All posts by j4nus

Για την Κατάληψη στο Εργατικό Κέντρο Καβάλας

[ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ] από www.takethesquarekavala.squat.gr

Από το απόγευμα της Τρίτης 18/10 έως το απόγευμα της επόμενης, πραγματοποιήσαμε συμβολική κατάληψη του Εργατο-Υπαλληλικού Κέντρου Καβάλας. Ο σκοπός αυτής της κίνησης δεν ήταν να κλείσουμε τον χώρο, αλλά αντιθέτως να τον απελευθερώσουμε – κρατήσουμε ανοικτό για την κοινωνία και τους εργαζόμενους της πόλης. Ένας τέτοιος χώρος, χτισμένος με το αίμα και των ιδρώτα των εργαζόμενων, οφείλει κατά την διάρκεια των απεργιών να αποτελεί έναν επί 24ώρου βάσης ανοικτό χώρο αγώνα, αντι-πληροφόρησης και ζύμωσης. Ιδιαίτερα στις κρίσιμες και ιστορικές συγκυρίες που διανύουμε. Σε πείσμα όσων επιμένουν να τον κρατούν κλειδαμπαρωμένο και ιδιαίτερα του απαξιωμένου προέδρου της ΓΣΕΕ, Π. Τιάκα, ο οποίος κίνησε ανεπιτυχώς διαδικασία εκκένωσης, πραγματώσαμε για ένα 24ώρο αυτό που θα έπρεπε να γίνεται. Καμιά λειτουργία του ΕΥΚ δεν εμποδίστηκε και ο χώρος παρέμεινε ανοικτός και ζωντανός, πράγμα που αναγνωρίστηκε και από τους εργαζόμενους του κέντρου. Δεν είναι τυχαίο ότι η πλειοψηφία του κόσμου που πέρασε ή έμαθε για την κατάληψη μας εξέφρασαν επανειλημμένα την δυσαρέσκεια τους για τον πρόεδρο-μαϊμού, που εκλέγεται επί σειρά ετών με 99% από σωματεία-σφραγίδες. Άλλωστε οι προθέσεις του φάνηκαν από τη μοναδική επικοινωνία που είχαμε μαζί του, που ενώ εμείς του μιλούσαμε ευγενικά αυτός μας έκλεισε το τηλέφωνο.

Καθώς ο χώρος αυτός ανήκει σε όλους τους εργαζομένους απευθύναμε κάλεσμα για ένα ενιαίο και αυτόνομο εργατικό κίνημα και στις δύο απεργιακές συγκεντρώσεις, πέρα από τις όποιες πολιτικές διαφωνίες. Η κίνηση μας εισέπραξε το μποϊκοτάζ από τον καθεστωτικό συνδικαλισμό και των δύο συγκεντρώσεων. Στην περίπτωση του ΠΑΜΕ με την άρνηση τους να απευθύνουμε το κάλεσμα και στην περίπτωση της συγκέντρωσης στον Καπνεργάτη, με την δικαιολογία ότι είχαν καλέσει σε συνέλευση η οποία στην πράξη ήταν ανακοινώσεις δια μικροφώνου. Αυτό που έχει σημασία για εμάς, δεν είναι το χειροκρότημα ή τα μπράβο του κόσμου που συμμετείχε στις πορείες, όταν περνούσε έξω από το ΕΥΚ. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι αυτή η κίνηση ανέδειξε, έστω και εμβρυακά, με έναν δυναμικό τρόπο ένα νέος ήθος και μία νέα προοπτική. Το ήθος ότι η απεργία δεν είναι μία βόλτα στην πόλη αλλά μία διαδικασία ζύμωσης. Μία νέα προοπτική, ότι οι εργαζόμενοι αντί να εκχωρούν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους σε ξοφλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και στους επαγγελματίες της πολιτικής, μπορούν στην πράξη να πάρουν την ζωή τους στα χέρια τους.

Όλες οι κοινωνικές τάξεις: άνεργοι, φοιτητές, αγρότες, εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα και αυτοαπασχολούμενοι, οφείλουμε να ενοποιήσουμε τους αγώνες μας. Απέναντι στον εφιάλτη που κατασκευάζουν οι διεθνείς τοκογλύφοι του ΔΝΤ μπορούμε να οικοδομήσουμε ένα ανθρώπινο μέλλον. Ο αγώνας μας έχει δύο σκέλη που αλληλοσυμπληρώνονται: Την αντίσταση στον καπιταλισμό που καταρρέει και πέφτει σαν ταφόπλακα πάνω στην αξιοπρέπεια μας και την αναδιοργάνωση της ύπαρξης μας στην βάση της συνεργατικής-αλληλέγγυας οικονομίας και της άμεσης δημοκρατίας.

Αμεση Δημοκρατία Παντού

 

ΥΓ: Το κτίριο παραδόθηκε στην κατάσταση που ήταν όταν το καταλάβαμε, σύμφωνα και με δήλωση του υπευθύνου Δημοσίων Σχέσεων του ΕΚ, η οποία είναι καταγεγραμμένη σε βίντεο μετά από τη βόλτα που κάναμε στους ορόφους του κτιρίου για να διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει οποιαδήποτε φθορά.

Για την Κατάληψη στο Εργατικό Κέντρο Καβάλας

Κατάληψη Κάστρου Καβάλας…

To μήνυμα της συλλογικότητας ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΑΝΤΟΥ προς ολόκληρη την κοινωνία…το Σαββατο 15 Οκτωβρίου μέρα παγκόσμιας κινητοποίησης των πολιτών…

ανεύθυνος ανάρτησης: ο γνωστός καταληψίας j4nus

https://asylo.squat.gr/?p=1443

Κατάληψη Εργατικού Κέντρου Καβάλας


Γ
ια ένα ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Σε καιρούς που η επίθεση της εξουσίας-κεφαλαίου στα εργασιακά δικαιώματα-κεκτημένα βρίσκεται σε κορύφωση, με τις ριζικές αλλαγές που συντελούνται σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, την ανεργία να εκτοξεύεται σε πρωτόγνωρα επίπεδα, οι εκπρόσωποι-τσιφλικάδες του συνδικαλιστικού κινήματος έχουν πάψει εδώ και καιρό να εκφράζουν τα συμφέροντα των εργαζομένων και έχουν αναλάβει το ρόλο συνδιαχειριστή της εξουσίας.

Οι εργατοπατέρες: με τους παχυλούς μισθούς και τις συμμετοχές σε πανάκριβα διοικητικά συμβούλια και επιτροπές, οι διαχειριστές των κρατικών επιχορηγήσεων και προγραμμάτων, οι συνδικαλιστές-κομματικά στελέχη που καταλαμβάνουν ακόμα και κυβερνητικές θέσεις… Αυτοίοι εργατοπατέρες, λοιπόν, ακόμα και τώρα την υστάτη στιγμή που ενώ βιώνουμε τη μεγαλύτερη ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων-κεκτημένων έχοντας πλήρως συμβιβαστεί-ταυτιστεί με τα κέντρα εξουσίας (κράτος-κεφάλαιο), συνεχίζουν να καλούν σε απεργίες μιας χρήσηςκαι σε πορείες λιτανείες ενώ είναι πασιφανές πλέον ότι αυτή η μορφή αγώνα έτσι όπως τουλάχιστον γίνεται δεν έχει κανένα αποτέλεσμα.

Οι εργαζόμενοι δε διαφυλάξαμε το εργατικό κίνημα και το αφήσαμε έρμαιο στις διαθέσεις κάθε συντεχνίας και κάθε κομματικού παράγοντα. Ήρθε η ώρα να αναλάβουμε εμείς οι εργαζόμενοι τις τύχες μας και τον αγώνα για τα δίκαιά μας, αδιαμεσολάβητα μέσω συνελεύσεων.

Tο πρόβλημα δεν είναι άπλα μερικά “σάπια μήλα.” Η κρίση δεν είναι αποτέλεσμα του εγωισμού μερικών τραπεζιτών-επενδυτών ή της διαφθοράς ορισμένων πολιτικών μόνο, είναι η αναπόφευκτη συνέπεια ενός οικονομικού-πολιτικού συστήματος το οποίο προωθεί τον αμείλικτο ανταγωνισμό σε κάθε επίπεδο της κοινωνίας και γεννά ανισότητες. Με αποτέλεσμα κάποιοι να συσσωρεύουν όλο και περισσότερο πλούτο και η μεγάλη πλειοψηφία να ζει σε όλο και πιο άθλιες συνθήκες. Ο καπιταλισμός έχει ανάγκη από συνεχή επέκταση και εμπορευματοποίηση οποιασδήποτε ανθρώπινηςδραστηριότητας καιτώρα που δεν έχει μείνει τίποτε άλλο για να καταβροχθίσει, το σύστημα καταρρέει, αφήνοντας ακόμηκαι τους μέχρι πρότινος προνομιούχους του στο κενό. Με πρόσχημα την κρίση, επιδιώκουν την υποτίμηση της εργασίας μας και την υποβάθμιση των συνθηκών διαβίωσης (υγεία, παιδεία, βασικά κοινωνικά αγαθά), για να είμαστε πιο ανταγωνιστικοί. Η απάντηση δεν βρίσκεται στην παλινδρόμηση σε κάποιο προηγούμενο στάδιο του καπιταλισμού. Για να βγούμε από αυτό το χάλι, θα πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας χωρίς τη συμμετοχή διαμεσολαβητών ή άλλων παρατρεχάμενων συνδικαλιστών, πολιτικών κτλ. Για να γίνει ένα η κοινωνία με την οικονομία και την πολιτική… για να επιστρέψει η οικονομία στα χέρια όλης της κοινωνίας και όχι στα χέρια των ολίγων, για να αναδιοργανώσουμε την καθημερινότητα μας στην βάση της αλληλέγγυας – συνεργατικής οικονομίας και της άμεσης δημοκρατίας…

Καταλαμβάνουμε το Εργατικό Κέντρο, για να αποτελέσει ένα ανοικτό κέντρο αγώνα, αντι-πληροφόρησης για τις κινητοποιήσεις και ζύμωσης των κοινωνικών στρωμάτων που πλήττονται.

ΖΗΤΑΜΕ:

  • την προκήρυξη Γενικής Απεργίας Διαρκείας

  • την άμεση παραίτηση των συνδικαλιστικών ηγεσιών ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ για την οργάνωση του αγώνα από τα κάτω με γενικές συνελεύσεις εργαζομένων

Καλούμε όλους τους εργαζομένους και τους ανέργους σε ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ στο ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΑΒΑΛΑΣ μετά το τέλος της ΠΟΡΕΙΑΣ, για να οργανώσουμε και συνδιαμορφώσουμε τον αγώνα μας

ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΝΙΑΙΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΧΩΡΙΣ ΠΑΤΡΟΝΕΣ

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΜΑΣ

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΝΕΙΣ & ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΟΣ & ΜΟΝΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑ

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΑΝΤΟΥ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΣΤΟ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΑΒΑΛΑΣ

ΤΕΤΑΡΤΗ 19 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011

  • 13:ΟΟ ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ & ΑΝΕΡΓΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ

  • ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ

ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΗ ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Μετατρέπουμε το Εργατικό Κέντρο σε Κέντρο Αντιπληροφόρησης και Αγώνα

  • ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ

ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ – ΜΑΓΕΙΡΕΥΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΡΩΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ

Τις μέρες της Γενικής Απεργίας δεν καταναλώνουμε απέξω. Φέρνουμε φαγώσιμα από το σπίτι μας, μαγειρεύουμε όλοι μαζί και τρώμε συντροφικά. Κανείς και καμία μόνος ή μόνη απέναντι στην κρίση.

  • ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΚΑΙ ΤΑΙΝΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ 2ΗΣ ΜΕΡΑΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΘΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ 19/10/2011.

ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΝΙΑΙΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΧΩΡΙΣ ΠΑΤΡΟΝΕΣ

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΜΑΣ

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΝΕΙΣ & ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΟΣ & ΜΟΝΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑ

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΑΝΤΟΥ

ανεύθυνος ανάρτησης: ο καταληψιας j4nus από το κατειλημμένο εργατικό κέντρο καβάλας

Κατάληψη Εργατικού Κέντρου Καβάλας

Αγαπητοι Καταληψιες: Μια επιστολη απο Αναρχικους

[ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ] από https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1341794

Το αρχικό αμετάφραστο κείμενο θα το βρείτε στο http://www.crimethinc.com/blog/2011/10/07/dear-occupiers-a-letter-from-anarchists/

Ξεκινωντας με την καταληψη ενος παρκου διπλα στην Wall Street στις 17 Σεπτεμβριου, ενα νεο κινημα εξαπλωνεται σε ολη την χωρα στο οποιο ανθρωποι σε δημοσιους χωρους διαμαρτυρονται εναντια στις κοινωνικες ανισοτητες. Συντομα θα παρουσιασουμε μια πληρη αναλυση αυτου του φαινομενου εδω, εντωμεταξυ, αυτη ειναι μια ανοικτη επιστολη προς το καταληψιακο κινημα, αναφερομενη σε καποια απο τα ζητηματα που εχουν προκυψει ως τωρα. Παρακαλουμε προωθηστε την ευρεως και εκτυπωστε την για διανομη σε γεγονοτα «Καταληψης»!

Υποστηριξη και αλληλεγγυη! Οι καταληψεις στην Wall Street και αλλου στην χωρα μας εχουν εμπνευσει. Επιτελους, οι ανθρωποι βγαινουν στους δρομους ξανα! Η δυναμικη αυτων των δρασεων εχει την δυνατοτητα να αναθερμανει την διαμαρτυρια και την αντισταση σε αυτην την χωρα. Ελπιζουμε πως οι καταληψεις αυτες θα αυξηθουν εξισου σε αριθμους και ουσια, και εμεις θα κανουμε ο,τι μπορουμε για να συμβαλλουμε σε αυτο.

Γιατι να μας ακουσετε;  Εν συντομια, επειδη το κανουμε αυτο πολυ καιρο ηδη. Εχουμε περασει δεκαετιες αγωνιζομενοι εναντια στον καπιταλισμο, οργανωνοντας καταληψεις, και παιρνοντας αποφασεις με συναινετικες διαδικασιες. Εαν αυτο το νεο κινημα δεν μαθει απο τα λαθη των προηγουμενων, κινδυνευουμε να τα επαναλαβουμε. Συνοψιζουμε εδω μερικα απο τα σκληρα κερδισμενα μαθηματα μας.

