Την Τετάρτη 29 Ιούνη στο Σύνταγμα υπήρχαν γύρω στις 50.000 προβοκάτορες… κι άλλες τόσες πέτρες, πλακάκια και μάρμαρα… υπήρχαν μόνο τα ματ και οι προβοκάτορες… και κάποιοι τουρίστες στα πέριξ…
Γιατί για ένα μεγάλο μέρος της Αριστεράς και όχι μόνο, όσοι επιλέγουν να συγκρουστούν θα είναι πάντα προβοκάτορες… Πάντα προβοκάτορες γιατί θα τους χαλάνε τη φιέστα. Η φιέστα περιλαμβάνει κατσαρόλες, σφυρίχτρες, μπαλόνια, πτώση κυβέρνησης, πρόωρες εκλογές, και ίσως μερικές βουλευτικές έδρες παραπάνω μαζί με κρατική επιχορήγηση.
Ετσι ήταν πάντα στη Μεταπολίτευση η κοινοβουλευτική Αριστερά. Με το ένα πόδι εντός του συστήματος να εισπράττουμε και με το άλλο εκτός για να καταγγέλλουμε και να κράζουμε το σύστημα…
Κάποιοι από αυτούς σίγουρα τρέμουν στην ιδέα ακόμα και να κυβερνήσουν… Τους βολεύουν οι φιέστες πορείες-λιτανείες, να αυξήσουν το εκλογικό τους ποσοστό τόσο όσο…ώστε να είναι πάντα στην απέξω…
Ακόμα και στις πλατείες τα κομματικά μέλη της Αριστεράς αυτό που επιζητούν είναι απογοητευμένους ψηφοφόρους κατά βάση. Δε θέλουν χειραφετημένους πολίτες. Τρέμουν στην ιδέα μιας εξέγερσης. Γιατί όταν ο λαός εξεγείρεται, δεν μπορείς να τον ελέγξεις… τρέμουν οτιδήποτε δεν μπορούν να ελέγξουν. Απεταξάμην τη σύγκρουση. Οι κομματάρχες της Αριστεράς έγιναν μέρος του συστήματος και βολεύτηκαν. Μια ενδεχόμενη εξέγερση θα τους ξεβόλευε άσχημα.
Αυτό που επιδιώκουν κάποιοι από αυτούς στις πλατείες είναι να χρησιμοποιήσουν την αγανάκτηση και την οργή του κόσμου ώστε να οδηγηθούμε σε εκλογές και μέσα από αυτές να αδράξουν την ευκαιρία για αύξηση των εκλογικών τους ποσοστών…
Σύνθημα των πλατειών πέρα από το χρέος το μνημόνιο κτλ είναι και Άμεση Δημοκρατία. Καμιά αλλαγή πολιτεύματος όμως δεν μπορεί να γίνει ομαλά, γιατί καμιά ανατροπή του συστήματος δεν προβλέπεται θεσμικά ακόμα και αν την επιζητεί η συντριπτική πλειοψηφία. Για να καταλάβετε λοιπόν ένα δημοψήφισμα που θα έθετε το δίλημμα άμεση δημοκρατία ή αντιπροσωπευτική θα ήταν παράνομο και αντισυνταγματικό. Κανένα σύνταγμα δεν εμπεριέχει διαδικασία ή νόμιμο τρόπο ανατροπής του συστήματος. Γιατί και η αστική δημοκρατία είναι ένα καθεστώς…
Το σύνθημα Άμεση Δημοκρατία τώρα, δεν είναι τυχαία επιλογή. Γιατί μετά το μνημόνιο, το χρέος και την κυβέρνηση που ζητάμε να φύγουν, τι θα έρθει; Αυτή είναι η μόνιμη ερώτηση όσων παρατηρούν τις εξελίξεις από μακριά; Ο κόσμος πριν ξεχυθεί στο δρόμο θέλει να ξέρει, να οραματίζεται, να εμπνέεται και από το μετά, έστω και λίγο. Το “Αμεση Δημοκρατία Τώρα” δίνει μια μικρή απάντηση σε αυτό το μετά. Δίνει μια ιδέα. Λέει καταρχήν ότι μετά το μνημόνιο, το χρέος και την κυβέρνηση που θα φύγουν, θα έρθουμε ΕΜΕΙΣ, οι πολίτες. Οι διαβουλεύσεις στο Σύνταγμα κτλ αναζητούν και συνδιαμορφώνουν το πώς θα έρθουμε εμείς και τι θα κάνουμε εμείς…
Άραγε τι δουλειά έχουν στις πλατείες άνθρωποι που δε συμφωνούν με ένα από τα κομβικά και βασικά συνθήματα της πλατείας, την Άμεση Δημοκρατία;
Απλά επιδιώκουν να στρέψουν τον κόσμο προς την κατεύθυνση την οποία θέλουν και να εξυπηρετήσουν στην τελική ψηφοθηρικούς σκοπούς.
Οι ενταγμένοι στο σύστημα που δεν επιδιώκουν την ανατροπή του καταγγέλλουν ως προβοκάτορες και πιόνια του συστήματος αυτούς που συγκρούονται. Ενώ οι ίδιοι που είναι ταυτισμένοι με το σύστημα είναι -υποτίθεται- καλύτεροι από αυτούς που διακινδυνεύουν την προσωπική τους ελευθερία και τη σωματική ακεραιότητα.
Υπάρχει και μια κρίσιμη ερώτηση για τους θεσμικούληδες αριστερούληδες. Γιατί άραγε στον Ευαγγελισμό που δεν υπήρχαν ούτε προβοκάτορες ούτε κουκουλοφόροι, χτυπήθηκαν τόσο άσχημα τα μπλοκ των λαϊκών συνελεύσεων στο σημείο συνάντησης για την περικύκλωση της Βουλής;
Είτε μαζεύονταν μισό εκατομμύριο σφυρίχτρες είτε ένα εκατομμύριο κατσαρόλες, το αποτέλεσμα θα ήταν ένα και το αυτό. Η κυβέρνηση θα ψήφιζε το μεσοπρόθεσμο, εκτός κι αν οι διαδηλωτές κατάφερναν να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό και εισέρχονταν στο κυνοβούλιο.
Αν τα πράγματα εξελιχθούν αρκετά άσχημα και αρχίσει να πεινάει κόσμος, κάποιοι που τώρα μιλάνε για προβοκάτορες, μπροστά στην ανεξέλεγκτη ατομική βία για την επιβίωση θα αναπολούν τις κινηματικές συγκρούσεις…
Η οργανωμένη κινηματική αντι-βία μπορεί να γίνει καταλύτης εξελίξεων. Το πώς και αν θα πάρει οργανωμένη μορφή είναι άλλη συζήτηση…
Ήμασταν όλοι προβοκάτορες – ο ρόλος της Αριστεράς εντός και εκτός πλατειών