Οικονομική κρίση και εξουσιαστικά δίπολα…

 Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά ας ξεκινήσουμε με το οικονομικό κομμάτι που είναι αυτό που κινητοποιεί την πλειοψηφία της μάζας σε διαμαρτυρίες κτλ.

Το τελευταίο διάστημα έχει αρχίσει μια προπαγάνδα εναντίον διαφορων επαγγελματικών κλάδων π.χ. ελεύθερων επαγγελματιών, δημοσίων υπαλλήλων κτλ…

Στην Ελλάδα οι ελεύθεροι επαγγελματίες αποτελούν το 30% των εργαζομένων… ο μέσος όρος στις αλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι 5-10%. Εχουμε λοιπόν πολλαπλάσιους ελεύθερους επαγγελματίες, οι οποίοι μαλιστα απολαμβάνουν προνομίων (ελάχιστες αμοιβές, κλειστά επαγγέλματα, δυνατότητα φοροδιαφυγής λόγω αδυναμίας του κράτους κτλ). Επίσης στην ελλάδα κατ' ορισμένους έχουμε ενα μοντέλο κρατικοδίαιτου καπιταλισμού, όπου ορισμένοι ιδιώτες έχοντας προνομιακές σχέσεις με το κράτος επωφελούνται… στην ουσία, όπως λένε, κινητήριος μοχλός της ιδιωτικής οικονομίας είναι το κράτος…

Έτσι λοιπόν πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στον κακό κρατικοδίαιτο καπιταλισμό που μας έφερε στο χείλος του γκρεμού από τη μια  και στην απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων και την υιοθέτηση του καθαρού απόλυτου νεοφιλελευθερισμού που θα διαλύσει τις συντεχνίες. από την άλλη… Πρέπει λοιπόν αντί για πολλούς ελεύθερους επαγγελματίες να έχουμε εταιρίες στις οποίες θα εργάζονται πλέον αυτοί με μικρότερες αμοιβές και με πολύ χειρότερες συνθήκες εργασίας. Θα βελτιωθεί άραγε το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών; Αμφίβολο μιας και όταν κάποιος καλείται να παρέχει την ίδια εργασία υπό χειρότερες συνθήκες και αμοιβές είναι πολύ δύσκολο να υποθέσει κανείς ότι θα παρέχει καλύτερο επίπεδο υπηρεσιών. Θα ωφεληθούν οι καταναλωτές από μια ενδεχόμενη πτώση των τιμών στις παρεχόμενες υπηρεσίες λόγω ανταγωνισμού; Αμφίβολο εξίσου αν αυτός ο ανταγωνισμός φέρει όντως μείωση τιμών τη στιγμή που το επίπεδο των υπηρεσιών θα είναι σίγουρα κατώτερο… Τώρα που δε θα υπάρχουν τόσοι φοροφυγάδες ελεύθεροι επαγγελματίες θα έχουμε αύξηση των φορολογικών εσόδων; Εξαιρετικά αμφίβολο αν σκεφτεί κανείς ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα “αντικατασταθούν” από μεγάλες εταιρίες που σίγουρα γνωρίζουν καλύτερα και διαθέτουν περισσότερα μέσα στο να αποφεύγουν τη φορολόγηση χρησιμοποιώντας νόμιμα μέσα “πάντοτε”…

Πρέπει λοιπόν να εξευρωπαϊστούμε, να γεμίσουμε εταιρίες και πλήθος μισθωτών ιδιωτικών υπαλλήλων χωρίς συλλογικές συμβάσεις εργασίας και συλλογική διαπραγμάτευση μαζί με ταυτόχρονη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων…

 Έτσι η έξοδος από την κρίση θέλει μετάβαση από την κρατική σκλαβιά και τις κρατικοδίαιτες συντεχνίες στη μισθωτή σκλαβιά και τον εργασιακό μεσαίωνα… Ετσι λοιπόν όσοι αντιστέκονται στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού και τις επερχόμενες εξελίξεις δε σημαίνει απαραίτητα ότι επιθυμούν μετάβαση στο προηγούμενο καθεστώς…

 Ένα άλλο εξουσιαστικό δίπολο, όσοι αντιμάχονται τις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ κτλ είναι υπέρμαχοι του ρουσφετολογικού δημοσίου… Δηλαδή το δίλημμα είναι ανάμεσα σε μια κρατική εταιρία ή σε μια ιδιωτική, ανάμεσα στο κρατικό και το ιδιωτικό πανεπιστήμιο…

