Αγαπητοι Καταληψιες: Μια επιστολη απο Αναρχικους

[ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ] από https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1341794

Το αρχικό αμετάφραστο κείμενο θα το βρείτε στο http://www.crimethinc.com/blog/2011/10/07/dear-occupiers-a-letter-from-anarchists/

Ξεκινωντας με την καταληψη ενος παρκου διπλα στην Wall Street στις 17 Σεπτεμβριου, ενα νεο κινημα εξαπλωνεται σε ολη την χωρα στο οποιο ανθρωποι σε δημοσιους χωρους διαμαρτυρονται εναντια στις κοινωνικες ανισοτητες. Συντομα θα παρουσιασουμε μια πληρη αναλυση αυτου του φαινομενου εδω, εντωμεταξυ, αυτη ειναι μια ανοικτη επιστολη προς το καταληψιακο κινημα, αναφερομενη σε καποια απο τα ζητηματα που εχουν προκυψει ως τωρα. Παρακαλουμε προωθηστε την ευρεως και εκτυπωστε την για διανομη σε γεγονοτα «Καταληψης»!

Υποστηριξη και αλληλεγγυη! Οι καταληψεις στην Wall Street και αλλου στην χωρα μας εχουν εμπνευσει. Επιτελους, οι ανθρωποι βγαινουν στους δρομους ξανα! Η δυναμικη αυτων των δρασεων εχει την δυνατοτητα να αναθερμανει την διαμαρτυρια και την αντισταση σε αυτην την χωρα. Ελπιζουμε πως οι καταληψεις αυτες θα αυξηθουν εξισου σε αριθμους και ουσια, και εμεις θα κανουμε ο,τι μπορουμε για να συμβαλλουμε σε αυτο.

Γιατι να μας ακουσετε;  Εν συντομια, επειδη το κανουμε αυτο πολυ καιρο ηδη. Εχουμε περασει δεκαετιες αγωνιζομενοι εναντια στον καπιταλισμο, οργανωνοντας καταληψεις, και παιρνοντας αποφασεις με συναινετικες διαδικασιες. Εαν αυτο το νεο κινημα δεν μαθει απο τα λαθη των προηγουμενων, κινδυνευουμε να τα επαναλαβουμε. Συνοψιζουμε εδω μερικα απο τα σκληρα κερδισμενα μαθηματα μας.

Η καταληψη δεν ειναι κατι καινουριο. Η γη πανω στην οποια στεκουμε τελει ηδη υπο καταληψη. Οι Ηνωμενες Πολιτειες ιδρυθηκαν με βαση την εξοντωση των γηγενων πληθυσμων και τον αποικισμο της γης τους, χωρις να αναφερθουμε στους αιωνες σκλαβιας και εκμεταλλευσης. Για να εχει νοημα μια αντι-καταληψη, πρεπει να ξεκινα με αυτη την ιστορια. Καλυτερα ακομη, θα πρεπει να εναγκαλιστει την ιστορια της αντιστασης οπως επεκτεινεται απο την αυτοαμυνα των γηγενων και τις εξεγερσεις των σκλαβων στα διαφορα εργατικα και αντιπολεμικα κινηματα ως και το προσφατο κινημα εναντια στην παγκοσμιοποιηση.

Tο “99%” δεν ειναι ενα κοινωνικο σωμα, ειναι πολλα. Καποιοι καταληψιες παρουσιαζουν μια αφηγηση συμφωνα με την οποια το “99%” περιγραφεται ως ομοιογενης μαζα. Tα προσωπα που σκοπευουν να εκπροσωπησουν τους «καθημερινους ανθρωπους» συχνα μοιαζουν υποπτα με τους κατα κυριο λογο λευκους, νομοταγεις μεσοαστους πολιτες που εχουμε συνηθισει να βλεπουμε στα τηλεοπτικα προγραμματα, ακομη και αν οι ανθρωποι αυτοι συνιστουν την μειονοτητα του γενικου πληθυσμου.

Ειναι λαθος να αμβλυνουμε την διαφορετικοτητα μας. Δεν ξυπνουν ολοι στις αδικιες του καπιταλισμου για πρωτη φορα, καποιοι πληθυσμοι εχουν στοχευθει απο την εξουσιαστικη δομη για χρονια ή και γενιες. Οι μεσοαστοι εργαζομενοι που τωρα χανουν την κοινωνικη τους θεση μπορουν να μαθουν απο εκεινους που βρισκονται στην πλευρα των αδικημενων για πολυ περισσοτερο.

Tο προβλημα δεν ειναι απλα μερικα “σαπια μηλα.” Η κριση δεν ειναι αποτελεσμα του εγωϊσμου μερικων τραπεζιτων επενδυσεων, ειναι η αναποφευκτη συνεπεια ενος οικονομικου συστηματος το οποιο επιβραβευει τον αμειλικτο ανταγωνισμο σε καθε επιπεδο της κοινωνιας. Ο καπιταλισμος δεν ειναι ενας στατικος τροπος ζωης, αλλα μια δυναμικη διαδικασια που καταναλωνει τα παντα, μεταμορφωνοντας τον κοσμο σε κερδος και καταστροφη. Τωρα που δεν εχει μεινει τιποτε αλλο για να καταστραφει, το συστημα καταρρει, αφηνωντας ακομη και τους μεχρι προτινος προνομιουχους του στο κενο. Η απαντηση δεν βρισκεται στην παλινδρομηση σε καποιο προηγουμενο σταδιο του καπιταλισμου — στην επιστροφη στον κανονα του χρυσου, για παραδειγμα, οχι μονο δεν ειναι δυνατον αυτο, αλλα ουτε τα προηγουμενα αυτα σταδια ωφελησαν το “99%”. Για να βγουμε απο αυτο το χαλι, θα πρεπει να ανακαλυψουμε ξανα αλλους τροπους συσχετισμου μεταξυ μας και με τον κοσμο που μας περιβαλλει.

Η αστυνομια ειναι αναξιοπιστη. Μπορει να ειναι «κανονικοι εργαζομενοι», αλλα η δουλεια τους  ειναι η προστασια των συμφεροντων της αρχουσας ταξης. Οσο παραμενουν εργαζομενοι ως αστυνομικοι, δεν μπορουμε να βασιστουμε σε αυτους, οσο φιλικα και αν φερονται. Οι καταληψιες που δεν το γνωριζουν αυτο ηδη θα το μαθουν απο πρωτο χερι μολις απειλησουν τις ανισοτητες του πλουτου και της εξουσιας στις οποιες βασιζεται η κοινωνια μας. Οποιοσδηποτε επιμενει οτι η αστυνομια υπαρχει για να προστατευει και να υπηρετει τους απλους ανθρωπους εχει μαλλον ζησει μια προνομιουχα ζωη, και μαλλον υποτελη.

Μην φετιχοποιειτε την υπακοη στον νομο. Οι νομοι υπαρχουν για να προστατευουν τα προνομια των πλουσιων και των ισχυρων, η υπακοη σε αυτους δεν ειναι απαραιτητα ηθικα σωστη — μπορει να ειναι και ανηθικη. Η σκλαβια ειναι παρανομη. Και οι ναζι νομους ειχαν. Πρεπει να αναπτυξουμε την δυναμη της συνειδησης για να κανουμε αυτο που ξερουμε να κανουμε καλυτερα, ασχετα απο τους νομους.

Για να εχει διαφορετικους συμμετεχοντες ενα κινημα πρεπει να αφηνει χωρο για διαφορετικες τακτικες. Ειναι ελεγκτικο και αυταρεσκο να νομιζεις οτι ξερεις πως πρεπει να δρα ο καθε ενας επιδιωκοντας εναν καλυτερο κοσμο. Η απαξισωση των αλλων μονο εξοπλιζει τις αρχες για την απονομιμοποιηση, διαιρεση, και καταστροφη του κινηματος συνολικα. Η κριτικη και ο διαλογος ωθουν καθε κινημα μπροστα, τα εξουσιαστικα κολληματα το παραλυουν. Ο σκοπος δεν θα πρεπει να υποχρεωνει ολους να υϊοθετησουν ενα συνολο τακτικων, αλλα να ανακαλυπτουν πως οι διαφορετικες προσεγγισεις μπορουν να ειναι αμοιβαια ωφελιμες.

Μην υποθετετε οτι οσοι παραβαινουν τον νομο ή συγκρουονται με την αστυνομια ειναι προβοκατορες. Πολλοι ειναι οι ανθρωποι που εχουν καλους λογους να ειναι θυμωμενοι. Δεν ειναι ολοι παραιτημενοι στον νομικιστικο πασιφισμο, καποιοι ανθρωποι θυμουνται ακομη πως να υπερασπιζονται τους εαυτους τους. Η αστυνομικη βια δεν ειναι απλα ενας τροπος προκλησης μας, ειναι σχεδιασμενη ωστε να μας τραυματιζει και να μας τρομοκρατει στην αδρανεια. Σε μια τετοια κατασταση η αυτοαμυνα εχει ζωτικη σημασια.

Η υποθεση οτι εκεινοι στην πρωτη γραμμη των συγκρουσεων με τις αρχες ειναι κατα καποιον τροπο συνεργατες των αρχων δεν ειναι μονο παραλογη —υπονομευει το πνευμα που απαιτει η προκληση του status quo, και καταργει το κουραγιο οσων ειναι ετοιμοι να το κανουν. Το υπονοουμενο αυτο ειναι τυπικο χαρακτηριστικο των προνομιουχων ανθρωπων που εχουν διδαχθει να εμπιστευονται τις αρχες και να φοβουνται ολους οσους τις παραβαινουν.

Καμια κυβερνηση — δηλαδη, καμια συγκεντρωτικη εξουσια — δεν θα θεσει τις αναγκες των απλων ανθρωπων πριν τις αναγκες των ισχυρων. Ειναι αφελες να το ελπιζει κανεις αυτο. Κεντρο βαρυτητας αυτου του κινηματος πρεπει να ειναι η ελευθερια μας και η αυτονομια, και η αλληλοβοηθεια που μπορει να διατηρησει αυτα τα δυο — σε καμια περιπτωση η επιθυμια για μια “υπολογη” συγκεντρωτκη εξουσια. Δεν εχει ποτε υπαρξει κατι τετοιο, ενω ακομη και το 1789, οι επαναστατες προηδρευσαν μιας “δημοκρατιας” με σκλαβους, χωρις να αναφερθουμε καν στους πλουσιους και τους φτωχους.

Αυτο σημαινει οτι σημαντικοτερη δεν ειναι απλα η διατυπωση αιτηματων προς αυτους που μας κυβερνουν, αλλα η αναπτυξη της δυναμης να πραγματοποιησουμε αυτα τα αιτηματα οι ιδιοι. Αν το κανουμε αυτο αποτελεσματικα, οι ισχυροι θα υποχρεωθουν να παρουν τα αιτηματα μας στα σοβαρα,  ακομη και αν το κανουν για να διατηρησουν την προσοχη και την συναινεση μας. Αποκτουμε αξιοπρεπεια αναπτυσσοντας τις δικες μας δυναμεις.

Παρομοια, αμετρητα κινηματα του παρελθοντος εμαθαν με τον δυσκολο τροπο οτι η εδραιωση της δικης τους γραφειοκρατιας, οσο “δημοκρατικη” και αν ηταν αυτη, υπονομευσε τελικα τους αρχικους σκοπους τους. Δεν πρεπει να αποδιδουμε εξουσια σε νεους ηγετες, ουτε καν σε νεες δομες ληψης αποφασεων, θα πρεπει να βρουμε τροπους να υπερασπιστουμε και να διευρυνουμε την ελευθερια μας, καταργωντας παραλληλα τις ανισοτητες που μας εχουν επιβληθει.

Οι καταληψεις θα ανθησουν με τις δρασεις που κανουμε. Δεν ειμαστε εδω απλα και μονο για να “βγαζουμε γλωσσα στην εξουσια”— οταν μιλαμε μονο, οι ισχυροι στρεφουν τα αυτια τους σε αλλη κατευθυνση. Ας αφησουμε χωρο για αυτονομες πρωτοβουλιες οργανωνοντας τις αμεσες δρασεις που απαντουν στην πηγη των κοινωνικων ανισοτητων και αδικιων.

Ευχαριστουμε για το διαβασμα τα κολπα και τις δρασεις. Μακαρι καθε ονειρο σου να βγει αληθινο.

—————————————————————————————————————————–

τέλος αναδημοσίευσης…

Μήνυμα προς Αναρχικούς από όπου κι αν προέρχονται:

Αγαπητοί Αναρχικοί από όπου κι αν προέρχεστε αφήστε τις οδηγίες και τις υποδείξεις. Μην προσπαθείτε να καπελώσετε το απόλιτικο κινημά μας. Όταν χρειαστούμε οδηγίες, θα πάμε κατευθείαν σε αυτούς που ξέρουν να παίζουν το παιχνίδι του καπελώματος καλύτερα από τον καθένα, σε όλους αυτούς τους παρατρεχάμενους της Αριστερής ιδεολογίας και Δεξιάς τσέπης και πρακτικής…

Ίδια είναι τα κομματοσκυλα, δεξιά κι αριστερά άλλωστε…

Όσο για σας Αναρχικοί κτλ παρακαλούμε αφήστε τον πολιτικό ανταγωνισμό στην άκρη, πιάστε από μια βουνοκορφή και παραμείνετε στον αναρχοαυτισμό σας… Εμείς θα βαδίσουμε για ενα ακόμα απολίτικο βατερλό… τόσα χρόνια στους καναπέδες μας, έγινε η ήττα και η μιζέρια συνήθειά μας

Αγαπητοι Καταληψιες: Μια επιστολη απο Αναρχικους

Οικονομική κρίση και εξουσιαστικά δίπολα…

 Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά ας ξεκινήσουμε με το οικονομικό κομμάτι που είναι αυτό που κινητοποιεί την πλειοψηφία της μάζας σε διαμαρτυρίες κτλ.

Το τελευταίο διάστημα έχει αρχίσει μια προπαγάνδα εναντίον διαφορων επαγγελματικών κλάδων π.χ. ελεύθερων επαγγελματιών, δημοσίων υπαλλήλων κτλ…

Στην Ελλάδα οι ελεύθεροι επαγγελματίες αποτελούν το 30% των εργαζομένων… ο μέσος όρος στις αλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι 5-10%. Εχουμε λοιπόν πολλαπλάσιους ελεύθερους επαγγελματίες, οι οποίοι μαλιστα απολαμβάνουν προνομίων (ελάχιστες αμοιβές, κλειστά επαγγέλματα, δυνατότητα φοροδιαφυγής λόγω αδυναμίας του κράτους κτλ). Επίσης στην ελλάδα κατ' ορισμένους έχουμε ενα μοντέλο κρατικοδίαιτου καπιταλισμού, όπου ορισμένοι ιδιώτες έχοντας προνομιακές σχέσεις με το κράτος επωφελούνται… στην ουσία, όπως λένε, κινητήριος μοχλός της ιδιωτικής οικονομίας είναι το κράτος…

Έτσι λοιπόν πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στον κακό κρατικοδίαιτο καπιταλισμό που μας έφερε στο χείλος του γκρεμού από τη μια  και στην απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων και την υιοθέτηση του καθαρού απόλυτου νεοφιλελευθερισμού που θα διαλύσει τις συντεχνίες. από την άλλη… Πρέπει λοιπόν αντί για πολλούς ελεύθερους επαγγελματίες να έχουμε εταιρίες στις οποίες θα εργάζονται πλέον αυτοί με μικρότερες αμοιβές και με πολύ χειρότερες συνθήκες εργασίας. Θα βελτιωθεί άραγε το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών; Αμφίβολο μιας και όταν κάποιος καλείται να παρέχει την ίδια εργασία υπό χειρότερες συνθήκες και αμοιβές είναι πολύ δύσκολο να υποθέσει κανείς ότι θα παρέχει καλύτερο επίπεδο υπηρεσιών. Θα ωφεληθούν οι καταναλωτές από μια ενδεχόμενη πτώση των τιμών στις παρεχόμενες υπηρεσίες λόγω ανταγωνισμού; Αμφίβολο εξίσου αν αυτός ο ανταγωνισμός φέρει όντως μείωση τιμών τη στιγμή που το επίπεδο των υπηρεσιών θα είναι σίγουρα κατώτερο… Τώρα που δε θα υπάρχουν τόσοι φοροφυγάδες ελεύθεροι επαγγελματίες θα έχουμε αύξηση των φορολογικών εσόδων; Εξαιρετικά αμφίβολο αν σκεφτεί κανείς ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα “αντικατασταθούν” από μεγάλες εταιρίες που σίγουρα γνωρίζουν καλύτερα και διαθέτουν περισσότερα μέσα στο να αποφεύγουν τη φορολόγηση χρησιμοποιώντας νόμιμα μέσα “πάντοτε”…

Πρέπει λοιπόν να εξευρωπαϊστούμε, να γεμίσουμε εταιρίες και πλήθος μισθωτών ιδιωτικών υπαλλήλων χωρίς συλλογικές συμβάσεις εργασίας και συλλογική διαπραγμάτευση μαζί με ταυτόχρονη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων…

 Έτσι η έξοδος από την κρίση θέλει μετάβαση από την κρατική σκλαβιά και τις κρατικοδίαιτες συντεχνίες στη μισθωτή σκλαβιά και τον εργασιακό μεσαίωνα… Ετσι λοιπόν όσοι αντιστέκονται στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού και τις επερχόμενες εξελίξεις δε σημαίνει απαραίτητα ότι επιθυμούν μετάβαση στο προηγούμενο καθεστώς…

 Ένα άλλο εξουσιαστικό δίπολο, όσοι αντιμάχονται τις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ κτλ είναι υπέρμαχοι του ρουσφετολογικού δημοσίου… Δηλαδή το δίλημμα είναι ανάμεσα σε μια κρατική εταιρία ή σε μια ιδιωτική, ανάμεσα στο κρατικό και το ιδιωτικό πανεπιστήμιο…

Φυσικά τα δίπολα αυτά βολεύουν τους μηχανισμούς εξουσίας κυβερνητικούς ή μη, καθότι τόσα χρόνια φρόντισαν να απαξιώσουν οτιδήποτε κρατικό και να το κάνουν να φαίνεται τόσο αντιπαθητικό που το ιδιωτικό να φαντάζει ως υπέρτατη λύση…

 Αυτό που αγνοούν ή που μάλλον δε θέλουν να βγει προς τα έξω είναι ότι υπάρχει ένα ρεύμα που έρχεται να υπερβεί τα εξουσιαστικά τους δίπολα και διλήμματα… ένα ρεύμα που επιδιώκει την κοινωνικοποίηση της πολιτικής και της οικονομίας… έτσι λοιπόν με την επιστροφή της πολιτικής και της οικονομίας στους πολίτες, δε θα υπάρχει ο διαχωρισμός αυτός μεταξύ κοινωνίας και πολιτικών και οικονομικών ελίτ γιατί οι τελευταίες θα εκλείψουν… έτσι λοιπόν ανάμεσα σε ενα κρατικό ή ιδιωτικό πανεπιστήμιο, ανάμεσα σε μια κρατική ή ιδιωτική εταιρία, το ρεύμα αυτό θα προτάσσει το κοινωνικοποιημένο πανεπιστήμιο και την κοινωνικοποιήμενη ΔΕΚΟ, που δε θα είναι ούτε ιδιωτικά ούτε κρατικά.

Το σύστημα εξουσίας έχει περάσει στη συνείδηση του λαού ότι η κατάρρευση του κράτους και του τραπεζικού συστήματος σημαίνει ταυτόχρονα και κατάρρευση της κοινωνίας… Αν οι πολίτες αποφασίσουν να πάρουν την οικονομία στα χέρια τους και τα μέσα παραγωγής στον ελεγχό τους, τότε αυτή η κατάρρευση την οποία τρέμουν τα αφεντικά και οι πολιτικοί θα ήταν η απαρχή της ανάτασης για την πλειοψηφία του κόσμου…

 Ή με την κυβέρνηση ή με τους εργατοπατέρες… δηλαδή όσοι απεργούν σημαίνει ότι είναι ενάντια στην κυβέρνηση και ότι συντάσσονται με τους συνδικαλιστές-εργατοπατέρες… Φυσικά η προπαγανδιστική αυτή ισοπέδωση δεν είναι άσκοπη… στοχεύει Ακριβώς στο να πλήξει όσους αντιστέκονται παρουσιαζοντάς τους υπό την καθοδήγηση των μεγαλοσυνδικαλιστών που πρωτίστως κόπτονται για τα προσωπικά και κομματικά τους συμφέροντα… Δε χρειάζεται λοιπόν προκειμένου να αντισταθεί στην επίθεση που εξαπολύουν ΕΕ και ΔΝΤ διαμέσου της κυβέρνησης, να συνταχθεί με τις ξεπουλημένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Μπορούν όλοι οι εργαζόμενοι στους χώρους και στους κλάδους εργασίας τους να συγκροτήσουν σωματεία βάσης που να λειτουργούν οριζόντια και αντιεραρχικά, χωρίς κομματικές εμπλοκές και εξαρτήσεις…

 Υπάρχει και ένα ακόμα δίπολο-μύθος… το μπουκοτάζ των ξένων προϊόντων από τη μια και η προτίμηση σε made in greece προϊόντα για την ενίσχυση της εθνικής οικονομίας… Λες και είναι δεδομένο ότι τα κέρδη που αποκομίζουν οι έλληνες επιχειρηματίες δεν υπάρχει περίπτωση να τα επενδύουν ή να τα βγάζουν στο εξωτερικό ή λες και οι ξένες επιχειρήσεις στα καταστήματα-παραρτήματα που έχουν στην Ελλάδα δεν έχουν έλληνες εργαζόμενους ή κάποια από τα κέρδη τους δεν επανεπενδύονται επί ελληνικού εδάφους… το παιχνίδι αυτό βέβαια είναι μια πτυχή ενός μεγαλύτερου δίπολου-διλήμματος… ή με την παγκοσμιοποίηση που προκάλεσε την κρίση και τη μετέφερε από τη μια άκρη του πλανήτη στην άλλη ή με το κλείσιμο των συνόρων, τον οικονομικό προστατευτισμό και τις εθνικές οικονομίες… Σκεφτείτε λοιπόν τι θα συμβεί αν μια χώρα σαν την Ελλάδα αποφασίσει να περιορίσει τις εισαγωγές, κλείσει τα σύνορα για να προστατεύσει την εθνική παραγωγή και ταυτόχρονα αποφασίσουν να κάνουν και οι υπόλοιπες χώρες το ίδιο… Θα διασωθεί η εθνική οικονομία τελικά ή μήπως θα επωφεληθούν και πάλι οι μεγαλοεπιχειρηματίες και τα μονοπώλια εθνικής προέλευσης;

 Όλη αυτή η ρητορεία συνδέεται και με ένα ακόμα ευρύτερο παιχνίδι… αυτό της συγκρότησης ενός νέου ΕΑΜ που σαν άλλο Εθνικό Μέτωπο διεκδικεί την απελευθέρωση από τις ξένες δυνάμεις… Ελλάδα vs Γερμανία και ΕΕ σε νέα εκδοχή… άραγε σε αυτήν εκδοχή σημαίνει ότι είμαστε ενάντια συνολικά στο γερμανικό λαό;

Κάποιοι ακόμα και μέσα από την ίδια την αριστερά καλλιεργούν για ψηφοθηρικούς λόγους μια κατάσταση που μπορεί, όταν πεταχτεί η σπίθα, να μας προκύψει μια εθνικιστική-πατριωτική έξαρση που θα είναι ανεξέλεγκτη και θα έχει πατήσει πάνω σε αυτήν την προπαγάνδα…

Ο πόλεμος δεν είναι πατριωτικός αλλά εξόχως κοινωνικός και ταξικός… οι εχθροί μας δεν είναι οι γερμανοί ούτε οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί… η διαφορά ενός γερμανού από έναν έλληνα εργαζόμενο είναι ότι ο γερμανός είναι ενας αξιοπρεπής σκλάβος υπό την έννοια ότι κατάφερε να ανταλλάξει την ελευθερία του με μια αξιοπρεπή διαβίωση σε αντίθεση με τον έλληνα που ήταν πάντοτε σκλάβος β΄κατηγορίας…

Έτσι λοιπόν ο έλληνας εργαζόμενος έχει περισσότερα κοινά με τον πορτογάλο, ισπανό και ιταλό εργαζόμενο παρά με τον έλληνα επιχειρηματία, τραπεζίτη ή πολιτικό… στη βάση αυτή λοιπόν η εθνική ενότητα και συνείδηση είναι μια παγίδα που μας απομακρύνει από το στόχο που είναι η απαλλαγή μας από τους πολιτικούς και οικονομικούς δυνάστες μας, σε αντίθεση με την καλλιέργεια της ταξικής συνείδησης. Αρα λοιπόν η ενότητα στη βάση της συνειδητοποίησης της κοινής ταξικής μας προέλευσης και μόνο μπορεί να οδηγήσει σε κάποιο αποτέλεσμα… αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε επίπλαστη και πλασματική ενότητα που δε γίνεται στη βάση της συνειδητοποίησης της κοινής ταξικής μας προέλευσης είναι ανώφελη και καταδικασμένη να αποτύχει… και φυσικά σκοπό έχει να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα και τα σχέδια κάποιων κομματικών ελίτ…

 Η απάντηση στα εξουσιαστικά δίπολα μπορεί να είναι η συγκρότηση στη γειτονιά, στους εργασιακούς χώρους και παντού αυτόνομων πυρήνων-συλλογικοτήτων που θα δρουν άμεσα και θα λειτουργούν αντιεραρχικά και οριζόντια στη βάση της αλληλεγγύης και της συνεργασίας μεταξύ τους…

 Ο δρόμος είναι μακρύς, αλλά όσο συντομότερα ξεκινήσουμε για το ταξίδι αυτό, τόσο συντομότερα θα απαλλαγούμε από το μέλλον που μας επιφυλάσσουν…

https://asylo.squat.gr/?p=1429

Άμεση Δημοκρατία και Οικονομία

[ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ] από εφημερίδα Δράση
Η Άμεση Δημοκρατία δεν είναι απλώς μια τεχνική διαβούλευσης και απόφασης, ούτε στενά πολιτειακό και συνταγματικό ζήτημα. Είναι ένα ριζικά διαφορετικό από το υπάρχον μοντέλο πολιτικής, που επιχειρεί να υπερβεί κάθε μορφή κομματικής και ιδεολογικής αλλοτρίωσης, ιεραρχίας και αντιπροσώπευσης, επανασυστύνοντας την πολιτική ως συνεργασία πρόσωπο με πρόσωπο, όπως στις πλατείες, ως δημιουργία και υπεράσπιση των «κοινών». Είναι ένα μοντέλο αυτοκυβέρνησης απευθείας από την κοινωνία, με την κοινωνία και για την κοινωνία.
 
Από αυτή την άποψη συνδέεται οργανικά με το ερώτημα της αναδιάρθρωσης ολόκληρης της ζωής μας, της δημιουργίας των κοινών βάσεων μιας νέας ζωής έξω από εξουσιαστικές, αγοραίες και εκμεταλλευτικές δομές. Άλλωστε μόνο τότε μπορούν να αποκτήσουν πραγματικό «υλικό» περιεχόμενο οι αξίες της Άμεσης Δημοκρατίας για ισότητα, αλληλεγγύη, αυτονομία, ελευθερία. Γιατί όσο οι συνθήκες της παραγωγής αγαθών και της κάλυψης των αναγκών μας παραμένουν εγκιβωτισμένες σε σχέσεις ανισότητας, δεσποτείας, καταναγκασμού και αλλοτρίωσης ένα «δίκαιο της ισότητας» δε θα κάνει τίποτε άλλο παρά να αναπαράγει την ανισότητα και τις εξουσιαστικές σχέσεις.
 
Το ερώτημα ποιος παράγει, γιατί παράγει, πώς παράγει, πόσα παράγει, είναι κομβικό στο πλαίσιο της Άμεσης Δημοκρατίας. Μέχρι τώρα το ερώτημα αυτό δεν τίθεται καν· ο «οικονομικός αυτοματισμός» της ιδιοκτησίας και της αγοράς τα έχει αναλάβει όλα πριν από εμάς για εμάς, και κυρίως εναντίον μας. Κι όμως, τι πιο βασικό για μια κοινωνία από τον από κοινού προσδιορισμό των αναγκών μας και του τρόπου της ικανοποίησής τους; Χωρίς τη δυνατότητα να αποφασίζουμε εμείς γι' αυτό και να δημιουργούμε τα κοινά μέσα για την υλοποίηση αυτής της απόφασης, η όποια δραστηριότητά μας μετατρέπεται σε μια αλλότρια και εχθρική δύναμη απέναντί μας. Γι' αυτό σήμερα ο κοινωνικός πλούτος που δημιουργούμε δεν ανήκει σε μας αλλά συγκεντρώνεται στα χέρια των οικονομικών ολιγαρχιών, στερώντας ακόμη κι αυτά τα μέσα επιβίωσης από τη μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων του πλανήτη και οδηγώντας σε ανεπίστρεπτες οικολογικές καταστροφές.
 
Ας ξαναρχίσουμε, λοιπόν, από εκεί που ξεκίνησε η «πολιτική οικονομία» που νομιμοποίησε εν είδει φυσικού νόμου την ιδιοκτησία, την ανισότητα και την εκμετάλλευση. Δεν είναι φυσικός νόμος κάποιοι λίγοι να κατέχουν τα μέσα παραγωγής και οι περισσότεροι να διαθέτουν μόνο τη εργασιακή τους δύναμη προς εκμετάλλευση. Δεν είναι φυσικός νόμος η μετατροπή της δημιουργικής δραστηριότητας του ανθρώπου σε εργασία για την εξασφάλιση της επιβίωσής του. Δεν είναι φυσικός νόμος να υπάρχει διεύθυνση και δεσποτεία, μέσω των τεχνικών, επιστημονικών και διοικητικών ιεραρχιών, πάνω στη δραστηριότητα του ανθρώπου και της κοινωνίας. Δεν είναι φυσικός νόμος το να γίνεται ο προσδιορισμός των αναγκών μας από δυνάμεις έξω από εμάς, που έχουν ως μοναδικό κριτήριό τους το κέρδος, και η κάλυψη αυτών των αναγκών να επαφίεται στις απρόσωπες, αφηρημένες δυνάμεις του χρήματος. Όλα αυτά δεν είναι παρά επιλογές που μας έχουν επιβληθεί από τις ολιγαρχίες της ιδιοκτησίας και του πλούτου, επιλογές που αναπαράγουν τη θέση τους και υπεξαιρούν τη δυνατότητά μας για ατομικό και κοινωνικό αυτοκαθορισμό.
 
Από τότε που η οικονομία διαχωρίστηκε από το σύνολο των κοινωνικών δραστηριοτήτων και επιβλήθηκε ως ο μοναδικός ηγεμόνας πάνω σε όλες τις πτυχές της ζωής, όλα έγιναν οικονομία. Ο χρόνος έγινε χρήμα, η εργασία εμπόρευμα, η επιβίωση αγορά, ακόμη και ο ίδιος ο άνθρωπος έγινε homo oeconomicus και παραγωγός-καταναλωτής, ένα συμφεροντολογικό πλάσμα που όλη του η ζωή είναι τάχα ένας υπολογισμός κόστους-οφέλους, κέρδους και ζημιών, και που όλο του το νόημα έχει συρρικνωθεί στην ικανότητά του να δουλεύει. Η ιστορία απέκτησε, επίσης, νόημα ως διαρκής «εκσυγχρονισμός», δηλαδή ως απεριόριστη ανάπτυξη εμπορευμάτων, και ολόκληρη η βιόσφαιρα μετατράπηκε σε «οικονομικό πόρο» προορισμένο να τροφοδοτεί μέχρι εξαντλήσεως αυτήν την αέναη ανάπτυξη.
 
Η οικονομία γιγαντώθηκε και η κοινωνία συρρικνώθηκε. Τα «δικαιώματα» της παραγωγής, της ιδιοκτησίας, της αγοράς, ορθώθηκαν πάνω από κάθε άλλο δικαίωμα, μετατρέποντας σε «πουκάμισο αδειανό» όλες τις διακηρύξεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αντιμετωπίζοντας την κοινωνία ως ορυχείο εξόρυξης πλούτου και ισχύος. Οι αξίες της Άμεσης Δημοκρατίας, η ισότητα, η αλληλεγγύη, η αυτονομία και η ελευθερία, δεν μπορούν να ριζώσουν σε αυτή τη «γη της επαγγελίας» όπου η κυριαρχία πάνω στον άνθρωπο και τη φύση είναι το μόνο που μπορεί να φυτρώσει. Για να υπάρξει η Άμεση Δημοκρατία στην πλήρη της έννοια χρειάζεται όχι μόνο να ξαναπάρει στα χέρια της η κοινωνία την οικονομία αλλά και να τη συρρικνώσει σε διαστάσεις που θα ανταποκρίνονται σε ανθρώπινα μέτρα, κοινωνικούς στόχους και περιβαλλοντικές δεσμεύσεις. Και παράλληλα να επανατοποθετήσει τον άνθρωπο, το κοινωνικό άτομο με όλες τις πολύμορφες δυνατότητές του, ως μέτρο κάθε αξίας και κάθε πλούτου.
 
Σε μια τέτοια βάση, όλοι οι πόροι της κοινής μας ζωής και τα μέσα ικανοποίησης των κοινών αναγκών μας δε μπορεί παρά να είναι κοινά, έξω από κάθε ιδιοκτησία και ατομική εκμετάλλευση, στα χέρια της ίδιας της κοινωνίας που αδιαμεσολάβητα αποφασίζει για την ισότιμη για όλους, και με σεβασμό στο περιβάλλον, διάθεσή τους. Χωρίς την κοινωνική «ιδιοκτησία» και αυτοδιαχείριση αυτών των πόρων και μέσων δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστικά πολιτική κοινότητα ίσων και ελεύθερων.
 
Αυτή η κοινωνικοποίηση, όμως, δε σημαίνει ότι παίρνουμε απλώς στα χέρια μας την παραγωγή όπως είναι σήμερα. Σημαίνει ότι, επιτέλους, μπορούμε να την αλλάξουμε! Είναι φανερό ότι η κάλυψη των κοινωνικών αναγκών σε συνθήκες Άμεσης Δημοκρατίας απαιτεί έναν τριπλό επαναπροσδιορισμό:
 
– Επαναπροσδιορισμό της παραγωγής και των μέσων και τεχνολογιών της παραγωγής με βάση τους κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς στόχους που θέτει η κοινότητα της Άμεσης Δημοκρατίας. Δεν μπορεί να παραμείνει ως πυρήνας της παραγωγής η εταιρική μορφή, το κέρδος και η παραγωγή εμπορευμάτων για την αγορά. Αντίθετα, πυρήνας της παραγωγής γίνεται τώρα η κάλυψη των αναγκών της κοινότητας και των υποδομών της «κοινότητας των κοινοτήτων». Στη θέση της παραγωγής για την παραγωγή και της κατανάλωσης για την κατανάλωση τίθενται άλλες αξίες-κριτήρια όπως η εγγύτητα των παραγωγικών δραστηριοτήτων στο έδαφος της κοινότητας, η εξοικονόμηση πόρων και ενέργειας, η άμεση ανταλλαγή των προϊόντων έξω από την αγορά, το μοίρασμα του όποιου πλεονάσματος στην κοινότητα.
 
– Επαναπροσδιορισμό της θέσης του ανθρώπου μέσα στην παραγωγή. Η αυτοδιεύθυνση και η συνεργασία παίρνουν τη θέση των διάφορων ιεραρχιών και διευθυντικών εξουσιών. Η ισότητα, η εναλλαγή καθηκόντων, η εξασφάλιση για όλους διευρυνόμενου ελεύθερου χρόνου, η ανταπόκριση στις ανάγκες της κοινότητας, διαμορφώνουν νέες σχέσεις έξω από το πλαίσιο του ανταγωνισμού, του συντεχνιασμού και των συμφερόντων. Μοναδικό σχεδιαστικό και αποφασιστικό όργανο γίνεται η συνέλευση των εργαζομένων. Η όλη δραστηριότητα εξασφαλίζει την ισότιμη πρόσβαση καθενός στο κοινωνικό προϊόν.
 
– Επαναπροσδιορισμό της θέσης της παραγωγής μέσα στη συνολική ζωή της κοινότητας. Η παραγωγή αποτελεί ένα μέρος της συνολικής ζωής της κοινότητας και όχι αυτό που επισκιάζει όλα τα άλλα. Στόχος είναι να περιορίζεται όλο και περισσότερο η αναγκαία παραγωγή και να απελευθερώνεται χρόνος για την ενασχόληση με τις κοινωνικές και πολιτικές δραστηριότητες της κοινότητας, αλλά και για την αυτοανάπτυξη και έκφραση του κοινωνικού ατόμου. Η εξασφάλιση της εναλλαγής διάφορων κοινωνικών, πολιτικών, ατομικών δραστηριοτήτων με τις παραγωγικές δραστηριότητες, για όλους, διαμορφώνει έναν πλούτο κοινωνικής και ατομικής ζωής που απελευθερώνει από τις κατηγοριοποιήσεις και τις «ταυτότητες» της καπιταλιστικής κοινωνίας (παραγωγός-καταναλωτής, διανοητική-χειρωνακτική εργασία, εργασία-ελεύθερος χρόνος, κ.ά.) και ταυτόχρονα αλλάζει και το ίδιο το νόημα του πλούτου από κατοχή και κατανάλωση εμπορευμάτων σε ελεύθερη ατομική δημιουργία και κοινωνική συμμετοχή.
 
Κώστας Χαριτάκης
 
αμεσοδημοκρατική αναδημοσίευση από το γνωστό αναδημοσιευτή: j4nus
https://asylo.squat.gr/?p=1426
 

Επιλογή

[ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ] από http://panospirin.blogspot.com/2011/10/blog-post_13.html

Δύο τάσεις υπάρχουν  σε αυτόν , που τέτοιες εποχές, επιθυμεί να γράφει ή να σκέφτεται  για όσα βλέπει γύρω του . Η μία τάση είναι ένα ξεχείλισμα αγανάκτισης, μια προτροπή αντίδρασης , μια κραυγή ξεσηκωμού για ριζικές αλλαγές. Ένα κάλεσμα σε αναδιάρθρωση των εαυτών μας, μια επίκληση στην αξιοπρέπεια που επιβάλλει – εξ ορισμού –  να αντισταθούμε. Η άλλη τάση , ισχυρή εξίσου, είναι η παραίτηση. Η γλυκιά θέληση για έναν απολογισμό, που μη γελιόμαστε, θα είναι αβάσταχτα αρνητικός  . Και στις δύο περιπτώσεις , όποια επιλογή κι αν γίνει, προκύπτουν εύλογες αγωνίες.

Η έννοια της αντίστασης τείνει να ευτελιστεί δια της υπερχρήσης της. Το κακό είναι ότι η υπερβολή είναι μόνο λεκτική και όχι στην πράξη, όπου η αντίδραση και η ανυπακοή είναι μάλλον νωθρές , όταν πρόκειται να εφαρμοστούν και  ιδιαιτέρως ηχηρές και φαντασμαγορικές όταν πρόκειται να διατυπωθούν…

Με άλλα λόγια: είναι ίδιον των ανθρώπων να μιλούν πολύ για όσα σπάνια αποτολμούν να πράξουν.  Για αυτό δεν ευθύνεται κάποια μεταφυσική αιτία, αλλά το γεγονός ότι υφίσταται μια προσπάθεια εξορθολογισμού, που δυστυχώς καταλήγει να κάνει την Επανάσταση να μοιάζει με μια ουτοπία, που όλο την αφηγούμαστε – σαν παραμυθάκι – κι όλο μετά πέφτουμε για ύπνο. Ό, τι γίνεται τόσο τετριμμένο , που ακόμα και τα δελτία των ΜΜΕ το σιγοντάρουν, χάνει κάτι από την πραγματική δυναμική του, από αυτή που θα μπορούσε πραγματικά να έχει.

Το πρόβλημα – με μεγαλύτερη ακρίβεια –  δεν έγκειται  στο ότι γίνεται λόγος και κουβέντα για αντίδραση και Επανάσταση (πως αλλιώς να γίνει; Με τα μάτια; )  , αλλά στην απίστευτη δυσαναλογία μεταξύ όσων λέγονται και όσων γίνονται.  Η πλειοψηφία του κόσμου είναι δυσαρεστημένη, μεγάλο μέρος της κοινωνίας βρίσκεται στα όρια του κι όμως λίγοι είναι αυτοί που αντιστέκονται με πράξεις, με συμμετοχή σε κινητοποιήσεις , σε συνελεύσεις , σε δράσεις. Λίγοι είναι όσοι ξεκινούν την αλλαγή από τον ίδιο τους τον εαυτό. Αντίθετα, οι πολλοί – αν και δυσαρεστημένοι και καταπιεσμένοι –  φαίνεται να φοβούνται πιο πολύ  "την πολιτική αστάθεια του πολιτικού συστήματος", "τα χημικά της αστυνομίας" , " να είναι ειρηνικοί" κ.λπ. και λιγότερο την άθλια και αναξιοπρεπή κατάσταση που οδηγείται το σύνολο της κοινωνίας. Είναι αρκετά εύκαιροι στο να βρίζουν τους πολιτικούς που μας έφτασαν ως εδώ, να αναρωτιούνται γιατί δεν γίνεται κάτι , αλλά  – για όνομα – μην υπάρξουν παρεκτροπές. Πάνω από όλα μην διαταραχθεί η ζωή μας. Για αυτό, καθόλου παράδοξα, είναι κάποιοι έτοιμοι να συγκρουστούν με αυτούς που αντιδρούν – απεργούν κι ας θίγονται εξίσου από την καθεστωτική πολιτική.

Έτσι , ενώ όλα τ' έχουμε λύσει και ξέρουμε σε ένα πρώτο επίπεδο ποιος φταίει ( κυρίως ποιος δεν φταίει)  και μιλάμε για ανάγκη αλλαγών , αντιδράσεων, ανατροπών , λίγοι ξεκινούν και δέχονται τα πυρά των υπολοίπων, οι οποίοι αρνούνται πεισματικά να τα στρέψουν στην πηγή των προβλημάτων τους. Φταίει ο απεργός κι όχι αυτός που τον ανάγκασε να απεργήσει. Φταίει αυτός που αντιδρά και όχι αυτός που του βάζει το μαχαίρι στο λαιμό.

Και ερχόμαστε και στη δεύτερη τάση. Παραίτηση και απολογισμός. Μια σύντομη διαπίστωση  που θα λέει ότι αποτύχαμε, ηττηθήκαμε και τέλος. Να μετρηθούμε  , να δούμε ποιος έκανε τί,  ποιος στάθηκε αξιοπρεπής και ποιος σύρθηκε στα χώματα, ποιοι φάνηκαν ατομιστές και ποιοι όχι. Μια κοινωνιολογική ημέρα της Κρίσης. Εξιλεωτικό , σίγουρα. Πρακτικά , όμως,  παραμένει ήττα και μάλιστα του χειρίστου είδους : ήττα αμαχητί .

Ίσως αυτό είναι το μόνο έναυσμα που μπορούμε να δώσουμε στους εαυτούς για να ξεκουνήσουν. Ίσως μόνο αν δούμε την άλλη μας επιλογή , την αναξιοπρέπεια και τη θλιβερή παραίτηση που κρύβει. Τί προδοσία απέναντι στον εαυτό μας και όλους τους άλλους να πέφτεις αμαχητί.

Οι κουβέντες καιρό τώρα ξέφτισαν. Σε κρίσιμες εποχές οι λέξεις χάνουν το νόημα τους. Ας μιλήσουμε λιγότερο για Επανάσταση κι ας βγούμε στο δρόμο. Έτσι μόνο θα την νοηματοδοτήδουμε ξανά.

ανεύθυνος αναδημοσίευσης: ο γνωστός και μη εξαιρετέος αναδημοσιευτής j4nus

Επιλογή