, το φάρμακο έγινε φαρμάκι.
Σίγουρα σώζονται οι εργοδότες, ο ΣΕΒ. Με το Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο, το Σύμφωνο για το ευρώ και τα άλλα κυβερνητικά μέτρα εξασφαλίζουν μειωμένους μισθούς, ελαστική εργασία, ατομικές κι επιχειρησιακές συμβάσεις, μειωμένη φορολογία, μειωμένες εισφορές κοινωνικής ασφάλισης, ελευθερία απολύσεων. Τι περισσότερο θα μπορούσαν να ζητήσουν για να αυξήσουν τα κέρδη τους;
Σώζονται και οι τράπεζες. Τα 110 δις του πρώτου Μνημονίου είναι ακριβώς ίσα με τα 108 δις που έχουν τούς δοθεί με τα διάφορα πακέτα στήριξης των κυβερνήσεων Καραμανλή και Παπανδρέου.
Αυτοί που σίγουρα δεν σώζονται είναι οι εργαζόμενοι. Το Μνημόνιο, το Σύμφωνο για το ευρώ, το Μεσοπρόθεσμο, γενικότερα η πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ θα τους βυθίσουν στην εξαθλίωση, θα απογειώσουν τη φορομπηξία και την ανεργία, θα εξαφανίσουν την κοινωνική ασφάλιση, θα συντρίψουν την παιδεία και την υγεία, θα ιδιωτικοποιήσουν τα πάντα – και το σπουδαιότερο, χωρίς φως στο βάθος του τούνελ.
Αλλά ούτε και η «εθνική οικονομία» σώζεται, καθώς με αυτούς τους όρους και με τους ασφυκτικούς μηχανισμούς επιτήρησης και προώθησης του Συμφώνου για το ευρώ και του Μνημονίου να διεισδύουν ακόμη και στον τελευταίο δήμο ή στο τελευταίο σχολείο και νοσοκομείο, η δυνατότητα για οικονομική ανάκαμψη με βάση τις λαϊκές ανάγκες μοιάζει κάτι παραπάνω από όνειρο θερινής νυκτός.

Σύμφωνο για το ευρώ: Πανευρωπαϊκό μνημόνιο διαρκείας
Με αυτό, θυσιάζονται σαν σύγχρονες Ιφιγένειες τα δικαιώματα των Ευρωπαίων εργαζομένων για να πνεύσει ούριος άνεμος στα πανιά του κέρδους και της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών πολυεθνικών. Δύο είναι οι κύριες κατευθύνσεις του.
Η πρώτη αφορά τη δραστική συρρίκνωση των εργατικών μισθών, ώστε το κόστος εργασίας να αξιολογείται «βάσει της παραγωγικότητας και των αναγκών προσαρμογής της ανταγωνιστικότητας». Μιας ανταγωνιστικότητας που, για να ξεπεράσει τους κύριους εμπορικούς αντιπάλους της ΕΕ, όπως η Κίνα ή οι ΗΠΑ, θα συντρίψει τους μισθούς.
Η δεύτερη αφορά τη διαμόρφωση ενιαίων κανόνων λειτουργίας της ευρωπαϊκής οικονομίας σε ένα πολύ πιο ευρύ πεδίο από αυτό που αποτυπώνεται στην ΟΝΕ, με πολύ πιο δεσμευτικούς όρους, με πολύ πιο πιεστικούς, άμεσους και τακτικούς μηχανισμούς «ελέγχου», «εποπτείας», «επιτήρησης» και «επιβολής» (οι εντός εισαγωγικών λέξεις, προέρχονται αυτούσιες από το κείμενο της ΕΕ) και με «επικέντρωση ιδίως σε τομείς που εμπίπτουν στην εθνική αρμοδιότητα» ως τώρα. Κανόνων που -όπως γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις- αποτυπώνουν το «δίκαιο του ισχυρού».
Το Σύμφωνο για το ευρώ είναι η αντιδραστική συνέχεια της Λευκής Βίβλου, του Μάαστριχτ, της Λισαβόνας, της Ευρωσυνθήκης. Είναι η οικονομική πλευρά μιας ΕΕ που βομβαρδίζει στη Λιβύη -όπως χθες στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν-, που στήνει τείχη ρατσισμού και εκκολάπτει το αβγό του νεοφασισμού και του εθνικισμού, που προωθεί ένα όργιο καταστολής και ηλεκτρονικού φακελώματος, που ως χτες βάφτιζε δημοκράτες τον Μπεν Αλί και τον Μουμπάρακ. Δεν αποκαλύπτει απλώς την κυριαρχία των τραπεζών και των αγορών, το στρεβλό χαρακτήρα της ευρωπαϊκής οικοδόμησης ή την έλλειψη Ευρωπαίων ηγετών μεγάλου διαμετρήματος, αλλά τον βαθύτατο αντιδραστικό χαρακτήρα της ίδιας της ΕΕ και του ευρώ, από τη δημιουργία τους ως σήμερα.
Αυτός ο χαρακτήρας δεν αλλάζει, δεν μεταρρυθμίζεται – μόνο ανατρέπεται, διαλύεται. Κι αυτό πρέπει να γίνει με την ΕΕ συνολικά. Γιατί η ΕΕ δεν μπορεί να επανιδρυθεί σε φιλολαϊκή βάση. Ούτε είναι μια προοδευτική ή δήθεν αντικειμενική διαδικασία. Είναι μια ένωση που σχεδιάστηκε, οικοδομήθηκε και πορεύεται με αδιαπραγμάτευτο κριτήριο τα συμφέροντα των πολυεθνικών, του κεφαλαίου, των αγορών. Κι αυτό το κριτήριο παραμένει σταθερό, όσο κι αν τσακώνονται μεταξύ τους για τη μοιρασιά της λείας οι γαλλικές, οι γερμανικές ή οι βρετανικές πολυεθνικές, όσο κι αν τσακώνεται η ΕΕ με τις ΗΠΑ ή την Κίνα.

Ένοχοι και η ΕΕ και η κυβέρνηση
Ποιος είναι αυτός που ευθύνεται για τα προβλήματα των εργαζομένων και των νέων; Η κυβέρνηση ή η ΕΕ; Αλίμονο αν πέσουμε στην παγίδα να δείχνουμε μόνο τις ελληνικές κυβερνήσεις ή μόνο την ΕΕ και το ευρώ, κι αν «βγάζουμε λάδι» άλλοτε την ΕΕ (διότι δήθεν η ελληνική κυβέρνηση προωθεί τα μέτρα) και άλλοτε την κυβέρνηση (διότι δήθεν τα μέτρα που προωθεί είναι εντολές της ΕΕ και των πιστωτών). Κι ακόμη, αλίμονο αν πούμε, δεν φταίει η ΕΕ, αλλά ο καπιταλισμός, λες και η ΕΕ και το ευρώ δεν είναι τέκνα του καπιταλισμού, δεν είναι φορείς της λογικής του, του κέρδους, των αγορών Δεν είναι, λοιπόν, ή το ένα ή το άλλο. Είναι και το ένα και το άλλο. Στην επίθεση κατά των εργαζομένων βρίσκονται χέρι- χέρι χρόνια τώρα οι ελληνικές κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η ΕΕ, ο ΣΕΒ και εσχάτως και το ΔΝΤ. Με αυτή την έννοια, το κίνημα, οι λαϊκοί αγώνες, οι απεργίες και οι πλατείες πρέπει «να τους στήνουν στον τοίχο» όλους αυτούς, αλλά και τον καπιταλισμό ως σύστημα. Κι όταν φωνάζουμε «να φύγουν όλοι» εννοούμε και την όποια κυβέρνηση υλοποιεί αυτή την πολιτική, και το ΔΝΤ, και την ΕΕ, αλλά και το κέρδος, την αγορά, την εκμετάλλευση, την ανταγωνιστικότητας ως θεμέλια της κοινωνίας.