Η καταληψη δεν ειναι κατι καινουριο. Η γη πανω στην οποια στεκουμε τελει ηδη υπο καταληψη. Οι Ηνωμενες Πολιτειες ιδρυθηκαν με βαση την εξοντωση των γηγενων πληθυσμων και τον αποικισμο της γης τους, χωρις να αναφερθουμε στους αιωνες σκλαβιας και εκμεταλλευσης. Για να εχει νοημα μια αντι-καταληψη, πρεπει να ξεκινα με αυτη την ιστορια. Καλυτερα ακομη, θα πρεπει να εναγκαλιστει την ιστορια της αντιστασης οπως επεκτεινεται απο την αυτοαμυνα των γηγενων και τις εξεγερσεις των σκλαβων στα διαφορα εργατικα και αντιπολεμικα κινηματα ως και το προσφατο κινημα εναντια στην παγκοσμιοποιηση.

Tο “99%” δεν ειναι ενα κοινωνικο σωμα, ειναι πολλα. Καποιοι καταληψιες παρουσιαζουν μια αφηγηση συμφωνα με την οποια το “99%” περιγραφεται ως ομοιογενης μαζα. Tα προσωπα που σκοπευουν να εκπροσωπησουν τους «καθημερινους ανθρωπους» συχνα μοιαζουν υποπτα με τους κατα κυριο λογο λευκους, νομοταγεις μεσοαστους πολιτες που εχουμε συνηθισει να βλεπουμε στα τηλεοπτικα προγραμματα, ακομη και αν οι ανθρωποι αυτοι συνιστουν την μειονοτητα του γενικου πληθυσμου.

Ειναι λαθος να αμβλυνουμε την διαφορετικοτητα μας. Δεν ξυπνουν ολοι στις αδικιες του καπιταλισμου για πρωτη φορα, καποιοι πληθυσμοι εχουν στοχευθει απο την εξουσιαστικη δομη για χρονια ή και γενιες. Οι μεσοαστοι εργαζομενοι που τωρα χανουν την κοινωνικη τους θεση μπορουν να μαθουν απο εκεινους που βρισκονται στην πλευρα των αδικημενων για πολυ περισσοτερο.

Tο προβλημα δεν ειναι απλα μερικα “σαπια μηλα.” Η κριση δεν ειναι αποτελεσμα του εγωϊσμου μερικων τραπεζιτων επενδυσεων, ειναι η αναποφευκτη συνεπεια ενος οικονομικου συστηματος το οποιο επιβραβευει τον αμειλικτο ανταγωνισμο σε καθε επιπεδο της κοινωνιας. Ο καπιταλισμος δεν ειναι ενας στατικος τροπος ζωης, αλλα μια δυναμικη διαδικασια που καταναλωνει τα παντα, μεταμορφωνοντας τον κοσμο σε κερδος και καταστροφη. Τωρα που δεν εχει μεινει τιποτε αλλο για να καταστραφει, το συστημα καταρρει, αφηνωντας ακομη και τους μεχρι προτινος προνομιουχους του στο κενο. Η απαντηση δεν βρισκεται στην παλινδρομηση σε καποιο προηγουμενο σταδιο του καπιταλισμου — στην επιστροφη στον κανονα του χρυσου, για παραδειγμα, οχι μονο δεν ειναι δυνατον αυτο, αλλα ουτε τα προηγουμενα αυτα σταδια ωφελησαν το “99%”. Για να βγουμε απο αυτο το χαλι, θα πρεπει να ανακαλυψουμε ξανα αλλους τροπους συσχετισμου μεταξυ μας και με τον κοσμο που μας περιβαλλει.

Η αστυνομια ειναι αναξιοπιστη. Μπορει να ειναι «κανονικοι εργαζομενοι», αλλα η δουλεια τους  ειναι η προστασια των συμφεροντων της αρχουσας ταξης. Οσο παραμενουν εργαζομενοι ως αστυνομικοι, δεν μπορουμε να βασιστουμε σε αυτους, οσο φιλικα και αν φερονται. Οι καταληψιες που δεν το γνωριζουν αυτο ηδη θα το μαθουν απο πρωτο χερι μολις απειλησουν τις ανισοτητες του πλουτου και της εξουσιας στις οποιες βασιζεται η κοινωνια μας. Οποιοσδηποτε επιμενει οτι η αστυνομια υπαρχει για να προστατευει και να υπηρετει τους απλους ανθρωπους εχει μαλλον ζησει μια προνομιουχα ζωη, και μαλλον υποτελη.

Μην φετιχοποιειτε την υπακοη στον νομο. Οι νομοι υπαρχουν για να προστατευουν τα προνομια των πλουσιων και των ισχυρων, η υπακοη σε αυτους δεν ειναι απαραιτητα ηθικα σωστη — μπορει να ειναι και ανηθικη. Η σκλαβια ειναι παρανομη. Και οι ναζι νομους ειχαν. Πρεπει να αναπτυξουμε την δυναμη της συνειδησης για να κανουμε αυτο που ξερουμε να κανουμε καλυτερα, ασχετα απο τους νομους.

Για να εχει διαφορετικους συμμετεχοντες ενα κινημα πρεπει να αφηνει χωρο για διαφορετικες τακτικες. Ειναι ελεγκτικο και αυταρεσκο να νομιζεις οτι ξερεις πως πρεπει να δρα ο καθε ενας επιδιωκοντας εναν καλυτερο κοσμο. Η απαξισωση των αλλων μονο εξοπλιζει τις αρχες για την απονομιμοποιηση, διαιρεση, και καταστροφη του κινηματος συνολικα. Η κριτικη και ο διαλογος ωθουν καθε κινημα μπροστα, τα εξουσιαστικα κολληματα το παραλυουν. Ο σκοπος δεν θα πρεπει να υποχρεωνει ολους να υϊοθετησουν ενα συνολο τακτικων, αλλα να ανακαλυπτουν πως οι διαφορετικες προσεγγισεις μπορουν να ειναι αμοιβαια ωφελιμες.

Μην υποθετετε οτι οσοι παραβαινουν τον νομο ή συγκρουονται με την αστυνομια ειναι προβοκατορες. Πολλοι ειναι οι ανθρωποι που εχουν καλους λογους να ειναι θυμωμενοι. Δεν ειναι ολοι παραιτημενοι στον νομικιστικο πασιφισμο, καποιοι ανθρωποι θυμουνται ακομη πως να υπερασπιζονται τους εαυτους τους. Η αστυνομικη βια δεν ειναι απλα ενας τροπος προκλησης μας, ειναι σχεδιασμενη ωστε να μας τραυματιζει και να μας τρομοκρατει στην αδρανεια. Σε μια τετοια κατασταση η αυτοαμυνα εχει ζωτικη σημασια.

Η υποθεση οτι εκεινοι στην πρωτη γραμμη των συγκρουσεων με τις αρχες ειναι κατα καποιον τροπο συνεργατες των αρχων δεν ειναι μονο παραλογη —υπονομευει το πνευμα που απαιτει η προκληση του status quo, και καταργει το κουραγιο οσων ειναι ετοιμοι να το κανουν. Το υπονοουμενο αυτο ειναι τυπικο χαρακτηριστικο των προνομιουχων ανθρωπων που εχουν διδαχθει να εμπιστευονται τις αρχες και να φοβουνται ολους οσους τις παραβαινουν.

Καμια κυβερνηση — δηλαδη, καμια συγκεντρωτικη εξουσια — δεν θα θεσει τις αναγκες των απλων ανθρωπων πριν τις αναγκες των ισχυρων. Ειναι αφελες να το ελπιζει κανεις αυτο. Κεντρο βαρυτητας αυτου του κινηματος πρεπει να ειναι η ελευθερια μας και η αυτονομια, και η αλληλοβοηθεια που μπορει να διατηρησει αυτα τα δυο — σε καμια περιπτωση η επιθυμια για μια “υπολογη” συγκεντρωτκη εξουσια. Δεν εχει ποτε υπαρξει κατι τετοιο, ενω ακομη και το 1789, οι επαναστατες προηδρευσαν μιας “δημοκρατιας” με σκλαβους, χωρις να αναφερθουμε καν στους πλουσιους και τους φτωχους.

Αυτο σημαινει οτι σημαντικοτερη δεν ειναι απλα η διατυπωση αιτηματων προς αυτους που μας κυβερνουν, αλλα η αναπτυξη της δυναμης να πραγματοποιησουμε αυτα τα αιτηματα οι ιδιοι. Αν το κανουμε αυτο αποτελεσματικα, οι ισχυροι θα υποχρεωθουν να παρουν τα αιτηματα μας στα σοβαρα,  ακομη και αν το κανουν για να διατηρησουν την προσοχη και την συναινεση μας. Αποκτουμε αξιοπρεπεια αναπτυσσοντας τις δικες μας δυναμεις.

Παρομοια, αμετρητα κινηματα του παρελθοντος εμαθαν με τον δυσκολο τροπο οτι η εδραιωση της δικης τους γραφειοκρατιας, οσο “δημοκρατικη” και αν ηταν αυτη, υπονομευσε τελικα τους αρχικους σκοπους τους. Δεν πρεπει να αποδιδουμε εξουσια σε νεους ηγετες, ουτε καν σε νεες δομες ληψης αποφασεων, θα πρεπει να βρουμε τροπους να υπερασπιστουμε και να διευρυνουμε την ελευθερια μας, καταργωντας παραλληλα τις ανισοτητες που μας εχουν επιβληθει.

Οι καταληψεις θα ανθησουν με τις δρασεις που κανουμε. Δεν ειμαστε εδω απλα και μονο για να “βγαζουμε γλωσσα στην εξουσια”— οταν μιλαμε μονο, οι ισχυροι στρεφουν τα αυτια τους σε αλλη κατευθυνση. Ας αφησουμε χωρο για αυτονομες πρωτοβουλιες οργανωνοντας τις αμεσες δρασεις που απαντουν στην πηγη των κοινωνικων ανισοτητων και αδικιων.

Ευχαριστουμε για το διαβασμα τα κολπα και τις δρασεις. Μακαρι καθε ονειρο σου να βγει αληθινο.

—————————————————————————————————————————–

τέλος αναδημοσίευσης…

Μήνυμα προς Αναρχικούς από όπου κι αν προέρχονται:

Αγαπητοί Αναρχικοί από όπου κι αν προέρχεστε αφήστε τις οδηγίες και τις υποδείξεις. Μην προσπαθείτε να καπελώσετε το απόλιτικο κινημά μας. Όταν χρειαστούμε οδηγίες, θα πάμε κατευθείαν σε αυτούς που ξέρουν να παίζουν το παιχνίδι του καπελώματος καλύτερα από τον καθένα, σε όλους αυτούς τους παρατρεχάμενους της Αριστερής ιδεολογίας και Δεξιάς τσέπης και πρακτικής…

Ίδια είναι τα κομματοσκυλα, δεξιά κι αριστερά άλλωστε…

Όσο για σας Αναρχικοί κτλ παρακαλούμε αφήστε τον πολιτικό ανταγωνισμό στην άκρη, πιάστε από μια βουνοκορφή και παραμείνετε στον αναρχοαυτισμό σας… Εμείς θα βαδίσουμε για ενα ακόμα απολίτικο βατερλό… τόσα χρόνια στους καναπέδες μας, έγινε η ήττα και η μιζέρια συνήθειά μας

Αγαπητοι Καταληψιες: Μια επιστολη απο Αναρχικους

Οικονομική κρίση και εξουσιαστικά δίπολα…

 Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά ας ξεκινήσουμε με το οικονομικό κομμάτι που είναι αυτό που κινητοποιεί την πλειοψηφία της μάζας σε διαμαρτυρίες κτλ.

Το τελευταίο διάστημα έχει αρχίσει μια προπαγάνδα εναντίον διαφορων επαγγελματικών κλάδων π.χ. ελεύθερων επαγγελματιών, δημοσίων υπαλλήλων κτλ…

Στην Ελλάδα οι ελεύθεροι επαγγελματίες αποτελούν το 30% των εργαζομένων… ο μέσος όρος στις αλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι 5-10%. Εχουμε λοιπόν πολλαπλάσιους ελεύθερους επαγγελματίες, οι οποίοι μαλιστα απολαμβάνουν προνομίων (ελάχιστες αμοιβές, κλειστά επαγγέλματα, δυνατότητα φοροδιαφυγής λόγω αδυναμίας του κράτους κτλ). Επίσης στην ελλάδα κατ' ορισμένους έχουμε ενα μοντέλο κρατικοδίαιτου καπιταλισμού, όπου ορισμένοι ιδιώτες έχοντας προνομιακές σχέσεις με το κράτος επωφελούνται… στην ουσία, όπως λένε, κινητήριος μοχλός της ιδιωτικής οικονομίας είναι το κράτος…

Έτσι λοιπόν πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στον κακό κρατικοδίαιτο καπιταλισμό που μας έφερε στο χείλος του γκρεμού από τη μια  και στην απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων και την υιοθέτηση του καθαρού απόλυτου νεοφιλελευθερισμού που θα διαλύσει τις συντεχνίες. από την άλλη… Πρέπει λοιπόν αντί για πολλούς ελεύθερους επαγγελματίες να έχουμε εταιρίες στις οποίες θα εργάζονται πλέον αυτοί με μικρότερες αμοιβές και με πολύ χειρότερες συνθήκες εργασίας. Θα βελτιωθεί άραγε το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών; Αμφίβολο μιας και όταν κάποιος καλείται να παρέχει την ίδια εργασία υπό χειρότερες συνθήκες και αμοιβές είναι πολύ δύσκολο να υποθέσει κανείς ότι θα παρέχει καλύτερο επίπεδο υπηρεσιών. Θα ωφεληθούν οι καταναλωτές από μια ενδεχόμενη πτώση των τιμών στις παρεχόμενες υπηρεσίες λόγω ανταγωνισμού; Αμφίβολο εξίσου αν αυτός ο ανταγωνισμός φέρει όντως μείωση τιμών τη στιγμή που το επίπεδο των υπηρεσιών θα είναι σίγουρα κατώτερο… Τώρα που δε θα υπάρχουν τόσοι φοροφυγάδες ελεύθεροι επαγγελματίες θα έχουμε αύξηση των φορολογικών εσόδων; Εξαιρετικά αμφίβολο αν σκεφτεί κανείς ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα “αντικατασταθούν” από μεγάλες εταιρίες που σίγουρα γνωρίζουν καλύτερα και διαθέτουν περισσότερα μέσα στο να αποφεύγουν τη φορολόγηση χρησιμοποιώντας νόμιμα μέσα “πάντοτε”…