Φυσικά τα δίπολα αυτά βολεύουν τους μηχανισμούς εξουσίας κυβερνητικούς ή μη, καθότι τόσα χρόνια φρόντισαν να απαξιώσουν οτιδήποτε κρατικό και να το κάνουν να φαίνεται τόσο αντιπαθητικό που το ιδιωτικό να φαντάζει ως υπέρτατη λύση…

 Αυτό που αγνοούν ή που μάλλον δε θέλουν να βγει προς τα έξω είναι ότι υπάρχει ένα ρεύμα που έρχεται να υπερβεί τα εξουσιαστικά τους δίπολα και διλήμματα… ένα ρεύμα που επιδιώκει την κοινωνικοποίηση της πολιτικής και της οικονομίας… έτσι λοιπόν με την επιστροφή της πολιτικής και της οικονομίας στους πολίτες, δε θα υπάρχει ο διαχωρισμός αυτός μεταξύ κοινωνίας και πολιτικών και οικονομικών ελίτ γιατί οι τελευταίες θα εκλείψουν… έτσι λοιπόν ανάμεσα σε ενα κρατικό ή ιδιωτικό πανεπιστήμιο, ανάμεσα σε μια κρατική ή ιδιωτική εταιρία, το ρεύμα αυτό θα προτάσσει το κοινωνικοποιημένο πανεπιστήμιο και την κοινωνικοποιήμενη ΔΕΚΟ, που δε θα είναι ούτε ιδιωτικά ούτε κρατικά.

Το σύστημα εξουσίας έχει περάσει στη συνείδηση του λαού ότι η κατάρρευση του κράτους και του τραπεζικού συστήματος σημαίνει ταυτόχρονα και κατάρρευση της κοινωνίας… Αν οι πολίτες αποφασίσουν να πάρουν την οικονομία στα χέρια τους και τα μέσα παραγωγής στον ελεγχό τους, τότε αυτή η κατάρρευση την οποία τρέμουν τα αφεντικά και οι πολιτικοί θα ήταν η απαρχή της ανάτασης για την πλειοψηφία του κόσμου…

 Ή με την κυβέρνηση ή με τους εργατοπατέρες… δηλαδή όσοι απεργούν σημαίνει ότι είναι ενάντια στην κυβέρνηση και ότι συντάσσονται με τους συνδικαλιστές-εργατοπατέρες… Φυσικά η προπαγανδιστική αυτή ισοπέδωση δεν είναι άσκοπη… στοχεύει Ακριβώς στο να πλήξει όσους αντιστέκονται παρουσιαζοντάς τους υπό την καθοδήγηση των μεγαλοσυνδικαλιστών που πρωτίστως κόπτονται για τα προσωπικά και κομματικά τους συμφέροντα… Δε χρειάζεται λοιπόν προκειμένου να αντισταθεί στην επίθεση που εξαπολύουν ΕΕ και ΔΝΤ διαμέσου της κυβέρνησης, να συνταχθεί με τις ξεπουλημένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Μπορούν όλοι οι εργαζόμενοι στους χώρους και στους κλάδους εργασίας τους να συγκροτήσουν σωματεία βάσης που να λειτουργούν οριζόντια και αντιεραρχικά, χωρίς κομματικές εμπλοκές και εξαρτήσεις…