Ποιος ο λόγος να μείνουμε στην ζώνη του ευρώ και της ΕΕ;
Η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ για 30 χρόνια και στη ζώνη του ευρώ τα δέκα τελευταία συνέβαλλαν καθοριστικά στην κρίση και στο χρέος (αν και δεν τα δημιούργησαν) αλλά και στο χτύπημα των εργατικών δικαιωμάτων. Επιπλέον, η συμμετοχή αυτή όχι μόνο δεν βοηθάει στην αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά γίνεται και βασικό όχημα για την άγρια επίθεση κατά των εργαζομένων, την άνοδο της ανεργίας, τις περικοπές των μισθών και των συντάξεων, τις ιδιωτικοποιήσεις, το κλείσιμο σχολείων, νοσοκομείων και παιδικών σταθμών, τις ατομικές συμβάσεις εργασίας, τη σύνταξη στα 70, το κλείσιμο προγραμμάτων όπως η βοήθεια στο σπίτι και τόσα άλλα.
Αν έτσι είναι τα πράγματα κι αν ο χαρακτήρας της ΕΕ δεν μπορεί να αλλάξει, τότε ποιος ο λόγος να παραμένουμε στη ζώνη του ευρώ και στην ΕΕ; Για να αρχίζουν να λύνονται τα προβλήματα των εργαζομένων και των νέων είναι απαραίτητο να έρθουμε σε συνολική ρήξη με το ευρώ, την ΟΝΕ και την ΕΕ, να απαλλαγούμε από τα δεσμά τους.
Μια έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ θα απάλλασσε τον ελληνικό λαό από έναν από τους βασικούς υπαίτιους της κρίσης αλλά και της αντεργατικής επίθεσης. Θα έδινε άλλες δυνατότητες και εργαλεία (που σήμερα ακυρώνονται από το πλαίσιο της ΕΕ) για μια παραγωγή, για μια οικονομική πολιτική, για μια κοινωνία βασισμένες στις λαϊκές ανάγκες και όχι στο κέρδος. Θα επανενεργοποιούσε κρυμμένες δυνάμεις και δυνατότητες στην αγροτική παραγωγή, στη βιομηχανία και σε άλλους τομείς παραγωγής κοινωνικά χρήσιμων προϊόντων που τώρα καταστρέφονται ή μένουν αδρανείς όσο η Ελλάδα παραμένει στην ΕΕ, το ευρώ, το μονόδρομο του κέρδους και των αγορών.
Μια τέτοια έξοδος δεν μπορεί να λειτουργήσει υπέρ των λαϊκών συμφερόντων από μόνη της. Πρέπει να συνοδεύεται και από άλλα πράγματα. Από τη διαγραφή όλου του χρέους. Από τη ριζική ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου εις βάρος του κεφαλαίου και υπέρ των εργαζομένων, ώστε να αυξηθούν οι μισθοί, να αντιμετωπιστεί η ανεργία, να υπάρξει μόνιμη και σταθερή δουλειά, να βελτιωθούν η υγεία και η παιδεία, να είναι δημόσια και δωρεάν και όχι ιδιωτικά και πανάκριβα τα κοινωνικά αγαθά. Αλλά και από το πέρασμα στο δημόσιο με εργατικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, που καταβροχθίζει πακτωλούς χρημάτων αλλά και τις ζωές μας. Από την απαγόρευση της φυγής κεφαλαίων από τη χώρα. Μόνο σε ένα τέτοιο πλαίσιο -που κινείται με πνεύμα ανατροπής και πάει κόντρα στην αντεργατική επίθεση και στη φυλακή του σύγχρονου καπιταλισμού- η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ μπορεί να λειτουργήσει υπέρ των εργαζομένων. Αν, δηλαδή, αποτελεί κομμάτι μιας συνολικότερης πορείας που θα καθορίζεται από τις λαϊκές ανάγκες και όχι από τα κέρδη και τις αγορές.
Έχουμε συνείδηση ότι μια τέτοια έξοδος δεν μπορεί να λειτουργήσει μόνο σε εθνικά πλαίσια – και ούτε την προτείνουμε από «εθνική» σκοπιά ή έχοντας την αυταπάτη ότι μπορεί να σταθεί κάποιου τύπου «εθνική ανάπτυξη» στο σύγχρονο διεθνοποιημένο κόσμο. Χρειάζεται μια ευρύτερη διεθνή στήριξη και πάλη. Και θα έχει καλύτερα αποτελέσματα, θα μπορέσει να περπατήσει αν το δρόμο της Ελλάδας ακολουθήσουν και οι λαοί άλλων χωρών, αν όλοι αυτοί οι λαοί δημιουργήσουν τη δική τους ένωση, μια ένωση που θα είναι απαλλαγμένη από ανταγωνισμούς και «προστατευτισμούς», θα αναπτύσσει τα εργατικά δικαιώματα, θα βάζει στην πρώτη γραμμή τους εργαζόμενους και όχι τις πολυεθνικές και τις τράπεζες. Ο τρόπος που επικοινωνούν το Σύνταγμα με την Πουέρτα δελ Σολ και τις άλλες πλατείες της Ευρώπης δείχνει πως κάτι τέτοιο δεν είναι ανέφικτο. Αρκεί κάποιος να κάνει το πρώτο βήμα και να μη μένουν όλοι πίσω περιμένοντας τους άλλους για να κινηθούν όλοι μαζί. Γιατί τότε δεν θα γίνει κανένα βήμα από κανέναν.
Η θέση αυτή συναντά και πολλές αντιρρήσεις. Την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, λένε κάποιοι, την προτείνουν και μερικοί από τους ισχυρούς του χρήματος στην ΕΕ. Έτσι είναι. Ωστόσο, οι κυρίαρχοι κύκλοι της ΕΕ και των πολυεθνικών σήμερα αντιμετωπίζουν με τρόμο ένα τέτοιο ενδεχόμενο – ειδικά αν γίνει «από τα κάτω» κι από ένα μαχόμενο κίνημα. Ακόμη κι ο πολύς Μπεν Μπερνάνκι, δήλωνε προχτές ότι μια κατάρρευση της Ελλάδας θα επηρέαζε αρνητικά την παγκόσμια οικονομία. Γι' αυτό ακριβώς μας «σώζουν», γι' αυτό και η καμπάνια των 70 γαλλογερμανικών πολυεθνικών υπέρ της Ελλάδας.
Κάποιοι άλλοι ανακάλυψαν πως την έξοδο από την ΕΕ τη θέλει το ελληνικό κεφάλαιο – ή έστω κάποια τμήματά του. Άρα, όποιος την προτείνει, γίνεται ουρά του και τσαλαβουτάει στον εθνικισμό. Τίποτα πιο αναληθές – παρότι υπάρχουν μερίδες του κεφαλαίου που θίγονται από τη συμμετοχή στην ΕΕ. Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΕΒ δήλωσε ευθαρσώς προ ημερών τη σταθερή προσήλωση των ηγετικών κύκλων του ελληνικού κεφαλαίου στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Το ίδιο και άλλοι κορυφαίοι του επιχειρηματικού κόσμου. Ουρά του κεφαλαίου, συνεπώς, δεν είναι όποιος λέει έξω από το ευρώ και την ΕΕ, αλλά όποιος λέει ναι όπως και ο ΣΕΒ και οι δυτικοευρωπαϊκές πολυεθνικές και οι τράπεζες. Και συνεπής διεθνιστής δεν είναι εκείνος που φυλακίζει το διεθνισμό του στο έδαφος που διαμορφώνουν ο κοσμοπολιτισμός του κεφαλαίου και οι δυτικοευρωπαϊκές πολυεθνικές, αλλά εκείνος που αγωνίζεται για να σπάσει αυτό το πλέγμα, πρώτα απ' όλα στη χώρα του, και για να οικοδομηθούν μορφές διεθνούς συνεργασίας πέραν της αγοράς και του κέρδους -συνεπώς και πέραν της ΕΕ- στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο.