Πρέπει λοιπόν να εξευρωπαϊστούμε, να γεμίσουμε εταιρίες και πλήθος μισθωτών ιδιωτικών υπαλλήλων χωρίς συλλογικές συμβάσεις εργασίας και συλλογική διαπραγμάτευση μαζί με ταυτόχρονη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων…

 Έτσι η έξοδος από την κρίση θέλει μετάβαση από την κρατική σκλαβιά και τις κρατικοδίαιτες συντεχνίες στη μισθωτή σκλαβιά και τον εργασιακό μεσαίωνα… Ετσι λοιπόν όσοι αντιστέκονται στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού και τις επερχόμενες εξελίξεις δε σημαίνει απαραίτητα ότι επιθυμούν μετάβαση στο προηγούμενο καθεστώς…

 Ένα άλλο εξουσιαστικό δίπολο, όσοι αντιμάχονται τις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ κτλ είναι υπέρμαχοι του ρουσφετολογικού δημοσίου… Δηλαδή το δίλημμα είναι ανάμεσα σε μια κρατική εταιρία ή σε μια ιδιωτική, ανάμεσα στο κρατικό και το ιδιωτικό πανεπιστήμιο…

Φυσικά τα δίπολα αυτά βολεύουν τους μηχανισμούς εξουσίας κυβερνητικούς ή μη, καθότι τόσα χρόνια φρόντισαν να απαξιώσουν οτιδήποτε κρατικό και να το κάνουν να φαίνεται τόσο αντιπαθητικό που το ιδιωτικό να φαντάζει ως υπέρτατη λύση…

 Αυτό που αγνοούν ή που μάλλον δε θέλουν να βγει προς τα έξω είναι ότι υπάρχει ένα ρεύμα που έρχεται να υπερβεί τα εξουσιαστικά τους δίπολα και διλήμματα… ένα ρεύμα που επιδιώκει την κοινωνικοποίηση της πολιτικής και της οικονομίας… έτσι λοιπόν με την επιστροφή της πολιτικής και της οικονομίας στους πολίτες, δε θα υπάρχει ο διαχωρισμός αυτός μεταξύ κοινωνίας και πολιτικών και οικονομικών ελίτ γιατί οι τελευταίες θα εκλείψουν… έτσι λοιπόν ανάμεσα σε ενα κρατικό ή ιδιωτικό πανεπιστήμιο, ανάμεσα σε μια κρατική ή ιδιωτική εταιρία, το ρεύμα αυτό θα προτάσσει το κοινωνικοποιημένο πανεπιστήμιο και την κοινωνικοποιήμενη ΔΕΚΟ, που δε θα είναι ούτε ιδιωτικά ούτε κρατικά.

Το σύστημα εξουσίας έχει περάσει στη συνείδηση του λαού ότι η κατάρρευση του κράτους και του τραπεζικού συστήματος σημαίνει ταυτόχρονα και κατάρρευση της κοινωνίας… Αν οι πολίτες αποφασίσουν να πάρουν την οικονομία στα χέρια τους και τα μέσα παραγωγής στον ελεγχό τους, τότε αυτή η κατάρρευση την οποία τρέμουν τα αφεντικά και οι πολιτικοί θα ήταν η απαρχή της ανάτασης για την πλειοψηφία του κόσμου…

 Ή με την κυβέρνηση ή με τους εργατοπατέρες… δηλαδή όσοι απεργούν σημαίνει ότι είναι ενάντια στην κυβέρνηση και ότι συντάσσονται με τους συνδικαλιστές-εργατοπατέρες… Φυσικά η προπαγανδιστική αυτή ισοπέδωση δεν είναι άσκοπη… στοχεύει Ακριβώς στο να πλήξει όσους αντιστέκονται παρουσιαζοντάς τους υπό την καθοδήγηση των μεγαλοσυνδικαλιστών που πρωτίστως κόπτονται για τα προσωπικά και κομματικά τους συμφέροντα… Δε χρειάζεται λοιπόν προκειμένου να αντισταθεί στην επίθεση που εξαπολύουν ΕΕ και ΔΝΤ διαμέσου της κυβέρνησης, να συνταχθεί με τις ξεπουλημένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Μπορούν όλοι οι εργαζόμενοι στους χώρους και στους κλάδους εργασίας τους να συγκροτήσουν σωματεία βάσης που να λειτουργούν οριζόντια και αντιεραρχικά, χωρίς κομματικές εμπλοκές και εξαρτήσεις…

 Υπάρχει και ένα ακόμα δίπολο-μύθος… το μπουκοτάζ των ξένων προϊόντων από τη μια και η προτίμηση σε made in greece προϊόντα για την ενίσχυση της εθνικής οικονομίας… Λες και είναι δεδομένο ότι τα κέρδη που αποκομίζουν οι έλληνες επιχειρηματίες δεν υπάρχει περίπτωση να τα επενδύουν ή να τα βγάζουν στο εξωτερικό ή λες και οι ξένες επιχειρήσεις στα καταστήματα-παραρτήματα που έχουν στην Ελλάδα δεν έχουν έλληνες εργαζόμενους ή κάποια από τα κέρδη τους δεν επανεπενδύονται επί ελληνικού εδάφους… το παιχνίδι αυτό βέβαια είναι μια πτυχή ενός μεγαλύτερου δίπολου-διλήμματος… ή με την παγκοσμιοποίηση που προκάλεσε την κρίση και τη μετέφερε από τη μια άκρη του πλανήτη στην άλλη ή με το κλείσιμο των συνόρων, τον οικονομικό προστατευτισμό και τις εθνικές οικονομίες… Σκεφτείτε λοιπόν τι θα συμβεί αν μια χώρα σαν την Ελλάδα αποφασίσει να περιορίσει τις εισαγωγές, κλείσει τα σύνορα για να προστατεύσει την εθνική παραγωγή και ταυτόχρονα αποφασίσουν να κάνουν και οι υπόλοιπες χώρες το ίδιο… Θα διασωθεί η εθνική οικονομία τελικά ή μήπως θα επωφεληθούν και πάλι οι μεγαλοεπιχειρηματίες και τα μονοπώλια εθνικής προέλευσης;

 Όλη αυτή η ρητορεία συνδέεται και με ένα ακόμα ευρύτερο παιχνίδι… αυτό της συγκρότησης ενός νέου ΕΑΜ που σαν άλλο Εθνικό Μέτωπο διεκδικεί την απελευθέρωση από τις ξένες δυνάμεις… Ελλάδα vs Γερμανία και ΕΕ σε νέα εκδοχή… άραγε σε αυτήν εκδοχή σημαίνει ότι είμαστε ενάντια συνολικά στο γερμανικό λαό;

Κάποιοι ακόμα και μέσα από την ίδια την αριστερά καλλιεργούν για ψηφοθηρικούς λόγους μια κατάσταση που μπορεί, όταν πεταχτεί η σπίθα, να μας προκύψει μια εθνικιστική-πατριωτική έξαρση που θα είναι ανεξέλεγκτη και θα έχει πατήσει πάνω σε αυτήν την προπαγάνδα…

Ο πόλεμος δεν είναι πατριωτικός αλλά εξόχως κοινωνικός και ταξικός… οι εχθροί μας δεν είναι οι γερμανοί ούτε οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί… η διαφορά ενός γερμανού από έναν έλληνα εργαζόμενο είναι ότι ο γερμανός είναι ενας αξιοπρεπής σκλάβος υπό την έννοια ότι κατάφερε να ανταλλάξει την ελευθερία του με μια αξιοπρεπή διαβίωση σε αντίθεση με τον έλληνα που ήταν πάντοτε σκλάβος β΄κατηγορίας…

Έτσι λοιπόν ο έλληνας εργαζόμενος έχει περισσότερα κοινά με τον πορτογάλο, ισπανό και ιταλό εργαζόμενο παρά με τον έλληνα επιχειρηματία, τραπεζίτη ή πολιτικό… στη βάση αυτή λοιπόν η εθνική ενότητα και συνείδηση είναι μια παγίδα που μας απομακρύνει από το στόχο που είναι η απαλλαγή μας από τους πολιτικούς και οικονομικούς δυνάστες μας, σε αντίθεση με την καλλιέργεια της ταξικής συνείδησης. Αρα λοιπόν η ενότητα στη βάση της συνειδητοποίησης της κοινής ταξικής μας προέλευσης και μόνο μπορεί να οδηγήσει σε κάποιο αποτέλεσμα… αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε επίπλαστη και πλασματική ενότητα που δε γίνεται στη βάση της συνειδητοποίησης της κοινής ταξικής μας προέλευσης είναι ανώφελη και καταδικασμένη να αποτύχει… και φυσικά σκοπό έχει να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα και τα σχέδια κάποιων κομματικών ελίτ…

 Η απάντηση στα εξουσιαστικά δίπολα μπορεί να είναι η συγκρότηση στη γειτονιά, στους εργασιακούς χώρους και παντού αυτόνομων πυρήνων-συλλογικοτήτων που θα δρουν άμεσα και θα λειτουργούν αντιεραρχικά και οριζόντια στη βάση της αλληλεγγύης και της συνεργασίας μεταξύ τους…

 Ο δρόμος είναι μακρύς, αλλά όσο συντομότερα ξεκινήσουμε για το ταξίδι αυτό, τόσο συντομότερα θα απαλλαγούμε από το μέλλον που μας επιφυλάσσουν…

https://asylo.squat.gr/?p=1429

Άμεση Δημοκρατία και Οικονομία

[ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ] από εφημερίδα Δράση
Η Άμεση Δημοκρατία δεν είναι απλώς μια τεχνική διαβούλευσης και απόφασης, ούτε στενά πολιτειακό και συνταγματικό ζήτημα. Είναι ένα ριζικά διαφορετικό από το υπάρχον μοντέλο πολιτικής, που επιχειρεί να υπερβεί κάθε μορφή κομματικής και ιδεολογικής αλλοτρίωσης, ιεραρχίας και αντιπροσώπευσης, επανασυστύνοντας την πολιτική ως συνεργασία πρόσωπο με πρόσωπο, όπως στις πλατείες, ως δημιουργία και υπεράσπιση των «κοινών». Είναι ένα μοντέλο αυτοκυβέρνησης απευθείας από την κοινωνία, με την κοινωνία και για την κοινωνία.
 
Από αυτή την άποψη συνδέεται οργανικά με το ερώτημα της αναδιάρθρωσης ολόκληρης της ζωής μας, της δημιουργίας των κοινών βάσεων μιας νέας ζωής έξω από εξουσιαστικές, αγοραίες και εκμεταλλευτικές δομές. Άλλωστε μόνο τότε μπορούν να αποκτήσουν πραγματικό «υλικό» περιεχόμενο οι αξίες της Άμεσης Δημοκρατίας για ισότητα, αλληλεγγύη, αυτονομία, ελευθερία. Γιατί όσο οι συνθήκες της παραγωγής αγαθών και της κάλυψης των αναγκών μας παραμένουν εγκιβωτισμένες σε σχέσεις ανισότητας, δεσποτείας, καταναγκασμού και αλλοτρίωσης ένα «δίκαιο της ισότητας» δε θα κάνει τίποτε άλλο παρά να αναπαράγει την ανισότητα και τις εξουσιαστικές σχέσεις.
 
Το ερώτημα ποιος παράγει, γιατί παράγει, πώς παράγει, πόσα παράγει, είναι κομβικό στο πλαίσιο της Άμεσης Δημοκρατίας. Μέχρι τώρα το ερώτημα αυτό δεν τίθεται καν· ο «οικονομικός αυτοματισμός» της ιδιοκτησίας και της αγοράς τα έχει αναλάβει όλα πριν από εμάς για εμάς, και κυρίως εναντίον μας. Κι όμως, τι πιο βασικό για μια κοινωνία από τον από κοινού προσδιορισμό των αναγκών μας και του τρόπου της ικανοποίησής τους; Χωρίς τη δυνατότητα να αποφασίζουμε εμείς γι' αυτό και να δημιουργούμε τα κοινά μέσα για την υλοποίηση αυτής της απόφασης, η όποια δραστηριότητά μας μετατρέπεται σε μια αλλότρια και εχθρική δύναμη απέναντί μας. Γι' αυτό σήμερα ο κοινωνικός πλούτος που δημιουργούμε δεν ανήκει σε μας αλλά συγκεντρώνεται στα χέρια των οικονομικών ολιγαρχιών, στερώντας ακόμη κι αυτά τα μέσα επιβίωσης από τη μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων του πλανήτη και οδηγώντας σε ανεπίστρεπτες οικολογικές καταστροφές.
 
Ας ξαναρχίσουμε, λοιπόν, από εκεί που ξεκίνησε η «πολιτική οικονομία» που νομιμοποίησε εν είδει φυσικού νόμου την ιδιοκτησία, την ανισότητα και την εκμετάλλευση. Δεν είναι φυσικός νόμος κάποιοι λίγοι να κατέχουν τα μέσα παραγωγής και οι περισσότεροι να διαθέτουν μόνο τη εργασιακή τους δύναμη προς εκμετάλλευση. Δεν είναι φυσικός νόμος η μετατροπή της δημιουργικής δραστηριότητας του ανθρώπου σε εργασία για την εξασφάλιση της επιβίωσής του. Δεν είναι φυσικός νόμος να υπάρχει διεύθυνση και δεσποτεία, μέσω των τεχνικών, επιστημονικών και διοικητικών ιεραρχιών, πάνω στη δραστηριότητα του ανθρώπου και της κοινωνίας. Δεν είναι φυσικός νόμος το να γίνεται ο προσδιορισμός των αναγκών μας από δυνάμεις έξω από εμάς, που έχουν ως μοναδικό κριτήριό τους το κέρδος, και η κάλυψη αυτών των αναγκών να επαφίεται στις απρόσωπες, αφηρημένες δυνάμεις του χρήματος. Όλα αυτά δεν είναι παρά επιλογές που μας έχουν επιβληθεί από τις ολιγαρχίες της ιδιοκτησίας και του πλούτου, επιλογές που αναπαράγουν τη θέση τους και υπεξαιρούν τη δυνατότητά μας για ατομικό και κοινωνικό αυτοκαθορισμό.
 
Από τότε που η οικονομία διαχωρίστηκε από το σύνολο των κοινωνικών δραστηριοτήτων και επιβλήθηκε ως ο μοναδικός ηγεμόνας πάνω σε όλες τις πτυχές της ζωής, όλα έγιναν οικονομία. Ο χρόνος έγινε χρήμα, η εργασία εμπόρευμα, η επιβίωση αγορά, ακόμη και ο ίδιος ο άνθρωπος έγινε homo oeconomicus και παραγωγός-καταναλωτής, ένα συμφεροντολογικό πλάσμα που όλη του η ζωή είναι τάχα ένας υπολογισμός κόστους-οφέλους, κέρδους και ζημιών, και που όλο του το νόημα έχει συρρικνωθεί στην ικανότητά του να δουλεύει. Η ιστορία απέκτησε, επίσης, νόημα ως διαρκής «εκσυγχρονισμός», δηλαδή ως απεριόριστη ανάπτυξη εμπορευμάτων, και ολόκληρη η βιόσφαιρα μετατράπηκε σε «οικονομικό πόρο» προορισμένο να τροφοδοτεί μέχρι εξαντλήσεως αυτήν την αέναη ανάπτυξη.
 
Η οικονομία γιγαντώθηκε και η κοινωνία συρρικνώθηκε. Τα «δικαιώματα» της παραγωγής, της ιδιοκτησίας, της αγοράς, ορθώθηκαν πάνω από κάθε άλλο δικαίωμα, μετατρέποντας σε «πουκάμισο αδειανό» όλες τις διακηρύξεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αντιμετωπίζοντας την κοινωνία ως ορυχείο εξόρυξης πλούτου και ισχύος. Οι αξίες της Άμεσης Δημοκρατίας, η ισότητα, η αλληλεγγύη, η αυτονομία και η ελευθερία, δεν μπορούν να ριζώσουν σε αυτή τη «γη της επαγγελίας» όπου η κυριαρχία πάνω στον άνθρωπο και τη φύση είναι το μόνο που μπορεί να φυτρώσει. Για να υπάρξει η Άμεση Δημοκρατία στην πλήρη της έννοια χρειάζεται όχι μόνο να ξαναπάρει στα χέρια της η κοινωνία την οικονομία αλλά και να τη συρρικνώσει σε διαστάσεις που θα ανταποκρίνονται σε ανθρώπινα μέτρα, κοινωνικούς στόχους και περιβαλλοντικές δεσμεύσεις. Και παράλληλα να επανατοποθετήσει τον άνθρωπο, το κοινωνικό άτομο με όλες τις πολύμορφες δυνατότητές του, ως μέτρο κάθε αξίας και κάθε πλούτου.
 
Σε μια τέτοια βάση, όλοι οι πόροι της κοινής μας ζωής και τα μέσα ικανοποίησης των κοινών αναγκών μας δε μπορεί παρά να είναι κοινά, έξω από κάθε ιδιοκτησία και ατομική εκμετάλλευση, στα χέρια της ίδιας της κοινωνίας που αδιαμεσολάβητα αποφασίζει για την ισότιμη για όλους, και με σεβασμό στο περιβάλλον, διάθεσή τους. Χωρίς την κοινωνική «ιδιοκτησία» και αυτοδιαχείριση αυτών των πόρων και μέσων δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστικά πολιτική κοινότητα ίσων και ελεύθερων.
 
Αυτή η κοινωνικοποίηση, όμως, δε σημαίνει ότι παίρνουμε απλώς στα χέρια μας την παραγωγή όπως είναι σήμερα. Σημαίνει ότι, επιτέλους, μπορούμε να την αλλάξουμε! Είναι φανερό ότι η κάλυψη των κοινωνικών αναγκών σε συνθήκες Άμεσης Δημοκρατίας απαιτεί έναν τριπλό επαναπροσδιορισμό:
 
– Επαναπροσδιορισμό της παραγωγής και των μέσων και τεχνολογιών της παραγωγής με βάση τους κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς στόχους που θέτει η κοινότητα της Άμεσης Δημοκρατίας. Δεν μπορεί να παραμείνει ως πυρήνας της παραγωγής η εταιρική μορφή, το κέρδος και η παραγωγή εμπορευμάτων για την αγορά. Αντίθετα, πυρήνας της παραγωγής γίνεται τώρα η κάλυψη των αναγκών της κοινότητας και των υποδομών της «κοινότητας των κοινοτήτων». Στη θέση της παραγωγής για την παραγωγή και της κατανάλωσης για την κατανάλωση τίθενται άλλες αξίες-κριτήρια όπως η εγγύτητα των παραγωγικών δραστηριοτήτων στο έδαφος της κοινότητας, η εξοικονόμηση πόρων και ενέργειας, η άμεση ανταλλαγή των προϊόντων έξω από την αγορά, το μοίρασμα του όποιου πλεονάσματος στην κοινότητα.
 
– Επαναπροσδιορισμό της θέσης του ανθρώπου μέσα στην παραγωγή. Η αυτοδιεύθυνση και η συνεργασία παίρνουν τη θέση των διάφορων ιεραρχιών και διευθυντικών εξουσιών. Η ισότητα, η εναλλαγή καθηκόντων, η εξασφάλιση για όλους διευρυνόμενου ελεύθερου χρόνου, η ανταπόκριση στις ανάγκες της κοινότητας, διαμορφώνουν νέες σχέσεις έξω από το πλαίσιο του ανταγωνισμού, του συντεχνιασμού και των συμφερόντων. Μοναδικό σχεδιαστικό και αποφασιστικό όργανο γίνεται η συνέλευση των εργαζομένων. Η όλη δραστηριότητα εξασφαλίζει την ισότιμη πρόσβαση καθενός στο κοινωνικό προϊόν.
 
– Επαναπροσδιορισμό της θέσης της παραγωγής μέσα στη συνολική ζωή της κοινότητας. Η παραγωγή αποτελεί ένα μέρος της συνολικής ζωής της κοινότητας και όχι αυτό που επισκιάζει όλα τα άλλα. Στόχος είναι να περιορίζεται όλο και περισσότερο η αναγκαία παραγωγή και να απελευθερώνεται χρόνος για την ενασχόληση με τις κοινωνικές και πολιτικές δραστηριότητες της κοινότητας, αλλά και για την αυτοανάπτυξη και έκφραση του κοινωνικού ατόμου. Η εξασφάλιση της εναλλαγής διάφορων κοινωνικών, πολιτικών, ατομικών δραστηριοτήτων με τις παραγωγικές δραστηριότητες, για όλους, διαμορφώνει έναν πλούτο κοινωνικής και ατομικής ζωής που απελευθερώνει από τις κατηγοριοποιήσεις και τις «ταυτότητες» της καπιταλιστικής κοινωνίας (παραγωγός-καταναλωτής, διανοητική-χειρωνακτική εργασία, εργασία-ελεύθερος χρόνος, κ.ά.) και ταυτόχρονα αλλάζει και το ίδιο το νόημα του πλούτου από κατοχή και κατανάλωση εμπορευμάτων σε ελεύθερη ατομική δημιουργία και κοινωνική συμμετοχή.
 
Κώστας Χαριτάκης
 
αμεσοδημοκρατική αναδημοσίευση από το γνωστό αναδημοσιευτή: j4nus
https://asylo.squat.gr/?p=1426
 

Επιλογή

[ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ] από http://panospirin.blogspot.com/2011/10/blog-post_13.html

Δύο τάσεις υπάρχουν  σε αυτόν , που τέτοιες εποχές, επιθυμεί να γράφει ή να σκέφτεται  για όσα βλέπει γύρω του . Η μία τάση είναι ένα ξεχείλισμα αγανάκτισης, μια προτροπή αντίδρασης , μια κραυγή ξεσηκωμού για ριζικές αλλαγές. Ένα κάλεσμα σε αναδιάρθρωση των εαυτών μας, μια επίκληση στην αξιοπρέπεια που επιβάλλει – εξ ορισμού –  να αντισταθούμε. Η άλλη τάση , ισχυρή εξίσου, είναι η παραίτηση. Η γλυκιά θέληση για έναν απολογισμό, που μη γελιόμαστε, θα είναι αβάσταχτα αρνητικός  . Και στις δύο περιπτώσεις , όποια επιλογή κι αν γίνει, προκύπτουν εύλογες αγωνίες.

Η έννοια της αντίστασης τείνει να ευτελιστεί δια της υπερχρήσης της. Το κακό είναι ότι η υπερβολή είναι μόνο λεκτική και όχι στην πράξη, όπου η αντίδραση και η ανυπακοή είναι μάλλον νωθρές , όταν πρόκειται να εφαρμοστούν και  ιδιαιτέρως ηχηρές και φαντασμαγορικές όταν πρόκειται να διατυπωθούν…

Με άλλα λόγια: είναι ίδιον των ανθρώπων να μιλούν πολύ για όσα σπάνια αποτολμούν να πράξουν.  Για αυτό δεν ευθύνεται κάποια μεταφυσική αιτία, αλλά το γεγονός ότι υφίσταται μια προσπάθεια εξορθολογισμού, που δυστυχώς καταλήγει να κάνει την Επανάσταση να μοιάζει με μια ουτοπία, που όλο την αφηγούμαστε – σαν παραμυθάκι – κι όλο μετά πέφτουμε για ύπνο. Ό, τι γίνεται τόσο τετριμμένο , που ακόμα και τα δελτία των ΜΜΕ το σιγοντάρουν, χάνει κάτι από την πραγματική δυναμική του, από αυτή που θα μπορούσε πραγματικά να έχει.

Το πρόβλημα – με μεγαλύτερη ακρίβεια –  δεν έγκειται  στο ότι γίνεται λόγος και κουβέντα για αντίδραση και Επανάσταση (πως αλλιώς να γίνει; Με τα μάτια; )  , αλλά στην απίστευτη δυσαναλογία μεταξύ όσων λέγονται και όσων γίνονται.  Η πλειοψηφία του κόσμου είναι δυσαρεστημένη, μεγάλο μέρος της κοινωνίας βρίσκεται στα όρια του κι όμως λίγοι είναι αυτοί που αντιστέκονται με πράξεις, με συμμετοχή σε κινητοποιήσεις , σε συνελεύσεις , σε δράσεις. Λίγοι είναι όσοι ξεκινούν την αλλαγή από τον ίδιο τους τον εαυτό. Αντίθετα, οι πολλοί – αν και δυσαρεστημένοι και καταπιεσμένοι –  φαίνεται να φοβούνται πιο πολύ  "την πολιτική αστάθεια του πολιτικού συστήματος", "τα χημικά της αστυνομίας" , " να είναι ειρηνικοί" κ.λπ. και λιγότερο την άθλια και αναξιοπρεπή κατάσταση που οδηγείται το σύνολο της κοινωνίας. Είναι αρκετά εύκαιροι στο να βρίζουν τους πολιτικούς που μας έφτασαν ως εδώ, να αναρωτιούνται γιατί δεν γίνεται κάτι , αλλά  – για όνομα – μην υπάρξουν παρεκτροπές. Πάνω από όλα μην διαταραχθεί η ζωή μας. Για αυτό, καθόλου παράδοξα, είναι κάποιοι έτοιμοι να συγκρουστούν με αυτούς που αντιδρούν – απεργούν κι ας θίγονται εξίσου από την καθεστωτική πολιτική.

Έτσι , ενώ όλα τ' έχουμε λύσει και ξέρουμε σε ένα πρώτο επίπεδο ποιος φταίει ( κυρίως ποιος δεν φταίει)  και μιλάμε για ανάγκη αλλαγών , αντιδράσεων, ανατροπών , λίγοι ξεκινούν και δέχονται τα πυρά των υπολοίπων, οι οποίοι αρνούνται πεισματικά να τα στρέψουν στην πηγή των προβλημάτων τους. Φταίει ο απεργός κι όχι αυτός που τον ανάγκασε να απεργήσει. Φταίει αυτός που αντιδρά και όχι αυτός που του βάζει το μαχαίρι στο λαιμό.

Και ερχόμαστε και στη δεύτερη τάση. Παραίτηση και απολογισμός. Μια σύντομη διαπίστωση  που θα λέει ότι αποτύχαμε, ηττηθήκαμε και τέλος. Να μετρηθούμε  , να δούμε ποιος έκανε τί,  ποιος στάθηκε αξιοπρεπής και ποιος σύρθηκε στα χώματα, ποιοι φάνηκαν ατομιστές και ποιοι όχι. Μια κοινωνιολογική ημέρα της Κρίσης. Εξιλεωτικό , σίγουρα. Πρακτικά , όμως,  παραμένει ήττα και μάλιστα του χειρίστου είδους : ήττα αμαχητί .

Ίσως αυτό είναι το μόνο έναυσμα που μπορούμε να δώσουμε στους εαυτούς για να ξεκουνήσουν. Ίσως μόνο αν δούμε την άλλη μας επιλογή , την αναξιοπρέπεια και τη θλιβερή παραίτηση που κρύβει. Τί προδοσία απέναντι στον εαυτό μας και όλους τους άλλους να πέφτεις αμαχητί.

Οι κουβέντες καιρό τώρα ξέφτισαν. Σε κρίσιμες εποχές οι λέξεις χάνουν το νόημα τους. Ας μιλήσουμε λιγότερο για Επανάσταση κι ας βγούμε στο δρόμο. Έτσι μόνο θα την νοηματοδοτήδουμε ξανά.

ανεύθυνος αναδημοσίευσης: ο γνωστός και μη εξαιρετέος αναδημοσιευτής j4nus

Επιλογή

1ο Φεστιβάλ Εργατικής Αυτοοργάνωσης (15-16/10/2011)

15-16 OKTΩΒΡΙΟΥ 2011 [ΠΟΛΥΤΕΧΝEΙΟ ΑΠΘ]
Η συνέλευση της Κίνησης Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης για τη διοργάνωση του 1ου Φεστιβάλ Εργατικής Αυτοοργάνωσης, καλεί όλους τους εργαζόμενους και τα Σωματεία τους, την νεολαία, τους μετανάστες, τις πολιτικές συλλογικότητες και τα συλλογικά εγχειρήματα, τους κατειλημμένους χώρους και τις συνελεύσεις γειτονιάς να συμμετάσχουν στις εκδηλώσεις του διημέρου, (15-16/10) ώστε να ανοίξει ο διάλογος και να διερευνηθούν οι δυναμικές για την συσπείρωση του επαναστατικού τμήματος του εργατικού κινήματος, σε έναν ξεχωριστό, ανταγωνιστικό πόλο απέναντι τόσο στον κρατικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, όσο και στον κομματικό συνδικαλισμό του ΠΑΜΕ. Για ένα πραγματικό συντονιστικό εργατών σε ένα Ανεξάρτητο Εργατικό Κέντρο Αγώνα, για την οργανωτική αποδέσμευση από την προδοτική και ρεφορμιστική συνδικαλιστική ηγεσία, για τη δημιουργία μιας Επαναστατικής Προλεταριακής Ομοσπονδίας. Αντί να σηκώσουμε λευκό πανί, παίρνουμε θέσεις μάχης απέναντι στο καπιταλιστικό υπάρχον, ενάντια στο κράτος και όλους τους επίδοξους διαχειριστές των ζωών μας.
Αναλύοντας την πολιτική και οικονομική συγκυρία από ταξική και εργατική σκοπιά, αντιλαμβανόμαστε το παρόν και οριοθετούμε τα νέα καθήκοντα της τάξης μας, σκιαγραφούμε ένα πολιτικό και συνδικαλιστικό πλαίσιο που θα ανοίξει επαναστατική τομή στο ατσαλένιο δέρμα του παρόντος για να διαφύγουμε σε ένα απελευθερωμένο από κράτος και ντόπια – ξένα αφεντικά, μέλλον.
ΚΑΘΕΤΕΣ ΤΟΜΕΣ – ΟΡΙΖΟΝΤΙΕΣ ΔΟΜΕΣ

Για την χειραφέτηση της τάξης, την απελευθέρωση της Κοινωνίας.

Οι θεματικές που θα απασχολήσουν το φεστιβάλ θα έχουν να κάνουν:

  • Με τους εργατικούς αγώνες στη Θεσσαλονίκη και τα Ταξικά Σωματεία Βάσης, καθώς επίσης και την προσπάθεια σύνδεσης των αγώνων και των συλλογικών εγχειρημάτων σε ένα συντονιστικό κοινού αγώνα, ανεξάρτητου από τις καθεστωτικές συνδικαλιστικές δυνάμεις και δομές.
  • Με τη σύγχρονη ιστορία του αυτόνομου εργατικού κινήματος των προηγούμενων δεκαετιών και την σύνδεσή του με τις προσπάθειες για τη δημιουργία στο σήμερα ενός Ακηδεμόνευτου Ταξικού Εργατικού Πόλου που θα μπορεί να δίνει μάχες με το βλέμμα προσηλωμένο στις ανάγκες των εργαζομένων και των κατώτερων στρωμάτων που πλήττονται από την ακραία αντιλαϊκή πολιτική του αστικού μπλοκ σε συνθήκες κρίσης.
  • Με την κρίση σε ελληνικό και διεθνές επίπεδο, οι άμεσες προβολές της στην καθημερινότητα των εργαζομένων & των ανέργων και η απαραίτητη εργατική-ταξική απάντηση που πρέπει να δοθεί από τους καταπιεσμένους. Συζήτηση πάνω σε οργανωτικά μοντέλα συνδικαλισμού βάσης και εργατική πολιτική που να οξύνει τον ταξικό πόλεμο, να βαθαίνει την κρίση προς όφελος των εργαζομένων και της κοινωνίας. Για να ισχυροποιήσουμε την εργατική αυτοάμυνα, και να οπλίσουμε την κοινωνική αντεπίθεση.

Περισσότερες πληροφορίες και λεπτομέρειες στο http://labourfest2011.wordpress.com/

αναδημοσιευτής: ναι καλά καταλάβατε: j4nus

1ο Φεστιβάλ Εργατικής Αυτοοργάνωσης (15-16/10/2011)

Πολιτικοί κρατούμενοι, δομές εξουσίας και κοινωνικοί αγώνες στις φυλακές

[ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ] από http://eleftheriakos.gr

Στις 10/12/2010 ο υπουργός Δικαιοσύνης Χ. Καστανίδης επισκέφθηκε τη φυλακή Κορυδαλλού και συγκεκριμένα την Α΄ Ακτίνα, εν μέσω μαζικών κινητοποιήσεων χιλιάδων κρατουμένων που μέχρι εκείνη τη στιγμή λάμβαναν τη μορφή της αποχής συσσιτίου.

Η παρουσία στη φυλακή του πολιτικού εκπροσώπου της ταξικής δικαιοσύνης, και μάλιστα κατά τη διάρκεια ενός αγώνα που παρά τα προβληματικά χαρακτηριστικά του συμπλήρωνε ήδη δύο εβδομάδες και είχε οδηγήσει κάποιους από τους πιο φτωχούς κρατούμενος στα όρια του υποσιτισμού, μόνο ως προκλητική επίδειξη θράσους και αλαζονείας από την πλευρά της εξουσίας θα μπορούσε (και έπρεπε) να εκληφθεί. Η επικοινωνιακά προβεβλημένη, εν όψει της δικαστικής μεταρρύθμισης, πρωτοβουλία του υπουργού συνιστούσε, αφενός, την υποκριτική προσπάθεια να περιβληθεί με τον μανδύα της κοινωνικής ευαισθησίας η πολιτική της κυβέρνησης του μνημονίου γύρω από το εκρηκτικό εν μέσω κρίσης ζήτημα της ποινικής μεταχείρισης και των συνθηκών διαβίωσης χιλιάδων ανθρώπων στις ελληνικές φυλακές. Αφετέρου, απέβλεπε στη δημιουργία του κατάλληλου κλίματος συναίνεσης και θεσμικής διαμεσολάβησης προκειμένου να λειανθούν οι όποιες εξεγερτικές διαθέσεις θα μπορούσαν να εκφραστούν για κλιμάκωση του αγώνα. Δεν θα πρέπει, άλλωστε, να περάσουν απαρατήρητες σε όλο το αμέσως προηγούμενο χρονικό διάστημα οι διαρροές από το υπουργείο στα γνωστά παπαγαλάκια των ΜΜΕ, που έκαναν λόγο για συνεργασία πολιτικών και ποινικών κρατουμένων στο πλαίσιο ενός σχεδίου γενικευμένης αναταραχής στις φυλακές, όσο και οι παροτρύνσεις του ίδιου του Καστανίδη προς τους αρμόδιους εισαγγελείς για αυξημένη επιφυλακή.

Η κινητοποίηση που άρχισε στις 29/11 με τη μορφή της αποχής συσσιτίου και τη συμμετοχή χιλιάδων κρατουμένων από όλες τις φυλακές της χώρας, δεν είχε βέβαια ξεκινήσει με τους καλύτερους δυνατούς όρους. Η αιφνιδιαστική αναγγελία για την έναρξή της από μια ομάδα κρατουμένων και την «πρωτοβουλία δικαιωμάτων» παρέκαμψε κατά τρόπο απαράδεκτο και αντικινηματικό τη συλλογική διαδικασία η οποία για μήνες και με τη συμμετοχή εκατοντάδων κρατουμένων προετοίμαζε έναν αγώνα αρτιότερα οργανωμένο και σε μια σαφώς πιο επιθετική και πολιτικοποιημένη βάση. Έναν αγώνα που φιλοδοξούσε να αποτελέσει συνέχεια του συγκλονιστικού αγώνα των εκατοντάδων κρατουμένων – απεργών πείνας τον Νοέμβρη του 2008 και που θα βρισκόταν σε προφανή διαλεκτική με το πνεύμα της μεγάλης εξέγερσης στις φυλακές, την άνοιξη του 2007, που προέταξε τη βίαιη σύγκρουση με το σωφρονιστικό καθεστώς μαζί με την κριτική στην ίδια την ουσία της ταξικής δικαιοσύνης και κατέστησε, με τη συμβολή του μαζικού κινήματος αλληλεγγύης, τον χώρο των φυλακών ένα από τα πλέον δυναμικά πεδία κοινωνικής αντιπαράθεσης με το κράτος. Η κήρυξη, λοιπόν, ερήμην των συλλογικών διαδικασιών των κρατουμένων μιας κινητοποίησης με ασαφή στοχοθεσία, χωρίς καμία σχεδόν οργάνωση και με θολό πολιτικό πλαίσιο, λειτούργησε εκ των πραγμάτων διασπαστικά και υπονομευτικά τόσο ως προς την επιτυχή έκβαση του ίδιου του εγχειρήματος που προωθούσε όσο και για τη μελλοντική ανάπτυξη άλλων μορφών κινητοποιήσεων.

Κανένας αγώνας δεν μπορεί να έχει αξιώσεις εκδήλωσης μιας ισχυρής δυναμικής όταν κοινοποιείται στους κρατούμενους μέσω αλληλογραφίας, χωρίς καμία αναφορά στη χρονική διάρκεια και με πλήρη αοριστία προθέσεων, και γνωστοποιείται στην κοινωνία μέσω του αστικού τύπου. Προκαλεί εύλογα ερωτηματικά η στάση της «πρωτοβουλίας για τα δικαιώματα των κρατουμένων», που ενώ είχε πλήρη γνώση των πολύμηνων διαδικασιών οργάνωσης μιας μαζικής κινητοποίησης, ξαφνικά χωρίς οποιαδήποτε συνεννόηση ανήγγειλε μέσω της «Ελευθεροτυπίας» την έναρξη των κινητοποιήσεων. Ο πολιτικαντισμός κάποιων ομάδων που θέλουν να αναφέρονται ως κινηματική αριστερά, αλλά που στην ουσία είναι συνιστώσες της καθεστωτικής αριστεράς και του αστικού κοινοβουλευτισμού, γνωστών άλλωστε από τις λογικές διαμεσολάβησης που προωθούν χρόνια στις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, λειτούργησε τελικά προς όφελος του κράτους. Το τελευταίο δεν βρήκε απέναντί του έναν συμπαγή και οργανωμένο κοινωνικό αγώνα, αλλά μια άνευρη και ξέπνοη κινητοποίηση χωρίς ουσιαστικές κινηματικές αναφορές, η οποία καλυπτόταν σε επίπεδο αντι-πληροφόρησης από την «Ελευθεροτυπία» (!), διαχωρισμένη από τη μεγάλη μάζα των κρατουμένων που παρακολουθούσε από μακριά τις εξελίξεις.

Σε μια κρίσιμη κοινωνικοπολιτική συγκυρία, η αναστολή ενός δυναμικού κοινωνικού αγώνα ανακούφισε προφανώς το κράτος, που δεν θέλει με κανέναν τρόπο τη διάνοιξη νέων κοινωνικών μετώπων πλάι στο κύριο πεδίο της σύγκρουσής του με τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Ειδικά, μάλιστα, στον κομβικό για την λειτουργία του ποινικού κατασταλτικού συστήματος και εν πολλοίς ανεξέλεγκτο χώρο των φυλακών, όπου τα προβλήματα συνθηκών διαβίωσης και καταστολής είναι εκρηκτικά και αναμένεται να ενταθούν ακόμη περισσότερο με την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης και τη συνακόλουθη εκτόξευση της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης.

Μια δυναμική κινητοποίηση με ξεκάθαρη στοχοθεσία που θα διεκδικούσε ουσιαστική αλλαγή σε καίρια ζητήματα ποινικής καταστολής και συνθηκών διαβίωσης θα επιχειρούσε εκ των πραγμάτων να ακυρώσει το περιεχόμενο της κατασταλτικής πολιτικής του κράτους, που σήμερα -περισσότερο παρά ποτέ- δεν μπορεί παρά να είναι σταθερά προσανατολισμένο στην ολοένα και μεγαλύτερη έντασή της. Η σύγκρουση που αναπόφευκτα θα επερχόταν, ανεξάρτητα της μορφής που θα λάμβαναν οι κινητοποιήσεις, αφού για το κράτος η ικανοποίηση των κεντρικών αιτημάτων θα αποτελούσε μια σοβαρή υποχώρηση τη στιγμή που είναι ξεκάθαρο ότι θέλει να επιταχύνει, προβλημάτιζε σίγουρα την κυβέρνηση που έβλεπε έντονη κινητικότητα σε ένα ακόμα πεδίο του κοινωνικού-ταξικού ανταγωνισμού και μάλιστα με την ενεργό συμμετοχή των δεκάδων πια πολιτικών κρατουμένων και τη δυνατότητα ευρύτερης κοινωνικής απεύθυνσης.

Η κινητοποίηση, όπως εξελισσόταν και όπως τελικά κατέληξε, όχι μόνο δεν δημιούργησε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα στο κράτος, αλλά αντίθετα, μέσω της ευρείας προβολής που έτυχαν οι διάφορες πρωτοβουλίες διαλόγου του υπουργού με τους κρατούμενους και οι κίβδηλες μεταρρυθμιστικές εξαγγελίες του, θα μπορούσαμε ακόμα και να ισχυριστούμε ότι λειτούργησε ως πεδίο ανάδειξης της κοινωνικής ευαισθησίας και του ειλικρινούς ενδιαφέροντος του συστήματος απέναντι σε ένα από πιο χειμαζόμενα κοινωνικά κομμάτια.

Η παρουσία του υπουργού Δικαιοσύνης  στον χώρο των φυλακών το βράδυ της 10ης Δεκέμβρη υπήρξε ακριβώς η προσπάθεια επικύρωσης του κοινωνικού ρόλου του κράτους ως προστάτη και εγγυητή των δημοκρατικών δικαιωμάτων, ακόμα και της ίδιας της ελευθερίας (όσο οξύμωρο και αν ακούγεται αυτό!). Οι φιλικές συζητήσεις με τους κρατούμενους, η ανταλλαγή εκτιμήσεων γύρω από το σωφρονιστικό σύστημα, τα χαμόγελα και τα αστειάκια του υπουργού με κάποιους κρατούμενους υπό το άγρυπνο βλέμμα του αρχιφύλακα, του υπαρχιφύλακα και δεκάδων ανθρωποφυλάκων ήταν η έκφραση της πιο επιθετικής πολιτικής του κράτους για τον έλεγχο και τη χειραγώγηση των κρατουμένων, πολύ πιο αποτελεσματική από την ακαμψία και τον κυνισμό που επέδειξαν οι δεξιοί προκάτοχοί του.