 Υπάρχει και ένα ακόμα δίπολο-μύθος… το μπουκοτάζ των ξένων προϊόντων από τη μια και η προτίμηση σε made in greece προϊόντα για την ενίσχυση της εθνικής οικονομίας… Λες και είναι δεδομένο ότι τα κέρδη που αποκομίζουν οι έλληνες επιχειρηματίες δεν υπάρχει περίπτωση να τα επενδύουν ή να τα βγάζουν στο εξωτερικό ή λες και οι ξένες επιχειρήσεις στα καταστήματα-παραρτήματα που έχουν στην Ελλάδα δεν έχουν έλληνες εργαζόμενους ή κάποια από τα κέρδη τους δεν επανεπενδύονται επί ελληνικού εδάφους… το παιχνίδι αυτό βέβαια είναι μια πτυχή ενός μεγαλύτερου δίπολου-διλήμματος… ή με την παγκοσμιοποίηση που προκάλεσε την κρίση και τη μετέφερε από τη μια άκρη του πλανήτη στην άλλη ή με το κλείσιμο των συνόρων, τον οικονομικό προστατευτισμό και τις εθνικές οικονομίες… Σκεφτείτε λοιπόν τι θα συμβεί αν μια χώρα σαν την Ελλάδα αποφασίσει να περιορίσει τις εισαγωγές, κλείσει τα σύνορα για να προστατεύσει την εθνική παραγωγή και ταυτόχρονα αποφασίσουν να κάνουν και οι υπόλοιπες χώρες το ίδιο… Θα διασωθεί η εθνική οικονομία τελικά ή μήπως θα επωφεληθούν και πάλι οι μεγαλοεπιχειρηματίες και τα μονοπώλια εθνικής προέλευσης;

 Όλη αυτή η ρητορεία συνδέεται και με ένα ακόμα ευρύτερο παιχνίδι… αυτό της συγκρότησης ενός νέου ΕΑΜ που σαν άλλο Εθνικό Μέτωπο διεκδικεί την απελευθέρωση από τις ξένες δυνάμεις… Ελλάδα vs Γερμανία και ΕΕ σε νέα εκδοχή… άραγε σε αυτήν εκδοχή σημαίνει ότι είμαστε ενάντια συνολικά στο γερμανικό λαό;

Κάποιοι ακόμα και μέσα από την ίδια την αριστερά καλλιεργούν για ψηφοθηρικούς λόγους μια κατάσταση που μπορεί, όταν πεταχτεί η σπίθα, να μας προκύψει μια εθνικιστική-πατριωτική έξαρση που θα είναι ανεξέλεγκτη και θα έχει πατήσει πάνω σε αυτήν την προπαγάνδα…

Ο πόλεμος δεν είναι πατριωτικός αλλά εξόχως κοινωνικός και ταξικός… οι εχθροί μας δεν είναι οι γερμανοί ούτε οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί… η διαφορά ενός γερμανού από έναν έλληνα εργαζόμενο είναι ότι ο γερμανός είναι ενας αξιοπρεπής σκλάβος υπό την έννοια ότι κατάφερε να ανταλλάξει την ελευθερία του με μια αξιοπρεπή διαβίωση σε αντίθεση με τον έλληνα που ήταν πάντοτε σκλάβος β΄κατηγορίας…

Έτσι λοιπόν ο έλληνας εργαζόμενος έχει περισσότερα κοινά με τον πορτογάλο, ισπανό και ιταλό εργαζόμενο παρά με τον έλληνα επιχειρηματία, τραπεζίτη ή πολιτικό… στη βάση αυτή λοιπόν η εθνική ενότητα και συνείδηση είναι μια παγίδα που μας απομακρύνει από το στόχο που είναι η απαλλαγή μας από τους πολιτικούς και οικονομικούς δυνάστες μας, σε αντίθεση με την καλλιέργεια της ταξικής συνείδησης. Αρα λοιπόν η ενότητα στη βάση της συνειδητοποίησης της κοινής ταξικής μας προέλευσης και μόνο μπορεί να οδηγήσει σε κάποιο αποτέλεσμα… αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε επίπλαστη και πλασματική ενότητα που δε γίνεται στη βάση της συνειδητοποίησης της κοινής ταξικής μας προέλευσης είναι ανώφελη και καταδικασμένη να αποτύχει… και φυσικά σκοπό έχει να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα και τα σχέδια κάποιων κομματικών ελίτ…

 Η απάντηση στα εξουσιαστικά δίπολα μπορεί να είναι η συγκρότηση στη γειτονιά, στους εργασιακούς χώρους και παντού αυτόνομων πυρήνων-συλλογικοτήτων που θα δρουν άμεσα και θα λειτουργούν αντιεραρχικά και οριζόντια στη βάση της αλληλεγγύης και της συνεργασίας μεταξύ τους…

 Ο δρόμος είναι μακρύς, αλλά όσο συντομότερα ξεκινήσουμε για το ταξίδι αυτό, τόσο συντομότερα θα απαλλαγούμε από το μέλλον που μας επιφυλάσσουν…

https://asylo.squat.gr/?p=1429

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *