To κίνημα των -istas…

με αφορμή μια δράση των Κavalistas

Την Κυριακή 13 Μαρτίου μια ομάδα νέων στην Καβάλα, οι επονομαζόμενοι Kavalistas, συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία της πόλης για να ξεκινήσουν τη 2η δράση τους, η οποία περιλάμβανε το βάψιμο των ζαρτινιέρων και την τοποθέτηση καλλωπιστικών φυτών σε αυτές στον πιο κεντρικό και εμπορικό δρόμο της πόλης, την οδό Ομονοίας. Η ομάδα δημιουργήθηκε στις αρχές του έτους και δεν είναι ακόμα ιδιαίτερη γνωστή, για αυτό και οι περισσότεροι περαστικοί ρωτούσαν τα μέλη της ομάδας από ποιο σύλλογο είναι και ζητούσαν να μάθουν πληροφορίες. Οι περισσότεροι εξ αυτών ειδικά μεγαλύτερης ηλικίας έδιναν συγχαρητήρια στους νέους που ανέλαβαν αυτήν την πρωτοβουλία, τους επευφημούσαν και ίσως αισθάνονταν και περήφανοι για τα νέα αυτά παιδιά… Εγώ αναρωτιέμαι μήπως αυτός ο θαυμασμός πήγαζε και μέσα από μια ειλικρινή έκφραση αυτογνωσίας του τύπου “χαιρόμαστε που εσείς κάνετε κάτι που εμείς οι μεγαλύτεροι δε σκεφτήκαμε ποτέ, γιατί το μόνο που μας ενδιέφερε πάντα ήταν να αποκτήσουμε εξοχικό και 2ο αυτοκίνητο, φυσικά όχι για μας… αλλά για τα παιδιά μας…εσάς”.

Είτε το αποκαλέσει κανείς κίνημα είτε μόδα, υπάρχει ένα γεγονός αδιαμφισβήτητο, ότι άνθρωποι που κατά κύριο λόγο δεν είχαν δράση εθελοντική κτλ αποφάσισαν να αφήσουν τον καναπέ τους και να αφιερώσουν κάποιο χρόνο και ενέργεια σε κάτι κοινωφελές. Νομίζω ότι αν το αποκαλέσει κανείς κίνημα ίσως υπερβάλλει μεν, αλλά σίγουρα είναι κάτι παραπάνω από μόδα. Και το ότι δεν είναι απλά μία ακόμη μόδα έχει να κάνει με το λόγο που ξαφνικά ξεπήδησαν όλες αυτές οι ομάδες.

Πρώτα από όλα είναι όλη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα όχι μόνο της οικονομικής κρίσης αλλά της γενικότερης απαξίωσης του πολιτικού σκηνικού είτε σε κεντρικό είτε σε αυτοδιοικητικό επίπεδο που λειτουργεί στην κατεύθυνση ότι πρέπει οι πολίτες να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους όσον αφορά κάποια θέματα.

Πέρα όμως από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα όλη αυτή η κινητικότητα και η δημιουργία αυτών των ομάδων ίσως αποτελούν τη σπασμωδική κραυγή μιας γενιάς…ή και μιας κοινωνίας. Πολλοί νέοι άνθρωποι και ειδικά η γενιά μετά το Πολυτεχνείο ανατράφηκε με το όραμα να προσπεράσει σε ατομική επιτυχία και διακρίσεις την προηγούμενη γενιά, αυτή του Πολυτεχνείου… έτσι άρχισε και η σωρηδόν απόκτηση τίτλων σπουδών και περισσότερης εξειδίκευσης, μεταπτυχιακά, διδακτορικά κτλ. Ελάχιστη συμμετοχή στα κοινά, μέγιστη προσήλωση στα ιδιωτικά… Τώρα που η μετά το Πολυτεχνείο γενιά αντιλαμβάνεται ότι σε ατομικό επίπεδο παρά τα πολλά πτυχία κτλ όχι δεν πρόκειται να ξεπεράσει σε επαγγελματική πρόοδο την προηγούμενη γενιά αλλά μπορεί να βρεθεί σε πολύ χειρότερη θέση και ότι σε κοινωνικό επίπεδο δεν έκανε τίποτα, αρχίζει να αισθάνεται μια αμηχανία…έναν αναβρασμό…κάποιοι από αυτή τη γενιά των νέων ανθρώπων λοιπόν προσπαθούν να βγουν στο δρόμο και να πραγματοποιήσουν κοινωνικές δράσεις, πιθανώς για να αντισταθμίσουν το έλλειμμα κοινωνικής δράσης στο οποίο μεγάλωσαν… Ίσως είναι λίγο πρόωρο να ψάχνει να βρει κανείς το πώς και το γιατί ξεπηδάνε σαν τα μανιτάρια αυτές οι ομάδες.

Επίσης παρότι δεν συνδέονται μεταξύ τους, φαίνεται να έχουν άλλο ένα κοινό… προσπαθούν να κρατήσουν αποστάσεις από ιδεολογίες πολιτικές και να βγάλουν ένα απολίτικο πρόσωπο προς τα έξω… Είναι άλλη μια ανάγκη των καιρών, που θέλει την αποστροφή προς οτιδήποτε πολιτικό να είναι ιδιαίτερα προσφιλής στους νέους και όχι μόνο. Βέβαια πολλές φορές η έννοια του κομματικού συγχέεται με αυτή του πολιτικού αλλά αυτή είναι συζήτηση για άλλη ώρα…

Η άποψή μου λοιπόν είναι ότι ακόμα και αν μια συλλογικότητα που δρα στην κοινωνία δεν πάρει καμία πολιτική θέση ή δεν εκφράσει κανένα πολιτικό λόγο, τρόπος και η στόχευση μιας δράσης της μιλάνε πολιτικά ακόμα και αν οι ίδιοι οι “δράστες” δε θέλουν να πουν κουβέντα…

Το να πάρουν οι πολίτες λοιπόν την κατάσταση στα χέρια τους σε κάποια θέματα είναι μια πολιτική κίνηση-δήλωσητο ερώτημα και το δίλημμα όμως είναι προς ποια κατεύθυνση

Από τη μία είναι το θέμα ότι όταν διεξάγεται ένας “πόλεμος” σε κοινωνικό επίπεδο, εμείς στην αμηχανία μας να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε η γενιά του καναπέ, διοχετεύουμε την ενέργειά μας στο να κάνουμε ομορφότερο το τοπίο της μάχης; Η αλήθεια βέβαια είναι ότι το αισθητικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε μπορεί να επηρεάσει αρνητικά ή θετικά διάφορες εκφάνσεις της συμπεριφοράς και γενικότερα της ζωής μας…άρα δεν πρέπει να θεωρείται η διαμόρφωσή του κάτι επουσιώδες….

Από την άλλη πολλές κινήσεις και ενέργειες αυτών των ομάδων όπως και η συγκεκριμένη δράση των Kavalistas έρχονται να καλύψουν ένα κενό… Κενά που αφήνει η αδυναμία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των αρχόντων της και γενικότερα ολόκληρου του μοντέλου αυτού.

Ωστόσο είναι διαφορετικό με τις δράσεις μας να καλύπτουμε διάφορα κενά και να λειτουργούμε επικουρικά στο χρεοκοπημένο όχι μόνο οικονομικά σάπιο σύστημα αυτοδιοίκησης και άλλο με τη δράση μας να επιδιώκουμε να μεταφέρουμε το κέντρο βάρους λήψης και υλοποίησης των αποφάσεων από τους δημοτικούς άρχοντες στους πολίτες.

Το να προβαίνουμε σε ενέργειες για τις οποίες π.χ. είναι αρμόδιος ο Δήμος και για τις οποίες πληρώνονται κάποιοι ή θα έπρεπε να πληρώνονται για να τις εκτελούν και ταυτόχρονα να αδιαφορούμε για την αδυναμία και την ανικανότητα των διοικούντων μπορεί να οδηγήσει σε μια κατάσταση κατά την οποία θα “πρέπει” οι πολίτες για κάποια πράγματα να κάνουν αυτά για τα οποία πληρώνονται ή πρέπει να πληρώνονται κάποιοι.

Εν τέλει το να βγαίνουν στο δρόμο οι πολίτες για να προβαίνουν σε κοινωνικές και κοινωφελείς δράσεις είναι θετικό, το θέμα όμως είναι προς ποια κατεύθυνση και με ποια στόχευση, ώστε αυτές οι δράσεις να μη λειτουργούν ως ένα απλό παυσίπονο που δίνουμε στον ασθενή πριν πεθάνει για να τον ανακουφίσουμε από τον επιθανάτιο πόνο.

Κατ εμέ τέτοιες κινήσεις θα πρέπει να στέλνουν το μήνυμα ότι πρέπει να βγει ο κόσμος στους δρόμους για να επικοινωνήσει, να ενημερωθεί, να συζητήσει και να δράσει σε συλλογικό επίπεδο για τα προβλήματά του, είτε είναι τοπικά είτε περιφερειακά είτε πανελλαδικής σημασίας, παρακάμπτοντας τους επαγγελματίες ή μη πολιτικούς.

Οι ίδιοι οι Kavalistas δηλώνουν ότι “Δεν χρειάζονται πλέον πολλά λόγια, οι δράσεις μας θα είναι αυτές που θα εκφράζουν τις σκέψεις μας, τις ανάγκες μας, τα όνειρά μας. Το μόνο που θέλουμε είναι να καταφέρουμε να ζήσουμε σε μία πόλη που δεν θα προσβάλλει την αισθητική μας και κυρίως δεν θα προσβάλει την αξιοπρέπειά μας. Χρειάζεται αφοσίωση, αγάπη αλλά κυρίως χρειάζονται ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=uHvchUz0qz8]

To κίνημα των -istas…