Το κλίμα κοινωνικής ειρήνης που επιχειρούσε να προωθήσει εκείνο το βράδυ το κράτος, διερράγη από τις παρεμβάσεις των πολιτικών κρατουμένων της Α΄ και Στ΄ Ακτίνας. Συγκεκριμένα, στην Α΄ Ακτίνα ο υπουργός πλευρίστηκε από συντρόφους που με ιδιαίτερα οξύ και επιθετικό τρόπο βροντοφώναξαν μέσα στη μούρη του το ταξικό τους μίσος απέναντι στη δικαιοσύνη του κεφαλαίου, όσο και απέναντι σε αυτόν, έναν οσφυοκάμπτη των αφεντικών του, όπως τον χαρακτήρισαν, και τους χυδαίους ανθρωποφύλακες με τις πρακτικές των βασανιστηρίων που διαχρονικά άσκησαν στα σώματα των φυλακισμένων, ενώ δήλωσαν την αλληλεγγύη τους στον κοινό αγώνα πολιτικών και ποινικών κρατουμένων για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Στα ψελλίσματα του εμφανώς χλωμιασμένου Καστανίδη για διάλογο, η απάντηση των πολιτικών κρατουμένων ήταν ότι εμείς δεν κάνουμε διάλογο με τους δυνάστες μας και ότι θα λογοδοτήσει για τα εγκλήματά του αυτός και τα αφεντικά του στα λαϊκά δικαστήρια που έρχονται. Η κίνηση ενός ανθρωποφύλακα να απλώσει το χέρι του για να απομακρύνει έναν σύντροφο που «συνομιλούσε» με τον υπουργό, αντιμετωπίστηκε σθεναρά από τον αποφασιστικό τόνο των φωνών των συντρόφων, στις οποίες ο φύλακας πειθάρχησε. Για λίγες στιγμές ο έλεγχος είχε χαθεί. Ο υπουργός βρισκόταν σε εμφανή θέση αμηχανίας και φόβου, ενώ οι φύλακες αντιμέτωποι με ένα σκηνικό που δεν είχαν υπολογίσει. Ανά πάσα στιγμή, η φιλική ατμόσφαιρα θα μπορούσε να μετατραπεί σε εχθρική, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στο ρευστό και οξυμμένο κοινωνικά περιβάλλον της φυλακής.

Κάπου εκεί η δυναμική της παρέμβασής μας εξέπνευσε. Νομίζω ότι απείχαμε μόνο λίγο από την εκδήλωση μιας πραγματικής επιθετικής πρωτοβουλίας, της οποίας τα χαρακτηριστικά και η εξέλιξη είναι τόσο απρόβλεπτα που κάθε υπόθεση είναι επισφαλής. Αν επιμέναμε και άλλο στον λεκτικό προπηλακισμό, αν εντείναμε τις αποδοκιμασίες, αν προβαίναμε σε μια ήπια έστω απώθηση ή σε μια πράξη εξευτελισμού του υπουργού, οι φύλακες θα αναγκάζονταν να παρέμβουν πιο δυναμικά και στη σύρραξη που ενδεχομένως θα ακολουθούσε να λάμβαναν μέρος και άλλοι κρατούμενοι. Οι ισορροπίες κρέμονται, άλλωστε, από μια κλωστή. Μπορούμε, ίσως, να αναλογιστούμε τη σημασία και τη βαρύτητα που θα αποκτούσε όχι μόνο για τον περίκλειστο κόσμο των φυλακών, αλλά και για όλη την αγωνιζόμενη κοινωνία η είδηση ότι ο υπουργός φυγαδεύτηκε από την Α΄ Ακτίνα των φυλακών Κορυδαλλού κάτω από γιουχαΐσματα και ύβρεις, με τους φρουρούς να καταφεύγουν στη βία για να τον σώσουν.

Τελικά, όπως προανέφερα, η δυναμική της παρέμβασής μας εξαντλήθηκε στον έντονο λεκτικό προπηλακισμό. Ακόμα και έτσι, εξ αιτίας του γεγονότος ο υπουργός και η κουστωδία του εγκατέλειψαν εσπευσμένα την Ακτίνα κάτω από τις αποδοκιμασίες και τα ειρωνικά σχόλια των κρατουμένων. Ο αντίκτυπος της κίνησής μας ήταν θετικότατος. Αρκετοί κρατούμενοι μας έσφιξαν το χέρι και πολλοί είχαν ένα έντονο χαμόγελο επιδοκιμασίας στα χείλη. Εξαίρεση αποτέλεσαν οι διάφοροι ρουφιάνοι της υπηρεσίας και όσοι με τη στάση και τη συμπεριφορά τους στις φυλακές προωθούν τις λογικές της συνδιαλλαγής και της διαμεσολάβησης, οι οποίοι εμφανώς δυσανασχέτησαν με την ένταση και τη δυναμική που θα μπορούσε να λάβει η παρέμβασή μας. Λίγη ώρα αργότερα, ο υπουργός δέχτηκε σε χώρο της φυλακής εκτός της Ακτίνας και με την παρουσία ανθρωποφυλάκων μέλη της επιτροπής κρατουμένων και, σε μια προφανή ένδειξη δημοκρατικότητας, όσους κρατούμενους επιθυμούσαν να μιλήσουν μαζί του.

Αποκτά, νομίζω, ιδιαίτερη σημασία ως προς και την κατάδειξη ορισμένων χαρακτηριστικών της ίδιας της φυλακής, να δούμε ποιος κόσμος, πέρα από ορισμένα μέλη της περιορισμένου κύρους και επιρροής επιτροπής αγώνα, λειτούργησε κατά τη διάρκεια της παρέμβασής μας εξισορροπιστικά και σε μια κατεύθυνση κατευνασμού πιθανών επιθετικών διαθέσεων που θα επεδείκνυαν οι άλλοι κρατούμενοι.

Στην Α΄ Ακτίνα βρίσκεται κρατούμενη μια ισχυρή ομάδα του επονομαζόμενου «κόσμου της νύχτας», ένα είδος μαφίας (με όλο το στοιχείο της υπερβολής που ενέχει η χρήση του όρου για την περιγραφή φαινομένων της ελληνικής πραγματικότητας) με πολυσχιδείς πρωτοβουλίες σε ένα ευρύ πεδίο νόμιμων και παράνομων οικονομικών δραστηριοτήτων. Οι επικεφαλής αυτών των ομάδων, οι επονομαζόμενοι «νονοί», είναι στην πραγματικότητα επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται άλλοτε παράνομα και άλλοτε νομότυπα σε ένα πεδίο της αγοράς που λειτουργεί παρά την επίσημη οικονομία και παρά το κράτος –αλλά σε προφανή διαπλοκή μαζί του- και εκτείνεται σε ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων (νύχτα, λαθρεμπόριο, τζόγος, όπλα κλπ). Πρόκειται για έναν δυναμικό τομέα της καπιταλιστικής οικονομίας με μεγάλο κύκλο εργασιών, που αποτέλεσε για το ελληνικό κεφάλαιο της αρπαχτής και της απάτης ένα διαχρονικό πεδίο κερδοφορίας. Για τον έλεγχο αυτής της αγοράς συγκρούονται, κατά καιρούς μέχρις εσχάτων, επιχειρηματικές ομάδες με χαρακτηριστική δομή, οργάνωση και αξιακούς κώδικες, που διαθέτουν –ιδίως οι πιο ισχυρές- έναν μικρό στρατό από σωματώδεις «γυμναστηριακούς» τύπους, τους λεγόμενους «μπράβους», τους οποίους στρατολογούν από τη μεγάλη δεξαμενή του λούμπεν προλεταριάτου, απ’ όπου προέρχεται και οι πλειοψηφία των νονών.

 Όπως είναι επόμενο, οι δραστηριότητες τέτοιων ομάδων είναι σχεδόν πλήρως ελεγχόμενες, αν όχι καθοδηγούμενες, από διάφορα κέντρα εξουσίας, τα οποία άλλωστε νέμονται και ένα σημαντικό κομμάτι των κερδών της αγοράς, ενώ ακόμα και αυτός ο ανταγωνισμός μεταξύ τους αντανακλά τα αντιτιθέμενα συμφέροντα που υπάρχουν μέσα στο έτσι κι αλλιώς διεφθαρμένο σώμα της αστυνομίας, της δικαιοσύνης και των πολιτικών. Η παρέμβαση του κράτους συνίσταται ακριβώς στη διαμόρφωση των ισορροπιών που το ωφελούν, είτε με την προώθηση των ευνοούμενών του είτε βγάζοντας εκτός παιχνιδιού τους παίκτες που δεν συμμορφώθηκαν στους κανόνες του ή επιχειρούν να αυτονομηθούν και να επεκταθούν σε άλλου τύπου παράνομες δραστηριότητες.

Εντός της φυλακής οι ομάδες αυτές διατηρούν τόσο τη δομή, το ήθος και το ύφος τους όσο και τις «άκρες» τους στο σύστημα, γεγονός που τις αναδεικνύει, όπως συμβαίνει στη δική μας πτέρυγα, σε κυρίαρχη δύναμη. Μια δύναμη που λειτουργεί κατ’ ανάλογο τρόπο με έξω -παρά την επίσημη εξουσία, αλλά και σε διασύνδεση με αυτή, και συμμετοχική για πολύ κόσμο στα κατώτερα επίπεδα-, η οποία κατά περιστάσεις εμφανίζεται ισχυρότερη και από αυτή τα δύναμη της υπηρεσίας. Έτσι εξηγούν, μάλιστα, κάποιοι απ’ αυτούς τα ιδιαίτερα προνόμια που απολαμβάνουν, τα οποία αποτελούν πρόκληση για τους υπόλοιπους κρατούμενους. Οι τελευταίοι είτε από φόβο είτε από μοιρολατρία συνήθως δεν αντιδρούν, καταλήγουν να τα θεωρούν αυτονόητα –όπως αυτονόητη θεωρούν και την εξουσία της υπηρεσίας- και τελικά προστρέχουν σε αυτούς για να κερδίσουν την εύνοιά τους με την ελπίδα ότι αυτή θα κάνει τη διαβίωσή τους στη φυλακή πιο ανεκτή.

Στην πραγματικότητα, τα προνόμια που απολαμβάνουν οι ομάδες αυτές στη φυλακή δεν είναι το αποτέλεσμα του φόβου που ενδεχομένως αισθάνεται η υπηρεσία απέναντί τους ούτε αποκλειστικά απότοκος μιας οικονομικής συναλλαγής, αλλά το προϊόν της ίδιας της διαπλοκής και της αλληλεξάρτησής των δύο εξουσιών, της επίσημης της υπηρεσίας και της άτυπης των ομάδων, που εκφράζεται με την εκχώρηση αρμοδιοτήτων από την πρώτη προς τις δεύτερες. Στο ιδιαίτερα ρευστό και κοινωνικά οξυμμένο περιβάλλον των φυλακών είναι συχνά προς συμφέρον της υπηρεσίας η παραχώρηση μέρους των αρμοδιοτήτων της σε πιο ευέλικτες μορφές εξουσίας, που μπορούν να επιλύουν τα προβλήματα και τις διενέξεις που γεννά η αθλιότητα των συνθηκών εκεί όπου η παρέμβαση της υπηρεσίας θα προκαλούσε περαιτέρω εντάσεις. Με τη μετάθεση μέρους των ευθυνών της η υπηρεσία απαλλάσσεται τόσο από το βάρος των αντίστοιχων υποχρεώσεών της απέναντι στους κρατούμενους όσο και από τις προστριβές και τις αντιδράσεις που θα δημιουργούσε η αδυναμία ικανοποιητικής ανταπόκρισής της σε αυτές. Στο βαθμό, μάλιστα, που οι εκάστοτε ομάδες παρακάμπτουν –με την ανοχή της διοίκησης- τις δυσλειτουργίες που προκαλεί η ακριβής τήρηση των κανονισμών και ξεπερνούν πιο άνετα τα εμπόδια της γραφειοκρατίας, το σύστημα αποκτά ευελιξία και σχετική σταθερότητα. Τα προνόμια και οι διευκολύνσεις που απολαμβάνει η ομάδα είναι, αφενός, το αντίτιμο της κρίσιμης εκδούλευσης που προσφέρει στην υπηρεσία και, αφετέρου, το μέσο με το οποίο εδραιώνει την εξουσία της. Για τη νομή, άλλωστε, ακόμα και των πιο ασήμαντων φαινομενικά αποτελεσμάτων αυτής της εξουσίας προστρέχουν στους εκπροσώπους της ομάδας δεκάδες κρατούμενοι, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό μια «λαϊκή βάση» από ευνοούμενους και παρατρεχάμενους. Πρόκειται για ένα σύστημα βολικό για όλους. Οι παρατρεχάμενοι περισσότερο ή λιγότερο τη βολεύουν, ο δείκτης της δυσφορίας στη φυλακή μειώνεται και η διαπραγματευτική ισχύς της ομάδας με την υπηρεσία αυξάνεται. Με αυτό το ιδιότυπο μοντέλο εξουσίας που εφαρμόζεται, το σύστημα επιτυγχάνει βραχυπρόθεσμα την αντιμετώπιση προβλημάτων που η δραματική μείωση των κρατικών δαπανών και η ανέχεια των περισσότερων κρατουμένων θα καθιστούσε υπό άλλες συνθήκες αδύνατη.

Τα ιδιαίτερα, τώρα γνωρίσματα που παρουσιάζει η συγκεκριμένη ομάδα που βρίσκεται κρατούμενη στην Ακτίνα μας, καθιστούν την περίπτωσή της πραγματικά ξεχωριστή. Εμφανίζεται καταρχήν ως εκφραστής ενός αξιακού κώδικα φορτισμένου από μια έντονη αντιρουφιάνικη και αντιμπατσική ρητορική και αξιώνει το ρόλο του εγγυητή των παραδοσιακών αξιών που διέπουν φαντασιακά τον κόσμο των φυλακών: της λεγόμενης αντροσύνης, της μπέσας έως και αυτής ακόμα της αντίστασης στο σύστημα.

Φτάνουν, μάλιστα, κάποιοι να την χαρακτηρίσουν μέχρι και «αντι-υπηρεσιακή», παρ’ όλη  την εμφανή διαπλοκή της με την υπηρεσία και την εξόφθαλμη σχέση οικειότητας και αβροφροσύνης που διατηρεί καθημερινά με τους ανθρωποφύλακες.

Η διαστρέβλωση του περιεχομένου της αγωνιστικής στάσης μέσα στη φυλακή, όπως την νοηματοδότησαν με τους αγώνες και το αίμα τους ο Κεχαΐδης, ο Τεμπερεκίδης, ο Πετρόπουλος, ο Πάλλης και τόσοι άλλοι κρατούμενοι για δεκαετίες, καθιστώντας την κομμάτι της συλλογικής συνείδησης του κινήματος, δεν προσβάλλει απλά την ιστορική μνήμη των αγώνων, αλλά έχει προφανείς αρνητικές επιπτώσεις στην ανάπτυξη ενός δυναμικού κινήματος αγώνα στις φυλακές σήμερα. Η άρση των διαχωριστικών γραμμών μεταξύ υπηρεσίας και κρατουμένων, κατ’ επέκταση μεταξύ κράτους και κοινωνίας, σημαίνει την αποικιοποίηση -και μάλιστα αναίμακτα- από το κράτος ζωτικού χώρου από την κοινωνία, που του επιτρέπει να εδραιώνει την εξουσία του, να την  κοινωνικοποιεί και τελικά να λειαίνει τις αντιθέσεις και να αλλοτριώνει τους καταπιεσμένους.

Το πιο ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι κάποιοι από αυτές τις ομάδες, έχουν φιλοτεχνήσει ένα ιδεολογικό προφίλ με έντονες κοινωνικές- πολιτικές αναφορές, που φέρουν ένα αριστερό ή αντιεξουσιαστικό πρόσημο, και έχουν επιδιώξει πολιτικές επαφές με χώρους και κρατούμενους, που δείχνουν μάλιστα να καρποφορούν. Φαίνεται ότι για τα πολιτικά και τα αξιακά στεγανά ενός κομματιού του κινήματος μερικά επαναστατικά λογάκια ή κάποιες «χειρονομίες» είναι αρκετές για να καταστήσουν φίλιες, δυνάμεις που εκ φύσεως και εξ’ αντικειμένου τοποθετούνται ανταγωνιστικά στο απελευθερωτικό πρόταγμα. Τη στιγμή που ο κοινωνικός αγώνας χιλιάδων ανθρώπων «σκανάρεται» ενδελεχώς μήπως και ανακαλυφθούν οι κραυγαλέες αντιφάσεις του και καταδικαστούν από την ανελέητη επαναστατική κριτική, οι αγωνιστικές δυνάμεις των νονών, μπράβων και λοιπών «εξεγερμένων» περνάνε με επιτυχία το – διάτρητο-  σύστημα των εξετάσεων και καθίστανται τόσο εντός όσο και εκτός φυλακής σημείο κοινωνικής ή/και (στη χειρότερη περίπτωση) πολιτικής αναφοράς.

Η ανισομέρεια που εμφανίζει η κοινωνικοπολιτική απεύθυνση μέρους  του κινήματος, την περίοδο μάλιστα που διαρκώς αυξανόμενα τμήματα των εκμεταλλευομένων δείχνουν να απεγκλωβίζονται από τις κυρίαρχες πολιτικές και οργανωτικές νόρμες, εγείρει ασφαλώς πολλά  ερωτήματα ως προς το αντιληπτικό και αξιακό του επίπεδο. Είτε, λοιπόν, το συγκεκριμένο κομμάτι του κινήματος αδυνατεί να αντιληφθεί τι αντιπροσωπεύουν κοινωνικά και ταξικά αυτού του είδους οι ομάδες είτε το αντιλαμβάνεται και συνάπτει συνειδητά πολιτικές επαφές.

Και στις δύο περιπτώσεις αναδεικνύονται, κατά τη γνώμη μου, σοβαρές ελλείψεις πολιτικού και αξιακού βάθους. Αν συμβαίνει το πρώτο, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε τέτοιο μέγεθος πολιτικού αποπροσανατολισμού που πρέπει ασφαλώς να προβληματίσει όλο το κινηματικό πεδίο, από το οποίο έγινε, άλλωστε, η παραγωγή της συγκεκριμένης πολιτικής κουλτούρας. Γιατί η ανικανότητα εκτίμησης και ερμηνείας στοιχειωδών χαρακτήρων και ρόλων που αναπτύσσονται εντός του κόσμου της κυριαρχίας, πέραν του πρόδηλου (του πολιτικού, του δικαστή, του μπάτσου, του αφεντικού κ.ά.), τη στιγμή μάλιστα που αυτοί οι χαρακτήρες εμφανίζουν τόσο εμφατικά το περιεχόμενό τους, όπως κραυγαλέα κάνει ο κόσμος των «μπράβων», σημαίνει ταυτόχρονα και μια ανεπαρκή κατανόηση του ίδιου του καπιταλιστικού φαντασιακού και των σημασιών του. Ανεπάρκεια που αναπόδραστα εκτείνεται και στο επίπεδο κατανόησης της ίδιας της εκμεταλλευόμενης κοινωνίας, του σημερινού της περιεχομένου και χαρακτήρα, και η οποία φανερώνει το βαθμό της κοινωνικής αποξένωσης στην οποία έχει περιέλθει σήμερα μέρος του κινήματος. Η στερεοτυπική, άλλωστε, και γεμάτη αφορισμούς κριτική της κοινωνίας στην οποία επιδίδονται με ζήλο αυτό ακριβώς καταδεικνύει. Η άγνοια που επιφέρει τελικά η μακρόθεν θέαση των αναγκών, των προβλημάτων και των αγώνων της κοινωνίας είναι πρακτικά η ουσία του (πολιτικού) μικροαστισμού που διεισδύει επικίνδυνα σήμερα ακόμα και μέσα στην πιο επαναστατική ρητορεία και πρακτική και μπορεί να στομώσει ακόμα και την πιο επιθετική δυναμική.

Στη δεύτερη περίπτωση βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακραία έκφραση πολιτικού οπορτουνισμού. Η αναζήτηση στις γκρίζες ζώνες της παρά τον νόμο εξουσίας κοινωνικών-πολιτικών φιλιών υποκρύπτει στην ουσία ένα αλισβερίσι ισχύος και δύναμης, που είτε εκδηλώνεται εντός είτε εκτός φυλακής δομείται στη βάση του εξουσιασμού και της επιβολής, πλήρως αποξενωμένο από το ταξικό υποκείμενο και εκ των πραγμάτων ανίκανο να παραγάγει οποιοδήποτε κοινωνικό-απελευθερωτικό αποτέλεσμα παρά μόνο συμμαχίες εξουσίας –όχι λαϊκής πάντως.

Τα  θολά  ιδεολογήματα του ιλεγκαλισμού και του ατομικισμού, δια μέσου των οποίων προβλήθηκε η όσμωση με τους λεγόμενους ποινικούς από τη δεκαετία του ’90 και εξής, μετατόπισαν σημαντικά το βάρος των επιλογών και το περιεχόμενο της δράσης ενός δυναμικού κομματιού του κινήματος σε ατραπούς, που παρ’ όλη την εξεγερσιακή τους φόρτιση υποβάθμισαν τελικά την σύγκρουση με το σύστημα στην ατομική εξέγερση εναντία στη μισθωτή εργασία. Βαθύτατα μικροαστικά στον πυρήνα τους, παρά την αντίθετη ρητορική τους, τα ιδεολογήματα αυτά αποτέλεσαν κατ’ ουσία άρνηση της ταξικής πάλης. Από τη στιγμή που «ό,τι υπόσχεται η εργασία, το εξασφαλίζει η ληστεία» και μάλιστα στο πολλαπλάσιο, η αντίσταση στον μισθωτό εκβιασμό συνδέθηκε μονοσήμαντα με την επίθεση στα ταμεία των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, που φορτισμένη με μια μυθικού τύπου αξιολογική σήμανση μετατράπηκε σε κοινωνικό πρόταγμα. Στα μάτια πολλών αγωνιστών οι ταξικοί αγώνες στα εργασιακά κάτεργα καθίστανται πλέον κενοί περιεχομένου. Εντός  αυτής της συνθήκης, το ίδιο το προλεταριάτο καταλήγει να στερείται σημασίας και νοήματος, γίνεται κατά κυριολεξία α-νόητο.

Η απομάκρυνση από τον κόσμο της μισθωτής σκλαβιάς, που συνδέθηκε και με την απαξίωση του υποκειμένου που την βιώνει και την ανέχεται, οδήγησε σε μια αναζήτηση επαναστατικών υποκειμένων σε κοινωνικούς τόπους που βρίσκονταν σε μιαν ακαθόριστη ποιοτικά σύγκρουση με το νόμο. Στη βάση ενός αόριστου αντιμπατσικού πνεύματος της εκτόνωσης των εφηβικών και μετεφηβικών ψυχορμήτων και εντός ενός πολιτικού πλαισίου που ενίοτε συνοψιζόταν στο τρίπτυχο «κάψε, κλέψε, διασκέδασε», προωθηθήκαν συνδέσεις με το ευρύ και ανομοιογενές φάσμα του «παραβατικού» ή του λούμπεν προλεταριάτου. Κάποιες φορές, ιδίως όταν η συνάντηση γινόταν στη βάση ενός πολιτικού πλαισίου, το πείραμα πετύχαινε, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις κατέληγε σε φιάσκο. Στα τελευταία 20 χρόνια, διάφοροι ποινικοί αστέρες έλαμψαν στο αναρχικό στερέωμα, πριν δύσουν μες το βούρκο από τον οποίον ανέτειλαν και αποκαλύψουν το περιεχόμενό τους. Ατομα βαθιά αλλοτριωμένα, γνήσια υποπροϊόντα του καπιταλισμού τίμησαν και εξακολουθούν να τιμούν με την παρουσία τους το αναρχικό κίνημα.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η μονομέρεια στην κοινωνική και πολική απεύθυνση που επεδείκνυε η συγκεκριμένη τάση του κινήματος, την αποξένωνε ολοένα και περισσότερο από τα προβλήματα και τις ανάγκες της μεγάλης μάζας του προλεταριάτου, προήγαγε έναν ελιτισμό και μια υπεροψία που εκφράστηκε παράλληλα και με μια σαφή αντικινηματική διάθεση –που βέβαια την ίδια στιγμή δεν την εμπόδιζε να διατηρεί επαφές με την αριστερά της διαμεσολάβησης.

Σήμερα τα ιδεολογήματα αυτά, διατηρώντας τον ίδιο μικροαστικό τους πυρήνα, λαμβάνουν πιο σχηματοποιημένα χαρακτηριστικά, εξελίσσονται και εκφράζονται υπό τη νέα σημαία του «αντικοινωνισμού» και του «μηδενισμού» με ιδιαίτερο πάθος και δυναμισμό. Με ανανεωμένο θεωρητικό και πρακτικό οπλοστάσιο, οι φορείς των νέων αντιλήψεων αυξάνουν ποιοτικά και ποσοτικά το βαθμό της βίαιης αντιπαράθεσης με το κράτος, την ίδια στιγμή που το πολιτικό και αξιακό τους υπόβαθρο δείχνει να αποσαρθρώνεται. Η ανακήρυξη του τέλους του ταξικού πολέμου την περίοδο της πιο σκληρής επίθεσης του κεφαλαίου στην εργασία, που ως νέοι Φουκουγιάμα εξήγγειλαν κάποιοι από τους πιο δυναμικούς εκπροσώπους τους, η κατάργηση των ταξικών αντιθέσεων και η αντικατάστασή τους από μια ιδεαλιστικού χαρακτήρα διαίρεση και σύγκρουση μεταξύ εξεγερμένων και υποταγμένων, καθώς και οι εντονότατες αντικοινωνικές και αντικινηματικές αναφορές αποτέλεσαν τα νέα στοιχεία με τα οποία «αναβάθμισαν» τον πολιτικό μικροαστισμό που κληρονόμησαν από τους προκατόχους τους.

Τέτοιου τύπου κοινωνικές-πολιτικές προσεγγίσεις απέκτησαν αυξημένη επιρροή μέσα σε έναν «χώρο», που έδειχνε να αδυνατεί να δώσει συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση στην εξεγερτική κληρονομιά του Δεκέμβρη και να δημιουργήσει κεντρικές κινηματικές υποδομές. Ασφαλώς, η απαξίωση όσο και ο ιδιότυπος σνομπισμός με τον οποίο αντιμετωπίστηκαν για χρόνια -όπως και μετά τον Δεκέμβρη- οι ανοιχτές συνελεύσεις και οι κεντρικού χαρακτήρα παρεμβάσεις, ακόμα και από πολλούς που σήμερα παρουσιάζονται ως θιασώτες τέτοιων κινήσεων, είχαν αρνητική επίδραση στην ανάπτυξη των απαραίτητων συλλογικών διαδικασιών ενόψει της κρίσιμης, όπως όλοι εκτιμούσαν, περιόδου του 2009-2010. Τα ίχνη αυτής της αντίληψης ήταν εμφανή στον χαρακτήρα της παρέμβασης και δράσης που ανέπτυξε ο αναρχικός χώρος στις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις του πρώτου εξάμηνο του 2010.

Με αναιμική παρουσία στα προηγούμενα στάδια των απεργιακών διαδικασιών, στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης δηλαδή, ο αναρχικός χώρος εμφανίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο τελευταίο στάδιο,  αυτό της διαδήλωσης, ανοργάνωτος, χωρίς διακριτή πολιτική παρουσία, με ασαφή τακτική και στρατηγική στόχευση, να αξιώνει το ρόλο του προνομιακού εκφραστή της κοινωνικής οργής και αγανάκτησης. Μόνο που πλέον, σημαντικό και ιδιαίτερα δυναμικό κομμάτι του δεν αντιλαμβάνεται την παρουσία και τη δράση του στην πορεία ως κοινωνική, ούτε αισθάνεται κάποιου είδους αλληλεγγύη με τα υπόλοιπα κομμάτια που διαδηλώνουν. Ορισμένοι, μάλιστα, είναι πιθανόν να τα αντιμετωπίζουν ακόμα και εχθρικά και οι διεκδικήσεις τους να τούς φαίνονται ως ενδείξεις υποταγής. Η μαζικότητα μιας πορείας φτάνει τελικά να έχει σημασία μόνο ως προς τη χρηστικότητά της για την εκδήλωση των συγκρουσιακών τους διαθέσεων. Εντός αυτού του πλαισίου είναι αρκούντος κατανοητό, πώς όλη την κρίσιμη κοινωνικά περίοδο αμέσως μετά την υποταγή της χώρας στο ΔΝΤ, δεν κατορθώθηκαν ούτε καν προωθήθηκαν ουσιαστικές συνθέσεις με ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια. Εννοώ, συνθέσεις βαθύτερες από αυτήν που γεννά η -σημαντικότατη-  κοινή συμμετοχή στις οδομαχίες, οι οποίες θα μπορούσαν να συγκροτήσουν ένα πεδίο κινηματικής αναφοράς για ευρύ φάσμα αντικαπιταλιστικών δυνάμεων.

Με το αναρχικό κίνημα να μην μπορεί να συγκροτήσει έστω μια συνέλευση όλους αυτούς τους μήνες, ακόμα και για το στοιχειώδες ζήτημα της παρουσίας του στον δρόμο, το έδαφος για την ανάπτυξη του τυχοδιωκτισμού ήταν ανοιχτό. Τα διάφορα παρεάκια που αλώνιζαν τις απεργιακές διαδηλώσεις αγκαζέ με αρκετούς από αυτούς που σήμερα έχουν το θράσος να εμφανίζονται στις κινηματικές διαδικασίες σα να μην τρέχει τίποτα και επιτίθενταν με σφυριά σε όσους δεν κατανοούσαν την επαναστατική τους λύσσα ή εξφενδόνιζαν μολότοφ σε αρτοποιεία γεμάτα κόσμο, ήταν το προεικόνισμα αυτών που έμελλε να συμβούν.

Αν ως χώρος συνηθίζουμε να στηλιτεύουμε την κοινωνική αδιαφορία με τη φράση «η σιωπή είναι συνενοχή», το γεγονός ότι αρκετοί εξ αυτών που σήμερα πολεμούν τις εν λόγω πρακτικές ανέχονταν όλους αυτούς τους μήνες τα συγκεκριμένα άτομα όσο και τους πάτρωνες τους σε εκδηλώσεις και κοινωνικούς χώρους και εξακολουθούν να τούς ανέχονται, δείχνει την παθογένεια και το βαθμό αλλοτρίωσης που μαστίζει το κίνημα.

Η ουσιαστική όμως «καινοτομία» που κομίζουν στο κίνημα και την κοινωνία οι νέες επαναστατικές ιδέες, η πραγματική τομή σε σχέση με το παρελθόν, είναι η επαναλαμβανόμενη, και προφανώς συνειδητή, ανάδειξη σε κοινωνική αξία και σημείο αναφοράς του «νονού» που βρίσκεται κρατούμενος στην Ακτίνα μας, γεγονός που συνιστά μια σοβαρή πολιτική και αξιακή έκπτωση για τον λεγόμενο «αναρχικό αντικοινωνισμό».  Εξόχως αποκαλυπτική της εκπληκτικής δυνατότητας διείσδυσης των καπιταλιστικών σημασιών ακόμα και σε χώρους όπως η ένοπλη πάλη, όπου εξ’ αιτίας της πολιτικής και υπαρξιακής της βαρύτητας θεωρείται συχνά επαρκώς στεγανοποιημένη από την κυρίαρχη κοσμοεικόνα, η αναγόρευση σε τιμητή της κοινωνικής απάθειας χαρακτηριστικών εκπροσώπων του κόσμου της νύχτας σημαίνει, παράλληλα, την αλλοίωση βασικών κοινωνικών και ιστορικών σημάνσεων του επαναστατικού κινήματος.

Η τοποθέτηση στο ίδιο νοηματικό συνεχές του επαναστατικού εξεγερτικού λόγου και του λόγου της μαφίας, καθιστά τα όρια μεταξύ των δύο εξ’ αντικειμένου εχθρικών κόσμων δυσδιάκριτα, συμβάλλει στην εδραίωση επαφών μεταξύ τους και επιτείνει ασφαλώς τη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό μέσα στο κίνημα και την κοινωνία. Αυτή ακριβώς τη σύγχυση αποτυπώνει εύγλωττα, άλλωστε, και η σύνδεση πολιτικών κρατουμένων με την άτυπη εξουσία των φυλακών. Σύνδεση που αντανακλάται σε ένα σύνολο καθημερινών δραστηριοτήτων. Οι επαφές, όμως, μεταξύ των κοινωνικών ομάδων δεν είναι ποτέ ουδέτερες, αλλά σημαίνονται εμφατικά από τη θέση που κατέχει κάθε μία στον κοινωνικό-ταξικό ανταγωνισμό. Οι πολιτικοί κρατούμενοι και η άτυπη εξουσία της φυλακής, όπως και οι αγωνιστές του επαναστατικού κινήματος και ο κόσμος του οργανωμένου εγκλήματος, αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικούς κόσμους οι οποίοι αν για λόγους τακτικής δεν βρίσκονται σε άμεση σύγκρουση, πρέπει εν τούτοις να διατηρούν τις αποστάσεις.   

Αυτή ακριβώς η δραματική μείωση των αποστάσεων, σε συνδυασμό με την κραυγαλέα έλλειψη μιας οργανωτικής πολιτικής βάσης, ήταν που επέδρασε αρνητικά ως προς την εκδήλωση μιας πραγματικής δυναμικής και εξεγερτικής πρωτοβουλίας κατά την επίσκεψη Καστανίδη. Εγκλωβισμένοι λίγη ώρα πριν την άφιξη του υπουργού μέσα σε ένα πλέγμα συμβάσεων με την ενδιάμεση εξουσία της Ακτίνας, οι πολιτικοί κρατούμενοι βρέθηκαν απροετοίμαστοι και με μειωμένα αντανακλαστικά στην είδηση της παρουσίας του υπουργού, αδυνατώντας πιθανόν και να αντιληφθούν ακόμη τη σημασία και την ευκαιρία μιας τέτοιας επίσκεψης. Με τη βιαστική και αμήχανη συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών κρατουμένων να γίνεται υπό την παρουσία του αναμφισβήτητου «αφεντικού» της Ακτίνας και να διακόπτεται από τις παροτρύνσεις του για διάλογο και ηρεμία, γίνεται κατανοητό το είδος της – έστω ολιγόλεπτης – προετοιμασίας  που είχε η πολιτική μας παρέμβαση. Ο μοναδικός, ίσως, αστάθμητος παράγοντας στην Ακτίνα, οι πολιτικοί κρατούμενοι, η δύναμη που θα μπορούσε να εκφράσει την κοινωνική οργή και τη διάθεση για σύγκρουση των κρατουμένων, βρέθηκε την ώρα που ο Καστανίδης διάβαινε την κιγκλίδα να συνομιλεί για το θέμα με τη δύναμη εκείνη που προωθεί μέσα στη φυλακή τον διάλογο και την ομαλότητα.

Εκείνη τη στιγμή, η σύγκρουση με το κράτος προϋπέθετε την ακόμα πιο δύσκολη ίσως αντιπαράθεση με την άτυπη εξουσία της Ακτίνας και την διάρρηξη των σχέσεων φιλίας και αλληλοβοήθειας που έχουν αναπτυχθεί, κάτι που οι πολιτικοί κρατούμενοι, χωρίς άλλωστε ενιαίο λόγο και αντίληψη, ούτε μπορούσαν ούτε προφανώς επιθυμούσαν. Αναπόδραστα, το θυμικό και ο αυθορμητισμός κάποιων συντρόφων δεν μπορούσε να προσδώσει στη δυναμική της παρέμβασης κάτι παραπάνω από τον χαρακτήρα της λεκτικής επίθεσης που προσέλαβε και παρόλο το αίσθημα ανάτασης που νοιώσαμε, μας έμεινε τελικά η πικρή γεύση της χαμένης ευκαιρίας.

Λίγες μόνο μέρες αργότερα, την ημέρα της απεργιακής διαδήλωσης της 15ης Δεκέμβρη, τη φυλακή επισκέφθηκε η διακομματική επιτροπή της Βουλής. Αν και η επίσκεψη ήταν αναμενόμενη και είχε ιδωθεί και σαν μια ευκαιρία επανόρθωσης των λαθών που έγιναν κατά την επίσκεψη Καστανίδη, η ανυπαρξία οργάνωσης και σχεδιασμού είχε σαν αποτέλεσμα μεμονωμένες λεκτικές αντιδράσεις και πάλι – αν και μικρότερου εύρους –, οι οποίες όμως ανάγκασαν τους βουλευτές να αποχωρήσουν εσπευσμένα από την Ακτίνα.

Μια δυναμικού τύπου αντιμετώπιση των εκπροσώπων του κοινοβουλίου θα αποκτούσε έναν ιδιαίτερα συμβολισμό την ίδια ημέρα που οι διαδηλωτές συγκρούονταν με πρωτοφανή ένταση στους δρόμους της Αθήνας και ξυλοκοπούσαν τον βουλευτή Χατζηδάκη. Σε αντίθεση, πάντως, με τους συνήθως εγκαλούμενους για μη επαρκή εξεγερτισμό διαδηλωτές, οι εκπρόσωποι της «αντισυστημικής» νύχτας δεν είχαν κανένα πρόβλημα να συνεχίζουν να ομιλούν φιλικά με την κρατική αντιπροσωπεία.

Στην κρίσιμη φάση του ταξικού πολέμου που διανύουμε στην εποχή της ιμπεριαλιστικής κατοχής από ΕΕ, ΔΝΤ και ΕΚΤ, οι αυξημένες ανάγκες του αγώνα τοποθετούν ασφαλώς το περιεχόμενο της κοινωνικής-ταξικής πάλης σε νέες βάσεις. Το επαναστατικό-εξεγερτικό κίνημα, αν θέλει σήμερα πραγματικά να είναι ανταγωνιστικό και αποτελεσματικό απέναντι στην παγκόσμια επέλαση του κεφαλαίου, οφείλει να ανεβάσει τις οργανωτικές, θεωρητικές και επιχειρησιακές του ικανότητες στην επίδοση που επιβάλλουν οι αντικειμενικές συνθήκες εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Η κυρίαρχη τάξη ανεβάζει διαρκώς το επίπεδο της εκμετάλλευσης, της ταξικής βίας και των οργανωτικών της δομών, κυριολεκτικά καλπάζει, την ώρα που το κίνημα, παρά τις εξάρσεις και τις επί μέρους δυναμικές που αναπτύσσει, δείχνει να αδυνατεί να προωθήσει ευρύτερες κοινωνικές συνθέσεις και να θέσει την πολιτική και οργανωτική βάση για τη συγκρότηση ενός μαζικού αντικαπιταλιστικού ανατρεπτικού μετώπου.

Σε αυτή την κρίσιμη καμπή του κοινωνικού ταξικού-πολέμου, οι δεκάδες πλέον πολιτικοί κρατούμενοι που βρίσκονται έγκλειστοι στις φυλακές της χώρας, αποτελούν δυνητική βόμβα στα θεμέλια ενός από τους πλέον βάρβαρους όσο και ζωτικούς για την κυριαρχία θεσμούς. Η διάνοιξη ενός μόνιμου πεδίου κοινωνικής αντιπαράθεσης με το κράτος, εντός μιας συνθήκης που θα επιδεινώνεται ταχέως και θα παράγει διαρκώς ολοένα και περισσότερες αιτίες και αφορμές για σύγκρουση και εξέγερση, επιβάλλει επιτακτικά την ανάγκη αρτιότερων μορφών πολιτικής οργάνωσης και επικοινωνίας. Οι δεκάδες φυλακισμένοι σύντροφοι, φορείς ενίοτε διαφορετικών εμπειριών αγώνα όσο και κοινωνικοπολιτικών αφετηριών, μέσων και τακτικής, εκφραστές ακόμα και διαφορετικών κοσμοθεωρητικών στάσεων, συνθέτουν ένα αξιοσημείωτο κομμάτι του μωσαϊκού του επαναστατικού κινήματος και, γιατί όχι, μια μικρή αλλά σημαντική αντανάκλαση της ίδιας της κοινωνίας.

Η συλλογικοποίησή τους, η σύνθεση, όπου είναι δυνατόν, των διαφορετικών δυνατοτήτων της επαναστατικής δράσης που εκφράζουν άτομα και ομάδες, είναι κατά τη γνώμη μου σήμερα απαραίτητος όρος τόσο για την ανάπτυξη του αγώνα των πολιτικών κρατουμένων στη φυλακή όσο και για την αντιμετώπιση και πάντα δύσκολων συνθηκών του εγκλεισμού. Στην κατεύθυνση αυτή η συγκρότηση της συνέλευσης της συλλογικότητας των πολιτικών κρατουμένων θα αποτελέσει, νομίζω, το πρώτο βήμα για τη δημιουργία της αναγκαίας πολιτικής βάσης, επί της οποίας θα συνδιαμορφώνονται τακτικές και στρατηγικές στοχεύσεις.

Η οργανωμένη παρουσία και δράση των πολιτικών κρατουμένων στη φυλακή διανοίγει νέους δρόμους για την εδραίωση και την εμβάθυνση των σχέσεων τους με τον εξεγερμένο κόσμο των φυλακών, συγκροτεί έναν ισχυρό πόλο συνείδησης όσο και επαφής με το κίνημα αλληλεγγύης και δρα καταλυτικά ως προς το καίριο πάντα ζητούμενο της επαναστατικής δράσης στη φυλακή, στη δημιουργία, εν τέλει, ενός μαζικού εξεγερτικού κινήματος.

Άρης Σειρηνίδης

πολιτικός κρατούμενος, Α΄ Ακτίνα Φυλακών Κορυδαλλού

—————————————————————————————————————————–

Το κείμενο είχε βγει στο indymedia πριν από καιρό αλλά μπήκε στα κρυμμένα και εξαφανίστηκε…

Μπορεί να μην είναι επίκαιρο, απλά είναι ένα δείγμα ότι μπορεί να γίνεται και κριτική εκ των έσω και μάλιστα εποικοδομητική και όχι ναχαμε να λέγαμε από, γνωστούς και μη, αριστερούληδες που βλέπουν τον τοίχο να έρχεται κατά πάνω τους και έχουν χάσει τα αυγά και τα πασχάλια…

αναδημοσιευτής -το χετε πιάσει φαντάζομαι: j4nus

Πολιτικοί κρατούμενοι, δομές εξουσίας και κοινωνικοί αγώνες στις φυλακές

ΥΓ: το μπογιάτισμα είναι δικό μου, όχι γιατί απαραίτητα συμφωνώ αλλά γιατί αξίζουν περισσότερης προσοχής…βεβαια θα μπορούσα να το βάψω κάλλιστα όλο, αλλά μου τελείωσε το σπρέι…

Παρέμβαση στη ΔΕΗ ΞΑΝΘΗΣ (13/10/2011)

[ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ] από https://takethesquarekavala.squat.gr/?p=209

Η Συνέλευση ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΑΝΤΟΥ μαζί με άτομα από το ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΞΑΝΘΗΣ (ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ) πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στη ΔΕΗ Ξάνθης. Σκοπός της παρέμβασής μας ήταν να δηλώσουμε την αλληλεγγύη μας σε εργαζόμενους και πολίτες αλλά και να ενημερώσουμε και τον προϊστάμενο του τμήματος Εμπορίας Αν. Μακεδονίας & Θράκης. κ. Βασίλη Καρανάσιο ότι δε θα ανεχτούμε διακοπές ρεύματος σε ανθρώπους που αδυνατούν ή δυσκολεύονται να πληρώσουν.

Ωστόσο όπως μας ενημέρωσε άτομο από το χώρο, μόλις ο κ. Καρανάσιος αντιλήφθηκε την παρουσία μας εγκατέλειψε τα γραφεία σαν λαγός.

Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης μοιράστηκαν κείμενα κι έγινε συζήτηση με εργαζομένους και πολίτες.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=L2M3okjnIpk]

αναδημοσιευτής -θα έπρεπε να το έχετε καταλάβετε μέχρι τώρα-: j4nus

Παρέμβαση στη ΔΕΗ ΞΑΝΘΗΣ (13/10/2011)