Τι έγινε τελικά την 15η Ιούνη; Κρατική εξουσία – Διαδηλωτές 1-1

Αν πριν 10 χρόνια μια πορεία-απεργιακή κινητοποίηση κτλ οδηγούσε μια κυβέρνηση κι έναν πρωθυπουργό να παραπαίει, να καλεί για κυβέρνηση εθνικής ενότητας-συνεννόησης και να αποφασίζει για ψήφο εμπιστοσύνης θα μιλούσαμε για νίκη άνευ προηγουμένου.

 Σήμερα όμως δεν είμαστε ούτε 5 ούτε 10 χρόνια πριν… Είμαστε στο τώρα. Από την 5η Μάη και μετά αυτό που επιχειρείται καθημερινά είναι η μεταφορά του βάρους της κρίσης από τους λίγους -την ολιγαρχία πολιτική και οικονομική- στους πολλούς. Γίνεται όμως και κάτι άλλο… το ομολογιακό χρέος του ελληνικού κράτους προς τους ιδιώτες (τράπεζες, επενδυτές κτλ) μεταβιβάζεται σε κράτη της ΕΕ  το ΔΝΤ και την ΕΚΤ με διεθνείς συμβάσεις που δένουν χειροπόδαρα αυτή τη χώρα και αυτό το λαό.

Ήδη ετοιμάζεται νέο δάνειο. Κάθε μέρα που περνάει βουλιάζουμε όλο και περισσότερο. Όσο περισσότερο βουλιάζουμε και δεν αντιδράμε τόσο περισσότερο δουλικοί γινόμαστε.

 Την 15η Ιούνη η Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος είχε αποφασίσει την περικύκλωση της Βουλής με σκοπό, αν δεν κάνω λάθος, να αποκλειστεί το Κοινοβούλιο ώστε να μην είναι προσβάσιμο στους βουλευτές. Αυτό ακόμα και στον πιο αφελή ήταν δεδομένο ότι δε θα το επέτρεπε η κεντρική εξουσία. Άρα το ζητούμενο ήταν μέχρι ποιο σημείο θα έφταναν αυτοί που έλαβαν την απόφαση για περικύκλωση ώστε να εφαρμόσουν την αποφασή τους. Τελικά η περικύκλωση δεν ήταν πετυχημένη, ωστόσο αρκετοί βουλευτές ίσως από φόβο δεν προσήλθαν. Από την άλλη η κυβέρνηση με πολύ έξυπνους ελιγμούς, έναν ανασχηματισμό ανακύκλωση των ίδιων προσώπων με παραπάνω αρμοδιότητες και υπερεξουσίες σε κάποιους, με μια απατηλή πρόταση για ψήφο εμπιστοσύνης, με τις εκκλήσεις για εθνική ενότητα και συναίνεση, και τα επίσης απατηλά δημοψηφίσματα επιχειρεί να κερδίσει χρόνο και να κάνει αυτό που δεν πέτυχε την Τετάρτη με τη χρήση βίας, να διαλύσει με υπόγειο τρόπο τις Λαϊκές Συνελεύσεις και την προσέλευση του κόσμου στις πλατείες.

 Τα δημοψηφίσματα τα θεωρώ απατηλά, γιατί πέραν από αποπροσανατολιστικά σε επίπεδο περιεχόμενου είναι και απατηλά σε άλλο επίπεδο. Καμιά εξουσία δεν προκαλεί δημοψηφίσματα που μπορεί ή πιθανολογείται ότι θα χάσει. Από πλευράς ουσίας ούτε το μεσοπρόθεσμο, ούτε το μνημόνιο 2 ούτε τίποτα από αυτά που μας καίνε πρόκειται να μπουν σε διαδικασία ψήφισης από το λαό. Εκτός αυτού όμως ξέρουμε πόσο ισχυρά είναι τα προπαγανδιστικά μέσα ενός ολιγαρχικού συστήματος που πάει χέρι χέρι με τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Θα σπείρουν την παραπληροφόρηση και το φόβο…

 Η μοναδική νίκη την Τετάρτη ήταν ότι ο κόσμος δε διαλύθηκε, δεν πήγε σπίτι του αλλά επέστρεψε στην πλατεία.

 Ένα κίνημα που στρέφεται ενάντια σε μια εξουσία, μόνο με ένα τρόπο μπορεί να νικήσει… να βρεθεί ένα βήμα μπροστά από τους εξουσιαστές. Η κεντρική εξουσία πάντα κερδίζει, γιατί καταφέρνει να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά. Αυτό γίνεται και με ευθύνη κάποιων κομμάτων, γιατί  τόσο αυτοί όσο και οι διαδηλωτές-διαμαρτυρόμενοι λειτουργούν αντανακλαστικά σε αυτά που επιχειρεί η κεντρική εξουσία, και για αυτό δεν μπορούν να την προσπεράσουν.

 Αυτή τη στιγμή 2 τρόποι υπάρχουν για να νικήσει το κίνημα, οργανωμένο ή μη, προερχόμενο από τις πλατείες ή μη. Ο πρώτος είναι να πραγματοποιηθεί απεργία διαρκείας όπου θα παραλύσουν τα πάντα, θα σταματήσουν να πληρώνονται λογαριασμοί, εισιτήρια, εφορίες κτλ. Θα περικυκλωθεί η Βουλή και οι διαμαρτυρόμενοι θα παραμείνουν εκεί για μέρες. Αυτός είναι ένας ειρηνικός τρόπος παράλυσης του κράτους. Για να γίνει αυτό πρέπει να συμμετέχουν όχι μερικές εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες αλλά μερικά εκατομμύρια. Θα είναι ένας τρόπος ειρηνικού εξαναγκασμού…

 Επειδή αυτό όμως δε γίνεται ποτέ, και επειδή οι πλειοψηφίες για χιλιους δυο λόγους που δεν είναι της παρούσης δεν ενεργούν, δε συμμετέχουν, δεν αντιστέκονται, εμφανίζονται πάντοτε μειοψηφίες που πολύ απλά δεν μπορούν να περιμένουν πότε οι πολλοί θα αποφασίσουν να “ξυπνήσουν”…

 Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι και στο Πολυτεχνείο ενεργή συμμετοχή δεν είχε η πλειοψηφία της κοινωνίας, άσχετα αν στήριζε τον αγώνα. Και ας μην ξεχνάμε επίσης ότι πολλοί κοινωνικοί, πολιτικοί, εθνικοί κτλ αγώνες δεν ήταν αναίμακτοι.

Κοινώς, για να κάνεις ομελέτα πρέπει να σπάσεις αβγά…

 Αν οι πλειοψηφίες των εκατομμυρίων δεν μπορούν να μπουν σε απεργιακή κινητοποίηση διαρκείας για να πλήξουν το κράτος, τότε η μόνη λύση είναι οι διαδηλωτές να επιχειρήσουν να εμποδίσουν την είσοδο στη Βουλή των βουλευτών ή αν δεν τα καταφέρουν, να εισβάλουν στο Κοινοβούλιο, στα Υπουργεία και σε κρατικές υπηρεσίες για να ασκήσουν ένα δικαίωμά τους, που τους το αναγνωρίζει και το ίδιο το δίκαιο… το δικαίωμα στην άμυνα… Σύμφωνα με το άρθρο 22 του Ποινικού Κώδικα δεν είναι άδικη η πράξη που τελείται σε περίπτωση άμυνας. Άμυνα είναι η αναγκαία προσβολή του επιτιθέμενου στην οποία προβαίνει το άτομο, για να υπερασπισθεί τον εαυτό του ή άλλον από άδικη και παρούσα επίθεση που στρέφεται εναντίον τους.

 Πέραν του ότι οι ίδιοι οι Βουλευτές και οι κυβερνώντες έχουν παραβιάσει το Σύνταγμα, έχουν πλήξει και βασικά δικαιώματα, περιουσιακά και μη, των πολιτών χωρίς να έχουν εξουσιοδότηση από τους πολίτες. Δηλαδή οι πολίτες ακόμα και αυτοί που τους ψήφισαν, δεν τους ψήφισαν για να εκτελέσουν όλα αυτά τα παράνομα και αντισυνταγματικά μέτρα. Δε ρωτήθηκαν ποτέ οι πολίτες για την προσφυγή στο ΔΝΤ κτλ.

 Πάνω από όλα όμως οι πολίτες έχουν δικαίωμα να αμυνθούν για να προασπίσουν τη ζωή τους τα δικαιώματά τους και την αξιοπρέπειά τους που καθημερινά κλέβουν οι εξουσιαστές, πολιτικοί και οικονομικοί.

 Με κατσαρόλες, σφυρίχτρες, χορούς και πανηγύρια δεν πρόκειται να εμποδιστεί η ψηφοφορία κανενός μεσοπρόθεσμου και καμιάς αποκρατικοποίησης-ξεπουλήματος.

 Γιατί και εκλογές να γίνουν, θα έρθει κάποια κυβέρνηση εθνικής ενότητας που θα κάνει ακόμα χειρότερα πράγματα. Ήδη με τα δημοψηφίσματα για το Σεπτέμβριο, τις επικαλούμενες συνταγματικές αλλαγές αλλά και τις αναγκαίες εκλογές προκειμένου να αναθεωρηθεί το Σύνταγμα, προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο και να κάνουν τον κόσμο να φύγει από τις πλατείες, κοινώς να τσιμπήσει το δόλωμα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει μέσα από τις απατηλές θεσμικές τους διαδικασίες.

 Αυτή τη στιγμή συντελείται ένας ταξικός-κοινωνικός πόλεμος στον οποίο οι μόνοι που έχουν ταξική συνείδηση είναι οι έχοντες και κατέχοντες και οι εξουσιαστές.

Το ίδιο το κίνημα πρέπει να πάει ένα βήμα μπροστά από αυτούς, να καταστρέψει το πολιτικό και οικονομικό σύστημα και να χτίσει κάτι καινούριο.

Αν δεν μπορούν οι πλειοψηφίες με την απεργία διαρκείας και την παύση πληρωμών να το πετύχουν, ας το προσπαθήσουν όσοι διαδηλώσουν την ημέρα ψήφισης του μεσοπρόθεσμου.

 Μόνο αν έρθει ο λαός στην εξουσία, υπάρχει μια πιθανότητα να δούμε πραγματικές και ουσιαστικές αλλαγές…

Ή εμείς ή αυτοί…

Τι έγινε τελικά την 15η Ιούνη; Κρατική εξουσία – Διαδηλωτές 1-1