Πορεία σύγκρουσης
Δεν ισχυριζόμαστε ότι η έξοδος από την ΕΕ και το ευρώ που θα επιβληθεί από την πίεση του κινήματος είναι μια προοπτική στρωμένη με ροδοπέταλα. Η εγχώρια και δυτικοευρωπαϊκή αστική τάξη, που θέλουν την παραμονή της Ελλάδας σε ευρώ και ΕΕ, είναι φυσικό να αντιδράσουν. Όπως αντιδρά ένας εργοδότης όταν οι εργάτες κάνουν απεργία ζητώντας αυξήσεις. Οι εργαζόμενοι, το κίνημα πρέπει από πριν να είναι προετοιμασμένοι γι' αυτή την αντίδραση και να είναι έτοιμοι να την υπερνικήσουν με τη συλλογική, μαζική πάλης και τη διεθνιστική αλληλεγγύη. Άλλωστε και η ακύρωση του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου, του Συμφώνου για το ευρώ και, πολύ περισσότερο, η αποχώρηση από το ευρώ και την ΕΕ, μόνο με τη δύναμη αυτή της πάλης μπορούν να επιβληθούν κι όχι με κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
Ισχυριζόμαστε, όμως ότι το κόστος της παραμονής εντός ευρώ και ΕΕ είναι ασύλληπτα μεγαλύτερο από το κόστος της εξόδου. Το πρώτο το ζούμε και θα το ζούμε για πολλά χρόνια, αν δεν ανατρέψουμε την πολιτική τους. Το δεύτερο, υπερβάλλεται από την κυρίαρχη προπαγάνδα, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί με τις ολέθριες συνέπειες που έχει για τους εργαζόμενους η ασκούμενη πολιτική. Επιπλέον, το κόστος της παραμονής είναι μακρόχρονο, διαρκές, ενώ το κόστος της εξόδου θα είναι πρόσκαιρο.
Μια έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ, σε συνδυασμό με τη στάση πληρωμών και τον επανέλεγχο του εθνικού νομίσματος και των τραπεζών, θα άλλαζε ριζικά την κατάσταση υπέρ των εργαζομένων. Τα κεφάλαια που θα χρειαστούν και δεν θα δοθούν με το γνωστό αντίτιμο από την ΕΕ και το ΔΝΤ, μπορούν να βρεθούν από τη μη πληρωμή των τοκοχρεολυσίων (που υπερβαίνουν τις δαπάνες του προϋπολογισμού για μισθούς και συντάξεις), από τα 600 δις των κεφαλαιούχων που βρίσκονται στις ελβετικές τράπεζες, από τη φορολόγηση του κεφαλαίου, από την εθνικοποίηση των τραπεζών, από τη δήμευση της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας, από τη δραστική μείωση των εξοπλιστικών δαπανών και –επιτέλους, δεν χάθηκαν στον πλανήτη οι πέραν της ΕΕ και του ΔΝΤ πιστωτές.
Επιπλέον, η άσκηση εθνικής νομισματικής πολιτικής θα οδηγήσει σε νέο εθνικό νόμισμα, που πιθανότατα θα υποτιμηθεί. Αυτό στις σημερινές συνθήκες θα αυξήσει τη ζήτηση για εγχώρια προϊόντα και θα μειώσει την κατανάλωση εισαγόμενων. Θα τονωθεί η παραγωγή, θα αυξηθεί το ΑΕΠ, θα βελτιωθεί το εμπορικό ισοζύγιο, θα αυξηθεί η κατανάλωση. Για όσα προϊόντα δεν παράγονται στη χώρα και λόγω της υποτίμησης θα αυξηθεί η τιμή τους, θα μπορεί το κράτος να εφαρμόσει το μέτρο της διατίμησης ή και να μειώσει τη φορολογία για όσα είναι πρώτης ανάγκης ( πχ βενζίνη).
Σε κάθε περίπτωση, η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος μάλλον δεν θα είναι σαρωτική, καθώς η αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα «τραυματίσει» το ευρώ, που πιθανά θα αρχίσει να κατρακυλάει στις διεθνείς αγορές. Επιπλέον, η υποτίμηση αυτή δεν θα οδηγήσει σε μεγάλη άνοδο του πληθωρισμού, όπως μας λένε, η οποία θα οδηγήσει σε άμεση εξάτμιση του οφέλους που έχει η υποτίμηση. Κι αυτό γιατί, όπως δείχνει η πείρα, η υποτίμηση εξατμίζεται μακροχρονίως κι όχι άμεσα, και κάνει χρόνια για να μετακυλιστεί στις τιμές. Η τελευταία επίσημη υποτίμηση του Σημίτη (Μάρτιος 1998) κατά περίπου 15%, δημιούργησε, τον πρώτο χρόνο, πληθωριστικό κύμα 1,2%, που έβαινε μειούμενο. Ακόμη όμως και αν το δίλλημα ήταν -που δεν είναι- 25% πληθωρισμός ή 25% ανεργία, φτώχεια, διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης και της παιδείας, οι εργαζόμενοι μάλλον πρέπει να διαλέξουν το πρώτο.
Ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ, παρομοίασε την Ελλάδα με αυτόν που έχει πονόδοντο και πρέπει να κάνει οπωσδήποτε εξαγωγή δοντιού. Η εξαγωγή θα πονέσει περισσότερο βραχυχρόνια αλλά δεν μπορείς να ζεις αιωνίως με πονόδοντο. Και μόνο με την εξαγωγή επέρχεται η θεραπεία. Με αυτή την έννοια, καταστροφή δεν είναι η έξοδος από το ευρώ, αλλά η παραμονή στην ΕΕ και το ευρώ.

*Ο Βασίλης Μηνακάκης είναι συγγραφέας-ειδικός μελετητής θεμάτων ευρωπαϊκής πολιτικής. Το παρόν στηρίζεται στην παρέμβαση του στην ΛΑΪΚΗ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΕ στην Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος στις 24/6/2011

http://aristeroblog.wordpress.com/2011/07/04/%ce%bd%ce%b1-%cf%83%cf%85%ce%b6%ce%b7%cf%84%ce%ae%cf%83%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%b5-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%ce%b5/#more-101

μετέφερε από το inbox του Παραλληλογράφου ο j4nus

Ανιχνεύοντας τον δρόμο της αναγκαίας εξόδου από την ζώνη του ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση

Για το Debtocracy και την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου…

Μερικές πρόχειρες κι ολίγον αργοπορημένες σκέψεις -αργοπορημένες ως προς το χρόνο διατύπωσης και έκφρασης…

Δε θα μπω στη διαδικασία να κρίνω το debtocracy ως κριτικός ταινιών τεκμηρίωσης, αν έπρεπε να παρουσιάζει την αντίθετη και πολλαπλώς παρουσιασμένη από τα κυρίαρχα μέσα άποψη… Γιατί στην παρούσα συγκυρία που ζει η χώρα πιστεύω ότι αυτό δεν είναι και τόσο ουσιώδες…

Για να μην πολυλογώ θεωρώ ότι η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) θα έχει περισσότερα θετικά αποτελέσματα σε επίπεδο προπαγανδιστικό παρά ουσιαστικό και για αυτό θεωρώ ότι ακόμα κι έτσι μπορεί να αποβεί χρήσιμη.

Εννοώ ότι σε ουσιαστικό επίπεδο δε θα έχει αποτέλεσμα, γιατί δεν πιστεύω ότι η Εκτελεστική Εξουσία στην Ελλάδα θα επιτρέψει σε μια τέτοια Επιτροπή να δράσει, γιατί ακόμα κι αν δράσει αμφιβάλλω αν θα βγει κάποια άκρη σε σχέση με το απεχθές του χρέους και γιατί ακόμα κι αν προκύψει ένα μεγάλο μέρος του χρέους απεχθές π.χ. 60%, απομένει ένα μη απεχθές κομμάτι το οποίο ναι μεν μπορεί να είναι διαχειρίσιμο, ωστόσο μας ρίχνει στην ίδια παγίδα στην οποία βρισκόμαστε τώρα.

Το γιατί η Εκτελεστική Εξουσία δε θα επιτρέψει σε μια τέτοια Επιτροπή να δράσει είναι πασιφανές. Αν ήθελαν λογιστικό έλεγχο του χρέους θα το είχαν κάνει από την αρχή. Αλλά πώς να το έκαναν αφού μια πραγματικά ανεξάρτητη επιτροπή μπορεί να τους καταλόγιζε ευθύνες όχι με αερολογίες, αοριστολογίες και φήμες αλλά με απτά αποδεικτικά στοιχεία για τους παράνομους όρους σε συμβάσεις δανεισμού κτλ… Το παρόν πολιτικό σκηνικό ποτέ δε θα ανέθετε το Λογιστικό Έλεγχο σε μια πραγματικά ανεξάρτητη Επιτροπή. Το ερώτημα είναι αν η ίδια η κοινωνία πρέπει να το επιβάλει… Και δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, γιατί το πολιτικό σύστημα δε θα επιτρέψει ποτέ λύσεις οι οποίες δε θα συμπεριλαμβάνουν τους ίδιους τους πολιτικούς σε καίριες θέσεις…

Έστω και την επιβάλει η κοινωνία την ΕΛΕ… Ο όρος απεχθές χρέος είναι όρος του διεθνούς δικαίου και τελεί υπό 3 προϋποθέσεις. Με τη δικαιολογία ότι στην Ελλάδα υπήρχε “δημοκρατία” και ότι οι πολίτες ψήφιζαν κάθε 4 χρόνια αλλά και λόγω του ότι πίσω από το ελληνικό χρέος βρίσκονται μηχανισμοί και κράτη που δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψουν από ένα διεθνές δικαστήριο να κρίνει το χρέος απεχθές, πιστεύω ότι οι πιθανότητες να ευδοκιμήσει ένα τέτοιο αίτημα σε επίπεδο διεθνούς “δικαίου” είναι μηδαμινές -με τις παρούσες συνθήκες.

Το Debtocracy είναι πλήρως αποκαλυπτικό σε αυτό το επίπεδο. Μας πληροφόρησε πώς οι Αμερικανοί ξεφορτώθηκαν το χρέος του Ιρακ μετά την εισβολή το 2003, χωρίς να γίνεται αναφορά του όρου “απεχθές χρέος” για να μην τον χρησιμοποιήσουν και άλλα κράτη… Δηλαδή εν ολίγοις μας αφήνει να συμπεράνουμε ότι διεθνές δίκαιο είναι το δίκαιο του διεθνώς ισχυρού. Και για αυτό δεν τρέφω αυταπάτες ότι μπορεί ποτέ να γινόταν δεκτό (εκτός Ελλάδας) το χρέος ως απεχθές.

Η πρόθεση των Ευρωπαίων, Τροικάνων κτλ είναι πρώτον η Ελλάδα ως πειραματικό εργαστήριο να χρησιμεύσει ως μοντέλο που θα τρομάξει όσα κράτη θέλουν να έχουν αυξημένες κοινωνικές δαπάνες. Το σύνθημα είναι “Πάρτε μέτρα για να μην πάθετε ό,τι η Ελλάδα”… δεύτερον στον παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο οι ισχυροί της Ευρώπης πρέπει κάπως να εξασφαλιστούν, πρέπει να εξασφαλίσουν την χρηματοπιστωτική σταθερότητα του συστηματός τους… και αυτό γίνεται μέσα από τη μεταφορά πλούτου από τους πολλούς στους λίγους με τοκογλυφικούς όρους… Άραγε πόσα δις έχουν φύγει από τις ελληνικές τράπεζες, σε τράπεζες του εξωτερικού; Η ΕΚΤ δανείζει με επιτόκιο 1% και  οι μηχανιμοί την Ελλάδα με 6%… και μετά πηγαίνουν στη δευτερογενή αγορά και αγοράζουν ομόλογα Χ αξίας σε πολύ κατώτερη τιμή… Είναι ένα κερδοσκοπικό φαύλο σύστημα από το οποίο επωφελούνται και έλληνες κερδοσκόποι…

Το σχέδιο θα ολοκληρωθεί ως εξής: Αφού έρθουν και αγοράσουν για μια χούφτα ευρώ παραγωγικές υποδομές και δίκτυα, ιδιωτικοποιήσουν ΔΕΗ, Ύδρευση και άλλες ΔΕΚΟ, αυξήσουν τις τιμές και το κόστος ζωής, ρίξουν κι άλλο τους μισθούς –γιατι ο εξαθλιωμένος άνεργος θα δεχτεί να εργαστεί για ακόμα πιο εξαθλιωμένο μισθό- τότε μπορεί να μας αφήσουν ήσυχους… αφού πρώτα μας οδηγήσουν στην εξαθλίωση

 Έστω λοιπόν ότι 60% του εξωτερικού χρέους κριθεί επαχθές…θα απομείνει ένα υπόλοιπο το οποίο ναι μεν είναι διαχειρίσιμο αλλά μας αφήνει να βαδίζουμε στον ίδιο δρόμο…

Αυτό που θα έτρεμαν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ήταν το ενδεχόμενο να μην πληρώσει η Ελλάδα τα χρέη της. Αν η Ελλάδα έφευγε από το Ευρώ και την ΕΕ τότε το οικοδόμημά τους θα αποδεικνυόταν σαθρό, θα ερχόταν η σειρά της Πορτογαλίας, μετά της Ισπανίας, και το σύστημα θα κατέρρεε, γιατί όχι μόνο το Ευρώ αλλά και πολλά κράτη θα δέχονταν επιθέσεις τύπου Ελλάδας.

 Το σημαντικότερο που κατά τη γνώμη μου ακούγεται στο Debtocracy είναι ότι ακόμα και αν το χρέος δεν αποδειχτεί ή κηρυχθεί απεχθές, η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να το πληρώσει.

 Και καταλήγουμε στον ίδιο παρονομαστή, γιατί ακόμα και αν κηρύξουμε εμείς μέρος τους χρέους απεχθές, τον πόλεμο από τις Αγορές δε θα το γλυτώσουμε. Άρα η απάντησή μας, ανεξαρτήτως ποιο μέρος είναι απεχθές ή όχι, είναι το Δε Χρωστάμε, Δεν πληρώνουμε

Γιατί άραγε ακόμα και αν κάποια από τα χρήματα πήγαν π.χ. για την κατασκευή δρόμων, ποιων τα αυτοκίνητα αγοράζαμε κατά προτίμηση τόσα χρόνια; Ό,τι μας έδωσαν, το πήραν πίσω πάνω κάτω με διαφορετικούς τρόπους

 Αυτό όμως που θα πετύχει η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου είναι να καταρρίψει στη συνείδηση αυτών που ακόμα έχουν αυταπάτες ότι απλά οι Έλληνες ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους…

Γιατί τα λεφτά από τις υπερκοστολογήσεις των δημοσίων έργων δεν πήγαιναν στους υπαλλήλους των τεχνικών υπηρεσιών, πήγαιναν στις τσέπες των μεγαλοεργολάβων…

Γιατί στην Ελλάδα το Δημόσιο ήταν πάντοτε ένας συνεταιρισμός ανάμεσα σε Πολιτικούς-Κράτος και Μεγαλοεργολάβους, Βιομήχανους, Εφοπλιστές, Καναλάρχες κτλ…

 Θα καταδείξει λοιπόν η ΕΛΕ πώς λειτουργούσε ένα φαύλο οικονομικό σύστημα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ή και παγκόσμιο επίπεδο. Γιατί μερικοί ζουν στην πλάνη ότι απλά έτυχε στην Ελλάδα τα τελευταία 60 χρόνια να βγάζουμε απλά απατεώνες πολιτικούς… δεν είναι όμως έτσι… είναι ένα ολόκληρο οικονομικόπολιτικό σύστημα -δυο συγκοινωνούντα δοχεία… Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι αν είχαμε τους αδιάφθορους, αδέκαστους και έντιμους πολιτικούς δε θα φτάναμε ως εδώ… Μα αυτοί οι αδέκαστοι, αδιάφθοροι κτλ δεν μπορούν να υπάρξουν γιατί ποτέ δε θα χρηματοδοτηθούν ούτε από Εταίρους, ούτε Αγορές, ντόπιες ή ξένες…

 Για αυτό πιστεύω ότι μια ΕΛΕ που θα αποδείξει με συγκεκριμένα στοιχεία και θα μας περιγράψει το τοκογλυφικό όργιο που έγινε εις βάρος του ελληνικού λαού έχει περισσότερο προπαγανδιστική αξία, ίσως μπορέσει να ξυπνήσει όλους αυτούς που ακόμα φαντασιώνονται ότι υπάρχει διέξοδος μέσα από τους μηχανισμούς της ΕΕ, των Αγορών που ιδιωτικοποιούν τα κέρδη και κοινωνικοποιούν τις απώλειες και του ΔΝΤ…

 Υπάρχει και ένα ερώτημα που είναι ευρύτερο ίσως από αυτά που θα ψάξει μια οποιαδήποτε ΕΛΕ… η κρίση είναι αποτέλεσμα του χρέους ή το χρέος είναι αποτέλεσμα της κρίσης;

Πολλές φορές ξεχνάμε ότι μαίνεται ένας παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος κι ότι εκτός από την Ελλάδα υπάρχουν και πολλοί άλλοι που χρωστάνε αλλά και μια παγκόσμια καπιταλιστική κρίση…

 Αυτά τα λίγα κάπως άναρχα ριγμένα… και πώς αλλιώς θα γινόταν…

ανεύθυνος ανάρτησης: j4nus

ΥΓ: Πρέπει να φτιαχτεί μια "Επιτροπή" που να εξηγεί απλά και κατανοητά ότι η επικλήσεις της εθνικής ενότητας και της εθνικής συνεννόησης είναι μια παγίδα που σκοπό έχει να αποκρύψει ότι αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα διεξάγεται ένας κοινωνικός πόλεμος βαθιά ταξικός… Και όπως σε κάθε πόλεμο, υπάρχουν τουλάχιστον 2 στρατόπεδα…

 

Για το Debtocracy και την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου…

Rick Wolff 27/05/2010, ΑΣΟΕΕ! Η αναβίωση του Κεϋνσιανισμού: μια μαρξιστική κριτική

[ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ] από www.parallhlografos.wordpress.com

FINAL CUT!!!

Ακριβώς ένα χρόνο πριν είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε τη διάλεξη του Rick Wolff, καθηγητή του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης, με αντικείμενο την αναβίωση του Κεϋνσιανισμού.

Ένα χρόνο μετά, το αντικείμενο της διάλεξης παραμένει επίκαιρο ακόμα και για την Ελλάδα και για αυτό η ομάδα του Παραλληλογράφου σας την προσφέρουμε με ελληνικούς υπότιτλους…


ΥΓ:Για το βίντεο αυτό εργάστηκαν οι παρακάτω Παραλληλογράφοι:

Anakata-dyomenh

DrAluca

Jaquou Utopie

j4nus

koula

mitsaras

risinggalaxy

http://wp.me/p1pa1c-alm

 

Rick Wolff 27/05/2010, ΑΣΟΕΕ! Η αναβίωση του Κεϋνσιανισμού: μια μαρξιστική κριτική

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΩΝ 300 ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ

Για μας νομιμοποίηση δεν είναι ένα γενικό και αόριστο σύνθημα. Δεν θέλουμε να ακούγονται προτάσεις ερήμην μας. Νομιμοποίηση για μας σημαίνει πολλά και συγκεκριμένα πράγματα. Μεταξύ άλλων, πρώτα και κύρια:

Την χορήγηση όπως δικαιούμαστε, κανονικής άδειας παραμονής και εργασίας στους 300 απεργούς πείνας, που με κίνδυνο της ζωής μας διεκδικούμε τα αυτονόητα για όλους.

Καθώς επίσης και :

– Την αποσύνδεση των αδειών παραμονής από τα ένσημα.

– Την επαναφορά σε καθεστώς νομιμότητας όλων όσων έχασαν τις

άδειές τους για το λόγο αυτό.

– Την δικαίωση όλων όσων πήραν απόρριψη το 2005, αφού έγινε δεκτή

η κατάθεση φακέλου και υποχρεώθηκαν να καταβάλλουν χιλιάδες ευρώ

ο καθένας.

– Την θέσπιση μιας μόνιμης και ανοιχτής διαδικασίας

πλήρους νομιμοποίησης που θα εξετάζει σε διαρκή βάση τα αιτήματα.

– Την εγκατάλειψη κάθε σκέψης ποινικοποίησης των συντρόφων

μας αλληλέγγυων, που μας συμπαραστέκονται και καλούνται ως

ύποπτοι αξιόποινων πράξεων από τις αρχές.

Και άλλα πολλά…

Όποιος στα σοβαρά θέλει να ασχοληθεί με την απεργία μας και να αποτρέψει μια μαζική ανθρωπιστική καταστροφή στην Ελλάδα, θα πρέπει να έρθει επίσημα και απευθείας σε επαφή μαζί μας και η όποια συζήτηση να περιστραφεί στην ικανοποίηση των παραπάνω.

Κάθε άνθρωπος αξίζει αξιοπρεπή ζωή και εργασία

Η απεργία πείνας θα νικήσει

Αθήνα-Θεσσαλονίκη

21-2-2011 / 28η μέρα απεργία πείνας

Οι 300 απεργοί πείνας

την ανακοίνωση μετέφερε από το inbox των ΣΧΣ ο: j4nus

απεργιακό σύντομο λινκ: https://asylo.squat.gr/?p=1275

Χιλή ώρα μηδέν για τον απεγκλωβισμό των μεταλλωρύχων…

Όπως ίσως κάποιοι θα διαβάσατε κι εδώ το τρυπάνι της Ομάδας Β έφτασε το Σάββατο, 9 Οκτωβρίου, στους 33 εγκλωβισμένους μεταλλωρύχους, οι οποίοι είναι εγκλωβισμένοι στο ορυχείο San Jose σε βάθος 633 μέτρων κοντά στο Copiato της Χιλής από τις 5 Αυγούστου 2010. Το διάστημα αυτό είναι το μεγαλύτερο στην ιστορία παρόμοιων ατυχημάτων.

Παρακάτω μπορείτε να δείτε την ανταπόκριση του bbc εκείνη τη μέρα. Τα βίντεο είναι στα αγγλικά με αγγλικούς υπότιτλους. Continue reading Χιλή ώρα μηδέν για τον απεγκλωβισμό των μεταλλωρύχων…

Συγκινητικές-ιστορικές στιγμές στη Χιλή…

Το thread θα ανανεώνεται συνέχεια με βίντεο…

[dailymotion id=xf6jp0]

ανεύθυνος ανάρτησης: j4nus

Και για να αντισταθμίσω τη συγκίνηση παραθέτω μερικούς ψυχρούς αριθμούς…

33 παγιδευμένοι μεταλλωρύχοι

69 μέρες

633 μέτρα βάθος

33 βαθμοί κελσίου

33 μέρες για το τρυπάνι για να τους φτάσει
[dailymotion id=xf6jsw]

[dailymotion id=xf6jyb]

[dailymotion id=xf6k0v]

Να προσθέσω ότι το όλο θέμα έχεις πολλές διαστάσεις. Από πολιτικής πλευράς είναι η πολιτική εκμετάλλευση αλλά και οι πολιτικές-κυβερνητικές ευθύνες για το ατύχημα. Μάλιστα κάποιοι από τους παγιδευμένους δε θα στραφούν μόνο κατά των ιδιοκτητών του ορυχείου αλλά και κατά της κυβέρνησης, γιατί δεν άσκησε όλους τους απαραίτητους ελέγχους και γιατί έδωσε ξανά άδεια στο ορυχείο παρότι είχε συμβεί θανατηφόρο ατύχημα και τα στάνταρ ασφαλείας ήταν πολύ χαμηλά.

Η Χιλή έχει ιστορικό παρόμοιων ατυχημάτων. Δε φτάνει τα νούμερα της "κομμουνιστικής" Κίνας που πέρσι είχε 2500 νεκρούς στα ορυχεία…

Στην περιοχή έχουν σπεύσει παραγωγοί από το χόλυγουντ, από εκδοτικούς οίκους τσακάλια για να πάρουν δικαιώματα για ταινίες, βιβλία και όλα τα συναφή…

Μάθαμε τα πάντα για την οικογενειακή κατάσταση των παγιδευμένων… για τον πατέρα που είχε 2 γιους κάτω αλλά που πήγε μόνο για τον ένα γιατί με τον άλλο είναι στα μαχαίρια… για τους καβγάδες μεταξύ συζύγου και ερωμένης… γιατί υπάρχει και μια αποζημίωση που θα διεκδικήσουν οι μεταλλωρύχοι… τι έτρωγαν, πόσες φορές πήγαιναν στην τουαλέτα… μόνο τη μάρκα από τα εσώρουχα δε μάθαμε…

Μάθαμε ότι η ελληνική κυβέρνηση κάλεσε τους μεταλλωρύχους για δωρεάν διακοπές στα ελληνικά νησιά… -αρχίζω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει πραγματικό ελληνικό χρέος όπως το παρουσιάζουν… γίνεται μόνο και μόνο για να είμαστε στα φώτα της επικαιρότητας… μπορεί να είμαστε τόσο νούμερα…

ΥΓ: και ένα από τα νούμερα που ξέχασα… 17 μέρες μέχρι να μάθουν οι από πάνω ότι οι μεταλλωρύχοι είναι ζωντανοί και μέχρι να μάθουν οι μεταλλωρύχοι ότι κάποιοι τους ψάχνουν και δεν τους έχουν κάνει τις κηδείες τους…

UPDATE

κι ένα τελευταίο βίντεο… με τον μάριο σεπουλβέδα το δεύτερο των εγκλωβισμένων που ανέβηκαν να μοιράζει πέτρες στον πρόεδρο της Χιλής από τα έγκατα της γης… εναλλακτικός τίτλος ο Μάριο και η γυναίκα του…

εγώ πάντως θα έλεγα στο Μάριο να κρατήσει μερικές από τις πετρούλες που μάζεψε από τα έγκατα της γης…

[dailymotion id=xf6rmf]

σύντομο url:https://asylo.squat.gr/?p=1237

Richard D. Wolff: H αναβίωση του Κεϋνσιανισμού, μία Μαρξιανή* κριτική, διάλεξη στην ΑΣΟΕΕ, 27/5/2010

Πριν μπω στο περιεχόμενο της διάλεξης-ομιλίας του καθηγητή Wolff θέλω να αναφέρω ότι αιτία για αυτήν την ανάρτηση δεν υπήρξε μόνο το περιεχόμενο της εισήγησής του αλλά περισσότερο ο τρόπος και το ύφος του. Αποτελεί παράδειγμα μίμησης πανεπιστημιακού καθηγητή, κρίνοντας από τον τρόπο της παρουσίασης που μας έκανε. Ο λόγος του λιτός, μεστός και άμεσα κατανοητός ακόμα και από κάποιον που δεν ξέρει ούτε τόσο καλά αγγλικά αλλά και ούτε έχει σχέση με τα οικονομικά. Το ύφος του χιουμοριστικό, δεικτικό και αρκούντως σαρκαστικό ειδικώς για τα κακώς κείμενα της χώρας του. Μου προξένησε εντύπωση το ότι η διάλεξή του κράτησε μια ώρα άλλα έμεινε άλλη μία ώρα και παραπάνω στο τέλος προκειμένου να απαντάει σε ερωτήσεις. Αν και μια διάλεξη δεν είναι αρκετή για να κρίνει κανείς, ωστόσο μπορώ να πω ότι αν υπήρχαν αρκετοί έλληνες καθηγητές με τόση χαρισματικότητα στο λόγο, το ελληνικό πανεπιστήμιο θα ήταν σε καλύτερη μοίρα. Continue reading Richard D. Wolff: H αναβίωση του Κεϋνσιανισμού, μία Μαρξιανή* κριτική, διάλεξη στην ΑΣΟΕΕ, 27/5/2010

Παροχή εξουσιών στον Πρόεδρο των Η.Π.Α για "internet kill switch"

Αυτή η είδηση ανέβηκε στο cnet

στις 10/6/2010.

Παραθέτω αυτούσια την είδηση στα αγγλικά αλλά ακολουθεί αμέσως μετά μια περίληψη στα ελληνικά από το adslgr.com..

"A new U.S. Senate bill would grant the president far-reaching emergency powers to seize control of or even shut down portions of the Internet.
The legislation announced Thursday says that companies such as broadband providers, search engines, or software firms that the government selects "shall immediately comply with any emergency measure or action developed" by the Department of Homeland Security. Anyone failing to comply would be fined.
That emergency authority would allow the federal government to "preserve those networks and assets and our country and protect our people," Joe Lieberman, the primary sponsor of the measure and the chairman of the Homeland Security committee, told reporters on Thursday. Lieberman is an independent senator from Connecticut who caucuses with the Democrats.Because there are few limits on the president's emergency power, which can be renewed indefinitely, the densely worded 197-page bill (PDF) is likely to encounter stiff opposition.
TechAmerica, probably the largest U.S. technology lobby group, said it was concerned about "unintended consequences that would result from the legislation's regulatory approach" and "the potential for absolute power." And the Center for Democracy and Technology publicly worried that the Lieberman bill's emergency powers "include authority to shut down or limit Internet traffic on private systems."
The idea of an Internet "kill switch" that the president could flip is not new. A draft Senate proposal that CNET obtained in August allowed the White House to "declare a cybersecurity emergency," and another from Sens. Jay Rockefeller (D-W.V.) and Olympia Snowe (R-Maine) would have explicitly given the government the power to "order the disconnection" of certain networks or Web sites.
On Thursday, both senators lauded Lieberman's bill, which is formally titled the Protecting Cyberspace as a National Asset Act, or PCNAA. Rockefeller said "I commend" the drafters of the PCNAA. Collins went further, signing up at a co-sponsor and saying at a press conference that "we cannot afford to wait for a cyber 9/11 before our government realizes the importance of protecting our cyber resources."
Under PCNAA, the federal government's power to force private companies to comply with emergency decrees would become unusually broad. Any company on a list created by Homeland Security that also "relies on" the Internet, the telephone system, or any other component of the U.S. "information infrastructure" would be subject to command by a new National Center for Cybersecurity and Communications (NCCC) that would be created inside Homeland Security.
The only obvious limitation on the NCCC's emergency power is one paragraph in the Lieberman bill that appears to have grown out of the Bush-era flap over warrantless wiretapping. That limitation says that the NCCC cannot order broadband providers or other companies to "conduct surveillance" of Americans unless it's otherwise legally authorized.
Lieberman said Thursday that enactment of his bill needed to be a top congressional priority. "For all of its 'user-friendly' allure, the Internet can also be a dangerous place with electronic pipelines that run directly into everything from our personal bank accounts to key infrastructure to government and industrial secrets," he said. "Our economic security, national security and public safety are now all at risk from new kinds of enemies–cyber-warriors, cyber-spies, cyber-terrorists and cyber-criminals."
A new cybersecurity bureaucracy
Lieberman's proposal would form a powerful and extensive new Homeland Security bureaucracy around the NCCC, including "no less" than two deputy directors, and liaison officers to the Defense Department, Justice Department, Commerce Department, and the Director of National Intelligence. (How much the NCCC director's duties would overlap with those of the existing assistant secretary for infrastructure protection is not clear.)
The NCCC also would be granted the power to monitor the "security status" of private sector Web sites, broadband providers, and other Internet components. Lieberman's legislation requires the NCCC to provide "situational awareness of the security status" of the portions of the Internet that are inside the United States — and also those portions in other countries that, if disrupted, could cause significant harm.
Selected private companies would be required to participate in "information sharing" with the Feds. They must "certify in writing to the director" of the NCCC whether they have "developed and implemented" federally approved security measures, which could be anything from encryption to physical security mechanisms, or programming techniques that have been "approved by the director." The NCCC director can "issue an order" in cases of noncompliance.
The prospect of a vast new cybersecurity bureaucracy with power to command the private sector worries some privacy advocates. "This is a plan for an auto-immune reaction," says Jim Harper, director of information studies at the libertarian Cato Institute. "When something goes wrong, the government will attack our infrastructure and make society weaker."
To sweeten the deal for industry groups, Lieberman has included a tantalizing offer absent from earlier drafts: immunity from civil lawsuits. If a software company's programming error costs customers billions, or a broadband provider intentionally cuts off its customers in response to a federal command, neither would be liable.
If there's an "incident related to a cyber vulnerability" after the president has declared an emergency and the affected company has followed federal standards, plaintiffs' lawyers cannot collect damages for economic harm. And if the harm is caused by an emergency order from the Feds, not only does the possibility of damages virtually disappear, but the U.S. Treasury will even pick up the private company's tab.
Another sweetener: A new White House office would be charged with forcing federal agencies to take cybersecurity more seriously, with the power to jeopardize their budgets if they fail to comply. The likely effect would be to increase government agencies' demand for security products.
Tom Gann, McAfee's vice president for government relations, stopped short of criticizing the Lieberman bill, calling it a "very important piece of legislation."
McAfee is paying attention to "a number of provisions of the bill that could use work," Gann said, and "we've certainly put some focus on the emergency provisions."

Και παραθέτω και περίληψη στα ελληνικά που βρήκα στο adslgr.com

"Μία νομοθετική πρόταση στο σώμα της Γερουσίας των Η.Π.Α. θα επιτρέπει, αν υιοθετηθεί, στον Πρόεδρο της χώρας να αποκτά άμεσο έλεγχο στο διαδίκτυο και ακόμα στον τερματισμό λειτουργίας τμημάτων του (kill switch), σε εξαιρετικά έκτακτες συνθήκες. Το κείμενο που παρουσιάστηκε την περασμένη εβδομάδα αναφέρει συγκεκριμένα πως επιλεγμένες από την κυβέρνηση εταιρείες όπως οι πάροχοι ευρυζωνικών συνδέσεων, οι μηχανές αναζήτησης και γενικώς εταιρείες λογισμικού θα πρέπει να υπακούν αμέσως σε οποιαδήποτε έκτακτο μέτρο ή ενέργεια που θα διατάξει το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας. Σε αντίθεση περίπτωση θα έρχονται αντιμέτωπες με πρόστιμα.

Tο νέο αυτό θεσμικό πλαίσιο θα επιτρέψει στην κυβέρνηση, σύμφωνα με το σκεπτικό των εισηγητών του νομοσχεδίου, "να διατηρήσει τον έλεγχο στα δίκτυα και τις υποδομές της χώρας και να προστατεύσει τους πολίτες της". Αυτό δήλωσε ο ανεξάρτητος γερουσιαστής του Κονέκτικατ Joe Lieberman, βασικός υπερασπιστής της ιδέας και πρόεδρος της Επιτροπής Εσωτερικής Ασφάλειας.

Λόγω και των ελάχιστων ορίων στις έκτακτες αρμοδιότητες του Προέδρου, όπως αυτές περιγράφονται στο πυκνογραμμένο κείμενο των 197 σελίδων, το νομοσχέδιο αναμένεται να συναντήσει έντονες αντιδράσεις.

Η οργάνωση TechAmerica (πρόκειται για το μάλλον μεγαλύτερο στις Η.Π.Α. lobby group) δήλωσε πως ανησυχεί για τις "ακούσιες συνέπειες που θα μπορούσαν να προκύψουν από την νομοθετική αυτή προσέγγιση" καθώς και από την "ενδεχόμενα απόλυτη δύναμη". Όμως και το Κέντρο Δημοκρατίας και Τεχνολογίας εξέφρασε τις ανησυχίες του σχετικά με την δυνατότητα να τερματίζεται ή να περιορίζεται η λειτουργία του διαδίκτυου και συναφών ιδιωτικών επιχειρήσεων".

Η ιδέα της δυνατότητας τερματισμού λειτουργίας του διαδίκτυου (ή έστω ενός μέρος του) από τον Πρόεδρο της χώρας δεν είναι νέα, αφού παρόμοιες προσπάθειες έγιναν από άλλους γερουσιαστές τον περασμένο Αύγουστο. Ο γερουσιαστής Collins δήλωσε υποστηρικτής του νομοσχεδίου και συμπλήρωσε πως:
"Δεν μπορούμε να περιμένουμε για μία διαδικτυακή 11η Σεπτεμβρίου προκειμένου να κατανοήσει η κυβέρνηση μας την σημασία της προστασίας των ψηφιακών μας πόρων."


Να σημειωθεί πως η ισχύς της κυβέρνησης των Η.Π.Α. να επιβάλει σε εταιρείες έκτακτα μέτρα είναι σύμφωνα με την πρόταση νόμου, ασυνήθιστα ευρύτατη. Οποιαδήποτε εταιρεία η οποία θα βρίσκεται στην λίστα του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας και θα βασίζεται στο διαδίκτυο, στο τηλεφωνικό δίκτυο ή οποιοδήποτε άλλο κομμάτι της πληροφοριακής υποδομής των Η.Π.Α. θα υπόκειται στον έλεγχο του νέου Εθνικού Κέντρου για την Ασφάλεια στο Διαδίκτυο και τις Επικοινωνίες (National Center for Cybersecurity and Communications).

Ο μόνος περιορισμός σε αυτές τις έκτακτες εξουσίες είναι αυτός που περιγράφεται σε μόνο μία παράγραφο ανάμεσα στις 197 σελίδες κειμένου. Η παράγραφος αυτή αναφέρει πως η NCCC, η νέα αυτή υπηρεσία ασφάλειας, δεν θα μπορεί να διατάξει τους παρόχους να παρακολουθούν τους πολίτες της χώρας εκτός και αν είναι νομίμως εξουσιοδοτημένες.


Τέλος ανημοδημοσιεύσεων και έναρξη σχολίου…

Σε κάποιο thread είχαμε ανοίξει μια συζήτηση με κάποιον για το κατά πόσο το διαδίκτυο θα παραμείνει «ελεύθερο» και κατά πόσο το κράτος θα προσπαθήσει να το ελέγξει.
Είναι το διαδίκτυο τελικά τοσό σημαντικό για το κράτος που θέλει να το θέσει υπό τον έλεγχό του;
Η απάντηση δεν είναι απλά ναι… το διαδίκτυο αυτή τη στιγμή ή σε λίγα χρόνια μπορεί να μετατραπεί στο μεγάλυτερο όπλο κατά της κρατικής μηχανής, με δύο τρόπους.

Ο πρώτος τρόπος είναι μέσω της εισβολής σε δίκτυα κρατικών υπηρεσιών. Επίσης η ζημιά που μπορεί να κάνει κάποιος ληστεύοντας μια τράπεζα σε σύγκριση με τη ζημιά μέσα από μια επίθεση στη βάση δεδομένων μιας τράπεζας είναι αμελητέα. Είναι πολύ δυσκολο να συμβεί γιατί χρειάζεται πολύ μεγάλη επεξεργαστική ισχύ, γιατί οι τράπεζες έχουν συστήματα πολύ εξελιγμένα.

Το άλλο πεδίο στο οποίο το ίντερνετ μπορεί να αποβεί σημαντικό όπλο κατά του κράτους και της καθεστηκυιας τάξης είναι στο πεδίο της ενημέρωσης και της προπαγάνδας. Το ίντερνετ πλέον θα γαλουχήσει τις επόμενες γενεές. Σε μερικά χρόνια θα αντικαταστήσει και την τηλεόραση. Σε αντίθεση με τα συμβατικά μέσα ενημέρωσης το διαδίκτυο δεν είναι ελεγχόμενο τουλάχιστον όχι στον ίδιο βαθμό. Και αυτό μπορεί να αποβεί εμπόδιο στις επιδιώξεις των εκάστοτε πολιτικών, ηγετών, θιασωτών του καπιταλιστικού συστήματος και πολλών άλλων που θέλουν η κοινωνία της ανισότητας και της αδικίας να ζει και να βασιλεύει.

Έτσι λοιπόν με πρόφαση την ασφάλεια των πολλών για άλλη μια φορά και πάντα με σημείο εκκίνησης τις Η.Π.Α εγκαινιάζονται νέες μορφές εξουσίας και ελέγχου επί του διαδικτύου…
Ακόμα και στην Ευρώπη κάποιες αντιτρομοκρατικές διατάξεις θέλουν να θέσουν υπό έλεγχο τμήματα του διαδικτύου και όχι μόνο, αλλά κάθε μέσου που μπορεί να προπαγανδίζει υπέρ της τρομοκρατίας.

Ο πόλεμος θα είναι μακρύς…

 

j4nus

Short Link:https://asylo.squat.gr/?p=1220

H "μάχη" του Whitechapel…

Ήταν μια μάχη που δεν έγινε ποτέ, αλλά κάτι έπρεπε να γράψω στον τίτλο…

Στις 20 Ιουνίου ήταν προγραμματισμένο να λάβει χώρα στο Troxy του Λονδίνου Ισλαμιστικό συνέδριο. Υπήρξαν διαμαρτυρίες ωστόσο για κάποιους από τους ομιλητές, ότι πρόκειται για εξτρεμιστές Ισλαμιστές και δημιουργήθηκε θέμα. Την ίδια μέρα είχε αποφασίσει αντιδιαδήλωση το English Defence League (EDL), που είναι μια ακροδεξιά οργάνωση η οποία όμως δεν αυτό-αποκαλείται ως τέτοια…

Στο άκουσμα της αντι-διαδήλωσης που ετοίμαζε η EDL, υπήρξε μια γενικότερη κινητοποίηση στην περιοχή –που βρίσκεται στο Ανατολικό Λονδίνο- από αντι-ρατσιστικές δυνάμεις. Η ομάδα Αναρχικών του Whitechapel  – Whitechapel Anarchist Group (WAG)είχε ετοιμάσει περιφρούρηση στους δρόμους του Whitechapel και ειδικά γύρω από το χώρο λατρείας των μουσουλμάνων, το τζαμί της περιοχής. 

Το συνέδριο ακυρώθηκε τελικά και η πορεία που είχε διοργανώσει η EDL (κάτι σαν Αγγλική Αμυντική Συμμαχία) δεν έγινε επίσης, ωστόσο η ομάδα των Αναρχικών του Whitechapel είχε αποφασίσει να είναι στους δρόμους του Whitechapel για περιφρούρηση στις 20 Ιουνίου για παν ενδεχόμενο.

Ένα από τα θέματα που είχαν θέσει κάποιοι ήταν κατά πόσο αναρχικοί-αντιεξουσιαστές μπορούν να συμπορευτούν με ανθρώπους οι οποίοι έχουν θρησκευτικές απόψεις που προπαγανδίζουν την κατωτερότητα και την καταπίεση των γυναικών, ομοφυλοφίλων κ.α. Η αλήθεια είναι ότι η σύγκρουση με οργανώσεις σαν το EDL συμβολίζει τη σύγκρουση με την Ισλαμοφοβία από όπου κι αν προέρχεται και δε σημαίνει κατ’ ανάγκη συμπόρευση με απόψεις που προπαγανδίζουν την καταπίεση γυναικών και άλλων ομάδων. Στο Whitechapel όμως δεν είμαι σίγουρος ότι το είδαν έτσι…

Αφορμή για τη δημοσίευση υπήρξε το flyer που έφτιαξαν οι Αναρχικοί του Whitechapel με σύνθημα Whitechapel United against Division δλδ Whitechapel ενωμένοι ενάντια στο διαχωρισμό…

"Είμαστε μια συλλογικότητα κατοίκων του East End που συγκεντρωθήκαμε για να αντιταχθούμε στο μίσος και στη μισαλλοδοξία και να υπερασπιστούμε την πολυ-πολιτισμική κοινότητα. Είμαστε εδώ για να αποτρέψουμε τo EDL να εισέλθει στην περιοχή του Whitechapel αλλά και την αστυνομία να ασκήσει βία εις βάρος των κατοίκων της περιοχής. Θα υπερασπιστούμε τη γειτονιά μας ενάντια στο EDL και όποιους άλλους ρατσιστές επιδιώκουν να μας δημιουργήσουν προβλήματα και να μας επιτεθούν…"

Επίσης γράφει ότι "θέλουμε να αποτρέψουμε την Μητροπολιτική Αστυνομία να προκαλέσει προβήματα στην περιοχή μιας και υπάρχει μεγάλη έχθρα μεταξύ νέων από το Tower Hamlets και τις αρχές και για αυτό ξέρουμε ότι η αστυνομία μπορεί να χρησιμοποιήσει ακόμα πιο σκληρές και βίαιες μεθόδους από ό,τι συνηθίζει. Επιτόπιοι σωματικοί έλεγχοι, συλλογή πληροφοριών, συλλήψεις και γενικώς κάθε είδους παρενοχληση μπορεί να χρησιμοποιηθούν ενάντια σε μέλη της κοινότητας μας. Η δύναμή μας βρίσκεται στο πόσοι θα κινητοποιηθούμε…"

Λέει και άλλα για να καταλήξει σε κάλεσμα για βοήθεια να υπερασπιστούν την περιοχή γύρω από το Whitechapel από βίαιες δυνάμεις εκτός Whitechapel και για να διατηρηθούν οι δρόμοι καθαροί από ρατσιστές.

Αλλά το εξίσου σημαντικό που γράφει το φυλλάδιο είναι η προτελευταία παράγραφος που ενημερώνει ότι θα γίνει κάποια συνάντηση για παροχή νομικής προστασίας/βοήθειας σε όσους έχουν μπλεξίματα με την αστυνομία εκείνη τη μέρα λόγω της κινητοποίησης αλλά και όσους έχουν πληροφορίες/υλικό φωτογραφίες, βίντεο, μαρτυρίες που μπορούν να βοηθήσουν.

Και στην πίσω σελίδα υπάρχει ένας νομικός οδηγός σύντομος αλλά περιεκτικός με νομικές συμβουλές τι πρέπει να κάνει κανείς σε περίπτωση που συλληφθεί ή που γίνεται μάρτυρας σύλληψης, ή γίνεται αντικείμενο επιτόπιας έρευνας…

Επίσης ενημερώνει ότι θα υπάρχει στην περιοχή ειδική ομάδα της Αστυνομίας που φωτογραφίζει τους πάντες για να χρησιμοποιήσει το υλικό αργότερα. Προσπαθήστε να αποκρύψετε την ταυτότητά σας και να είστε προσεκτικοί σε περίπτωση που βρεθούν γύρω σας…

Στο τέλος παίζει τηλεφωνάκι για νομική βοήθεια, δικηγόρους κτλ…

Αυτό είναι ένα δείγμα αυτό-οργάνωσης που η βαρύτητα δεν πέφτει στο “αυτό-”… όπως γίνεται συνήθως στην Ελλάδα…

Ίσως είναι καλή ιδέα να φτιαχτεί ένα φυλλαδιάκι και για μας εδώ, γιατί δεν έχω εντοπίσει να κυκλοφορεί κάτι ανάλογο στις εδώ πορείες ή κινητοποιήσεις…

ΥΓ. Αφιερωμένο στη σημερινή μάχη, είτε αυτή έγινε είτε όχι…

j4nus

Short Link: https://asylo.squat.gr/?p=1223